امید ابراهیمی و وحید امیری در آخرین روزهای نقل و انتقالات از سرخابی ها جدا شدند. تصمیم به جدایی (با توجه به اینکه قراردادی هم با تیمهایشان نداشتند) حقشان بود و ایرادی به آنها نیست.

اما مهمتر از قرارداد التزام به اخلاق است. از دو بازیکنی که به اخلاق نیکو شهره بودند انتظار می رفت آداب و مرام خداحافظی را رعایت می کردند. اینکه بدون خبر و ناگهانی بروند (و باشگاه های خود را در عمل انجام شده بگذارند) و به تلفن و پیام های مدیران باشگاه پاسخ ندهند و در رسانه ها بهانه های واهی برای رفتن بیاورند و قلب های آبی و قرمز را از صفحه های اجتماعی خود بردارند و ... با تصویری که از آنها به خاطر می آوریم مغایرت دارد.

در نهایت مدیران دو باشگاه ماندند و فشار هواداران و فرصت اندک برای پیدا کردن جایگزین مناسب.

اخلاق حکم می کرد از هفته ها قبل به باشگاه اعلام می کردند قصد رفتن دارند و صادقانه به هواداران می گفتند در 30 سالگی باید فکر آینده خود باشند.

بهتر بود خود صادقانه سخن می گفتند تا مدیران و هواداران سرخابی از رسانه های قطری و ترک اخبار آنها را بشنوند!.

پ ن : دو، سه سال دیگر هر دوی این بازیکنان در بازگشت به ایران به استقلال و پرسپولیس نیاز دارند!.