ایران آنلاین /اما پس از مدتی، بخشداری مرکزی، دستور میدهد که دهیاری، تابلو را پایین بیاورد. دلیلی برای این کار عنوان نشده و به نظر هم نمیرسد که عنوانش ضرورتی داشته باشد. نام استاد محمدرضا شجریان، در جریان کارزارهای انتخابات ریاست جمهوری برای تعیین دولت یازدهم، به کرات از زبان آقای روحانی رئیس جمهوری برده شد و اهل موسیقی میپنداشتند که چنین رویکردی، نویدبخش حمایت دولت آینده از موسیقی فرهنگی ایران باشد؛ اما اکنون میبینیم که بخشدار یک بخش دورافتاده از ایران، نام استاد آواز را بر یک خیابان در روستا برنمیتابد و به هر دلیلی، اعم از تمایل شخصی یا فشار بیرونی دستور به پایین آوردن آن میدهد. به این اتفاق از مناظری گوناگون میتوان نگریست. مناظری که تقریباً تمامی آنها نگرانکننده و بیبار و برند.
استاد شجریان هماکنون در بستر بیماری است، موسیقی هنری ایران، تقریباً بیهیچ حمایتی از سوی هیچ کس و تنها با همت تنی چند از بزرگان و جوانان دلسوز، به آهستگی و نجیبانه راه میپوید و در تلاش برای ماندن دست و پا میزند. بسیاری از نیروهای فعال موسیقی ایران نیز یا دست از کار کشیدهاند، یا به لطف تاکسیهای اینترنتی، بخور و نمیری درمیآورند و امروز را به فردا میرسانند.
پایین کشیدن تابلوی نام استاد محمدرضا شجریان از یک کوچه در روستایی دور، یک نشانه تلخ تراژیک است برای هنری که بیهیچ دلیل مشخصی، دشمنانش از در و دیوار بر آن تیر میبارند.
نظر شما