شناسهٔ خبر: 27586416 - سرویس ورزشی
نسخه قابل چاپ منبع: فرهیختگان آنلاین | لینک خبر

گفت‌وگوی «فرهیختگان» با اولین‌های کاروان ایران در اندونزی

قصه نامهربانی داوران و طلایی که نقره شد

کوروش بختیار توانست با کسب مدال نقره نخستین فردی باشد که کاروان ایران را صاحب مدال می‌کند و مرجان سلحشوری نیز با کسب مدال نقره به‌عنوان اولین ورزشکار بانوی ایرانی که توانست در این مسابقات مدال کسب کند، نام خود را جاودانه کردند.

صاحب‌خبر -
به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، هجدهمین دوره بازی‌های آسیایی از روز یکشنبه در دو شهر جاکارتا و پالمبانگ آغاز شد و نمایندگان کشورمان به مصاف حریفان خود رفتند اما در پومسه تکواندو اتفاق جالبی افتاد و دو ورزشکار این رشته نام خود را به‌عنوان اولین‌ها در این دوره از مسابقات ثبت کردند. کوروش بختیار توانست با کسب مدال نقره نخستین فردی باشد که کاروان ایران را صاحب مدال می‌کند و مرجان سلحشوری نیز با کسب مدال نقره به‌عنوان اولین ورزشکار بانوی ایرانی که توانست در این مسابقات مدال کسب کند، نام خود را جاودانه کردند.«فرهیختگان» با هر دوی این قهرمانان مصاحبه‌ای انجام داده است که در ادامه می‌خوانید.


بختیار: نمی‌خواستند من طلا بگیرم

کوروش بختیار، دارنده مدال نقره پومسه بازی‌های آسیایی و نخستین مدال‌آور کاروان ایران اظهار داشت: «خدا را شکر توانستم اولین مدال کاروان ایران در بازی‌های آسیایی 2018 اندونزی را کسب کنم. خیلی خوشحالم که در اولین حضور پومسه جدید در این بازی‌ها توانستم مدال نقره را کسب کنم. البته حق من طلا بود. همه تماشاگران و مردم دیدند که من عملکرد بهتری نسبت به حریف کره‌ای داشتم. ولی با ناداوری نمی‌شود جنگید. تمامی پرش‌ها و چرخش‌های من از او بیشتر بود، اما گویا نمی‌خواستند مدال طلا بگیرم و علتش را هم نمی‌دانم. فرم‌های بهتری را اجرا کردم، ولی وقتی قرار نیست مدال طلایی به شما بدهند، نمی‌شود کاری کرد. نمی‌دانم کی قرار است این ناداوری‌ها تمام شود. خدا را شکر دست خالی برنگشتیم و امیدوارم که دل مردم را شاد کرده و شرمنده آنها نشده باشم.» وی افزود: «از سه ماه پیش زیرنظر مربی کره‌ای تمرینات خود را شروع کردم. حضور این مربی کره‌ای در ایران به ما خیلی کمک کرد و توانستیم به سطح کره‌ای‌ها برسیم. از آقای صمدیان‌تبار نیز تشکر می‌کنم که از نظر بدنسازی به گونه‌ای برای ما برنامه‌ریزی کردند که اصلا مشکل بدنی نداشته باشیم و توانستیم پابه‌پای قهرمانان آسیا رقابت کنیم. از ایشان تشکر می‌کنم اما حیف که ایشان در این مسابقات حضور نداشتند و اعزام نشدند.» بختیار گفت: «اردوهای خیلی خوبی داشتیم. تا نیمه‌های شب تمرین می‌کردیم و سختی‌های زیادی کشیدم ولی حیف که نتوانستم مدال طلا بگیرم. شاید از معدود تیم‌هایی بودیم که به جای دو نوبت، سه نوبت تمرین می‌کردیم اما در هر صورت نتوانستم مدال طلا را بگیرم. مسابقات جهانی آبان ماه در چین‌تایپه برگزار می‌شود و امیدوارم که در آنجا از حریف کره‌ای و داوران انتقام بگیرم و طلایی شوم.
 
سلحشوری: حضور رئیس‌جمهور اندونزی به ضرر من شد

مرجان سلحشوری دیگر پومسه‌کار ایران بود که توانست با کسب مدال نقره، نخستین ورزشکار زن ایران باشد که در این مسابقات صاحب مدال شده است. وی درخصوص حریف اندونزیایی خود در دیدار نهایی گفت: «در بخش تیمی و انفرادی مسابقات پومسه بازی‌های آسیایی شرکت کردم که متاسفانه در بخش تیمی با قرعه سخت کره‌ای‌ها روبه‌رو شدیم و شکست خوردیم اما در بخش انفرادی خدا کمکم کرد و توانستم صاحب مدال نقره شوم. با حضور رئیس‌جمهور اندونزی جو سالن به نفع حریفم بود و همین امر هم موجب شد که داوری‌ها تا حدودی به نفع آنها باشد. اگر داوران کمی با وی مهربان نبودند، شاید طلایی می‌شدم.»

وی افزود: «خیلی خوشحالم در مسابقاتی که به صورت تک حذفی است با دست‌پر از زمین خارج شدم. در مسابقات تیمی ما خیلی عالی بودیم اما از شانس بد به کره جنوبی خوردیم و با اختلاف کم نتوانستیم راهی مرحله بعدی مسابقات شویم اما در انفرادی توانستم به هدفم که کسب مدال بود، برسم.»

سلحشوری در مورد دیدار فینال گفت: «با حضور رئیس‌جمهور اندونزی و مسئولان این کشور، کل ورزشگاه حریفم را تشویق می‌کرد اما من تمرکزم را از دست نداده بودم و به خودم تلقین می‌کردم که انگار من را تشویق می‌کنند. مهم نیست که رنگ مدالم طلا نشد، من تمام تلاشم را کردم و خدا را شکر می‌کنم که دست خالی به کشور برنمی‌گردم و امیدوارم در مسابقات آینده به مدال طلا برسم.»

  وی تاکید کرد: «قبل از اعزام به مسابقات آسیایی، فدراسیون تکواندو مراسمی را در مزار شهدای گمنام برگزار کرد و به هرکدام از ما یک پلاک شهید داد. پلاک من متعلق به شهید محمدحسین گیتی‌نما بود. قبل از مسابقه واقعا از نام و پلاک این شهید آرامش گرفتم و با افتخار مدالم را به وی تقدیم می‌کنم.»

 

* نویسنده : محمدرضا کربلایی روزنامه‌نگار

نظر شما