ادبيات و بي گمان فرهنگ ديرين ما سراسر از پند است.  اين که امروز به اين ناکجا آباد فرهنگي رسيديم تنها به اين دليل است که حرفهاي خوب  در ميان کتابهاي کتابخانه گم و جامعه ما نيز دچار سقوط غيرقابل تصور فرهنگي شده است که در قياس با سقوط پول و اقتصادملي غير قابل فاصله لگاريتمي دارد. در اندرزهاي ورزشي ما سخن از « احترام به حريف» شده است اما ما نه تنها اين کار را انجام نمي دهيم بلکه دامنه بي احترامي به خودي ها رسيده است . ما يادگرفته ايم که خودمان را تحقير کنيم . اين تحقير مي تواند از شايعه افزايش درصدجانبازي شروع شود و بعد به تمناي ملي پوش جواني که پيراهن تيم ملي را به شرط و شروطي مي خواهد و سپس به ساختن لطيفه پر از هزل و هجو براي تيمهاي خودي مي رود. باعث تاسف است که فوتبال اسپانيا و پرتغال بيش از خودمان براي تيم ملي ايران ارزش قائل بود و يا از السد و الدوحيل تيمهائي با ستارگاني در حد بازيکنان پاري سن ژرمن و منچسترسيتي و بارسلونا  ساختيم و سرخابي هاي تضعيف و به بيان درست تخريب شده را تحقير کرديم و دربي آسيايي را بخاطر خودباختگي از دست داديم و‌حالا پروژه غول سازي السد کليد خورده است. مي پرسيم چرا از کاوه رضايي ودرخشش او کمتر از تمناي آزمون صحبت مي شود؟ چرامديران فوتبال ما آنقدر که در مورد ساختار بدني ضعيف شده خود غلو‌ مي کنند به ساختار مديريتي بالاي 90 در صد تخريب شده بي توجه هستند؟ چرا همه قصه هاي اين روزگار ما چون آن حکايت ديريني است که در پايان قصه ها يعني دروغ بودن آنها صحبت مي شد تاکيد دارد.ما جماعت دروغ را دوست داريم دروغ هايي که حتي شادمان هم چون آن چوپان معروف قصه هاي دور نمي کند . ما دروغ مي گوييم که مطرح باشيم . ما دروغ مي گوييم زيرا فکر مي کنيم باتحقر خودمان تافته جدا بافته اي مي شويم که چه دروغ قصه اي است.



@navaddaily