صاحب‌خبر - گابریله مارکوتی یکشنبه شب در ورزشگاه لوژنیکی مسکو هیچ معجزه‌ای رخ نداد، هیچ ترتیبی به هم نخورد، تیم با پشتوانه بهتر و بااستعدادتر تیم شگفت‌انگیزی که 24 ساعت کمتر استراحت کرده بود و 90 دقیقه بیشتر بازی کرده بود را کنار زد و قهرمان شد. بعد از یک ماه هیجان‌انگیز فوتبالی، جام جهانی به فینالی که لیاقتش را داشت، رسید و فرانسه 20 سال بعد از نخستین قهرمانی‌اش دوباره بر قله فوتبال جهان ایستاد. بیشترین گل در 90 دقیقه را بعد از سال 1958 تماشا کردیم، همان سالی که نوجوانی به نام پله گل زد و برزیل سوئد را شکست داد، در این بازی کیلیان امباپه 19 سال جای مرد بزرگ فوتبال را گرفت. کرواسی-دومین کشور کوچکی که به فینال جام جهانی می‌رسد- با وجود باخت 4 بر 2 یک بار دیگر ثابت کرد تیم فوق‌العاده‌ای است. شاید بتوانید بحث کنید درباره اینکه فرانسه بهترین بازی‌هایش را در این جام جهانی انجام داد(شاید هم نه) اما نمی‌توانید با این که آنها شایسته قهرمانی بودند، مخالفت کنید. اگر فرانسه پرمهره‌ترین و بااستعدادترین تیم جهان نباشد، قطعا بین دو یا سه تیم اول قرار دارد. فرانسه در این بازی هم مثل تمام بازی‌های قبل بود: با احتیاط، اقتصادی و اینکه ثابت کردند هر وقت لازم باشد می‌توانند در سطوح بالاتری بازی کنند اما باید لازم باشد وگرنه خودشان چنین انتخابی ندارند. صدای شدید موتور را می‌شنوید؟ دیدیه دشان دنده را از سه بالاتر نمی‌برد حتی اگر کیلومترشمار از 95 هم عبور کرده باشد. دشان بعد از بازی گفت: «آیا فرانسه قهرمان جذابی بود؟ نمی‌دانم اما می‌دانم ما قهرمان جهان هستیم و تا چهار سال دیگر خواهیم بود.» در مسیر چند بار ترمز کردند. ضربه آزادی که منجر به گل اول بازی شد، شاید نباید گرفته می‌شد اما برای ضربات آزاد VAR در کار نیست و داور آرژانتینی، نستور پیتانا با وجود عضلات دوسر کارتونی‌اش، انسان است. بازبینی ویدئویی بعدا البته به نفع فرانسه عمل کرد و صحنه‌ای پنالتی گرفته شد که می‌توانست نباشد. زلاتکو دالیچ مربی کرواسی گفت: «شانسی که در مراحل قبلی داشتیم، در فینال همراهمان نبود. فکر نمی‌کنم در فینال جام جهانی بتوانید اینطور پنالتی بگیرید هرچند این قهرمانی فرانسه را کمرنگ نمی‌کند.» دشان تیم جوان و درخشان و شادابی که امثال امباپه، آنتوان گریزمان و پل پوگبا در آن حضور داشتند را به یک واحد یقه آبی سختکوش تبدیل کرده بود مثل وقتی که خودش بازی می‌کرد. کرواسی هم با تتمه به جامانده از توان جسمی و روحی‌اش در راه رسیدن به فینال که البته کم هم نبود، آنها را به زحمت انداخت. از ابتدا آشکار بود، کرواسی از یک سوم دفاعی فرانسه، پرس را شروع کرد، گویا خستگی را نمی‌شناسد و خط میانی طلایی دشان، پوگبا به اضافه انگولو کانته به اضافه بلز ماتوییدی کم آورده بود. گل به خودی ماریو مانجوکیچ نه از روحیه کرواسی کاست و نه به فرانسه اطمینانی داد، هدیه‌ای از خدایان شانس و اتفاق بود که دشان را به محکم کردن عقب زمین و تلاش برای ضدحمله متقاعد کرد و به جنگجویان دالیچ گفت بیشتر از قبل، چیزی برای از دست دادن ندارند. بعد از حدود نیم ساعت روی ضربه آزاد لوکا مودریچ، دو بار کروات‌ها در ضربات سر موفق بودند، مانجوکیچ بالاتر از پوگبا و دژان لوورن بالاتر از ماتوییدی و نتیجه‌اش گل زیبای ایوان پریشیچ شد، گلی که برای خودش و مانجوکیچ و چهار میلیون کروات دیگر خیلی مهم بود و هوگو لوریس را میخکوب کرد. باور می‌کنید که فرانسه روی یک صحنه دو بار در نبرد هوایی شکست بخورد؟ ضربه پنالتی جریان باد را به نفع کشتی فرانسه تغییر داد. اینکه آیا باید پای VAR به ماجرا کشیده می‌شد، جای بحث است. به هر حال پیتانا تصمیم گرفت و اگر غلط باشد، برعهده او است البته اگر غلط باشد. در شروع نیمه دوم و با دفع یک دستی لوریس در برابر ضربه آنته ربیچ، دشان عقب را محکم‌تر کرد و استیون انزونزی 195 سانتیمتری را به جای کانته اخطاری به زمین آورد، یک زرافه دیگر در ضربات آزاد، استوار در خط میانی که در صورت لزوم، حرفه‌ای خطا می‌کند. هیچ کس مثل مربی فرانسه اهل حساب و کتاب نیست. پوگبا که بیش از هر بازیکن دیگری از «روش دیدیه» پیروی می‌کند، پاس امباپه را گرفت؛ از همان پاس‌های هوشمندانه‌ای که برای موقعیت‌های خاص در روسیه ذخیره شده بود. با پای راستش توپ بلوکه شد اما پای چپ پاسخی پیدا نکرد. امباپه دقایقی بعد گل چهارم را زد. بعد از اشتباه هوگو لوریس و گل دوم کرواسی، نتیجه عادلانه‌تر شد و سرنوشت زمان کافی برای بازی کردن با روح کروات‌ها را پیدا کرد. هواداران کرواسی تا آخر تشویق کردند و این کمترین جایزه برای قهرمانان آنها بود. هواداران صعود تیمشان تا فینال را در کوچه‌های اسپالاتو، بلوارهای زاگرب و سواحل هوار به یاد خواهند آورد. شاید هم یک جایی پسربچه‌ای احساس می‌کند که می‌تواند مودریچ بعدی باشد همانطور که 20 سال این پسربچه 12 ساله می‌خواست زوونومیر بوبان بعدی باشد. و شاید الهام‌بخش کشورهای دیگر در اندازه کرواسی باشند مثل شعاری که دالیچ روی اتوبوس تیم نقاشی کرد: «یک کشور کوچک با آرزوهای بزرگ.» او گفت: «اگر سخت کار کنید و بازیکنان خوبی داشته باشید، می‌توانید نتیجه بگیرید اما باید با یک رویا و یک انگیزه شروع شود. برای همین این یک پیام بزرگ است، در فوتبال و در زندگی.» با سوت پایان، جان کندن و سختی‌های دشان جای خودش را به آرامش و راحتی بخشید و او مثل فرانتس بکن باوئر و ماریو زاگالو به‌عنوان مربی و بازیکن قهرمان جهان شده است. او به سبکی قهرمان شد که بی‌شباهت به تیم دو دهه قبل امه ژاکه نبود. واکنش بازیکنانش که به کنفرانس خبری بعد از بازی حمله کردند، به شما می‌گوید چه احساسی نسبت به دیدگاه او دارند. سن و سال این تیم نشان می‌دهد می‌توان امید موفقیت‌های بیشتر از فرانسه داشت همانطور که بعد از این جشن 32 روزه پر از شگفتی و درام و قصه می‌توان امیدوار بود، برخلاف آنچه قبل از تورنمنت درباره‌اش هشدار می‌دادند: بازی دفاعی، نژادپرستی، آشوب طلبی هواداران. این ورزش بین‌المللی زنده است و ما یک قهرمان جهان شایسته داریم همچنین نایب قهرمانی داریم که الهام‌بخش است و راه رویاپردازی را برای کشورهای کوچک باز کرده است. قطر، نوبت تو است. مترجم: سیدعلی بلندنظر∎​