صاحب‌خبر - پویان خوشحال
بسیاری از ما گزیده شدن توسط مورچه را در زندگی خود بارها تجربه کردیم یا نیش زدن پشه و یا مواردی اینچنینی. انسان از نظر جسمانی تنها یک بدن دارد. بدنی کامل متشکل از اعضایی کامل که وظیفه زنده ماندن را برای انسان ایفا می کنند. موضوع اهدای عضو که در گذشته دور به نوعی برای افراد تابو محسوب می شد، امروزه با افزایش آگاهی انسان ها پررنگ تر از آن دوران در حال افزایش است. بسیاری از انسان ها از مرکزی که مربوط به اهدای عضو است، کارت هایی تهیه و تمایل خود را برای اهدای عضو نشان داده اند تا در صورت مرگ مغزی و یا هر اتفاقی که بتوان از اعضای سالم آن ها در بدن دیگری استفاده کرد، عمل پیوند صورت گیرد. هرچند هنوز بخشی زیادی از جوامع هستند که مقوله اهدای عضو مشکل دارند و تصور این که با اهدای عضو می توانند جان هم نوع خود را نجات دهند را با تصور تکه تکه کردن بدنی که برای‌شان عزیز است، عوض می کنند؛ عضوی که در برابر گزش یک مورچه نیز دچار درد می شود.
4 میلیون ایرانی عضو انجمن اهدای عضو
کارت اهدای عضو در ایران و سایر کشورهای جهان یکی از نمادهای فرهنگی در زمینه افزایش آگاهی انسان ها در ترویج فرهنگ اهدای عضو است. با آغاز این در طرح در کشور ابتدا افراد کمی این کارت را اخذ کردند. پس افزایش آگاهی های مردم ثبت نام این کارت که در ابتدا حدود 100 نفر در یک ماه بود به حدود 500 نفر در روز رسید. تا آنجا که در حال حاضر ثبت نام آن به شکل اینترنتی و فوری صورت می گیرد و فرد با مراجعه به سایت «اهدا» می تواند آن را سریعا با وارد کردم کد ملی خود و مشخصات فردی دریافت کند. با تبلیغات صحیح و آگاه سازی های انجام شده روز به روز به شمار این تعداد افزوده شد؛ به گونه ای که علی اکبر ولایتی، رئیس بیمارستان مسیح دانشوری سه میلیون کارت اهدای عضو در این بیمارستان امضا شده است.
داشتن این کارت به معنای صدرصدی اهدای عضو نیست بلکه افراد با داشتن این کارت تمایل خود را به اهدای عضو نشان می دهند. موضوعی که می تواند روی نظر والدین و یا به طور کلی افرادی که می توانند برای اهدا عضو رضایت دهند، تاثیرگذار باشد.
روزانه 10 نفر به دلیل کمبود عضو در کشور جان خود را از دست می دهند!
امروز، روز ملی اهدای عضو است. روزی که با شعار «اهدای عضو، اهدای زندگی» در کشور شناخته می شود.
یکی از موضوعاتی که در سال های اخیر بیش از گذشته در مقوله اهدای عضو به بحث گذاشته شده است، اهدای عضو به تبعه های غیر ایرانی در کشور است. براساس قانون تنها افراد ایرانی می توانند به ایرانی ها عضو اهدا کنند. به عبارت دیگر انتقال و یا اهدای عضو از ایرانی به خارجی و یا خارجی به ایرانی بر اساس قانون مجلس ممنوع است. این در حالی است که در میان کشورهای آسیایی در زمینه پیوند عضو ایران رتبه ممتازی دارد.
علی اکبر ولایتی، رئیس بیمارستان دکتر مسیح دانشوری روز گذشته در مراسمی که در این بیمارستان برگزار شد، گفت: «هیچ کشوری در آسیا به اندازه ایران در این زمینه پیشرفت زیادی نداشته است. در حال حاضر ۱۰ هزار نفر در لیست انتظار دریافت عضو قرار دارند و روزانه ۱۰ نفر از افراد لیست انتظار به دلیل عدم دریافت عضو، جان خود را از دست می‌دهند و در مقابل ۱۴ نفر به این لیست انتظار اضافه می‌شوند.»
ولایتی با اشاره به اقدامات صورت گرفته در این بیمارستان عنوان کرد: «واحد فراهم آوری اعضای پیوندی بیمارستان مسیح دانشوری به سایر بیمارستان‌ها نیز سرویس می‌دهد. در این راستا کبدهای اهدایی به بیمارستان‌های طالقانی و شیراز و قلب در همین بیمارستان و بیمارستان شریعتی و کلیه‌های اهدایی برای پیوند به بیمارستان لبافی‌نژاد انتقال داده می‌شوند.»
وی با بیان اینکه پیوند همزمان دو «ریه» به عنوان دستاورد بزرگی در این بیمارستان انجام شده است، عنوان کرد: «تا کنون نزدیک به ۲۰۰ پیوند ریه و بیش از ۲۲۰ پیوند قلب در بیمارستان مسیح دانشوری انجام شده است.»
ولایتی با اشاره به این آمار پیوند اظهار کرد: «تاکنون از هیچ کدام از بیماران پیوندی پولی گرفته نشده، بلکه بودجه پیوند از طریق وزارت بهداشت و بودجه عمومی بیمارستان تامین می‌شود. به غیر از هزینه پیوند ماهانه، حداقل پنج میلیون تومان صرف هزینه درمان و نگهداری بیماران پیوندی می‌شود که این بودجه نیز از طریق خیریه‌ها تامین می‌شود.»
کارت اهدای عضو، انگار یک چیز عجیب است
آناهیتا، دختری 22 ساله که چند سالی می شود کارت اهدای عضو را دریافت کرده است در گفت وگو با خبرنگار اجتماعی روزنامه «ابتکار» می گوید: «من از 18 سالگی کارت اهدای عضو دریافت کردم. وقتی به دوستانم می گویم که کارت اهدای عضو دارم، ابتدا می گویند چقدر خوب. اما پس از چند دقیقه سوالات آن‌ها آغاز می شود. یکی از آن‌ها می گفت: خانواده از این موضوع خبر دارند؟ یا مثلا یک نفر می گفت: واقعا آدم را تکه تکه می کنند؟»
او ادامه می دهد: «انگار یک چیز عجیب است؛ انگار من ایدز دارم! وقتی برای آن‌ها توضیح می دهم که ماهیت این کارت چیست و برای چه صادر می شود، تعدادی از آن‌ها ترغیب می شوند که برای اخذ کارت اقدام کنند.»
این دانشجو می گوید: «در میان فامیل ها اما وقتی عنوان می کنم که کارت اهدای عضو دارم، برخوردها عجیب است. آن‌ها می گویند: چطور دلت می آید بدنت را تکه تکه کنند؟ بالاخره باید پس از مرگ چیزی داشته باشی که دفن کنند!»
او می گوید در پاسخ به آن‌ها از شعار همیشگی اهدای عضو استفاده می کند. شعاری که بوی زندگی برای او می دهد. آناهیتا ادامه می دهد: «به آن‌ها می گویم مریض های زیادی در کشور زندگی می کنند که اگر عضو سالم من که قرار است پس از مرگم زیر خاک دفن شود، به آن‌ها زندگی دوباره می بخشد. گروه خونی من O+ است و اهدای عضو برای من ممکن است، چرا این کار را نکنم؟ وقتی بمیرم چه فایده ای دارد که بدنم کامل زیر خاک دفن شود یا ناقضً؟»
او در پاسخ به این سوال که آیا تمایل به اهدای عضو در طول حیات را دارد؟ می‌گوید: «نه. اندام هایی که در طول زندگی می توان بخشید، کمتر است و از همه مهمتر دوست ندارم درد جراحی چنین عملی را در طول زندگی بکشم اما پس از مرگ مغزی یا مرگ سریع که بیشتر در تصادفات پیش می آید، دوست دارم همه اعضای حیاتی ام را اهدا کنم تا هم نوعم زنده بماند.»
او می افزاید: «بدن من متعلق به من است. به عقیده من باید سیاستی ایجاد شود که اجازه قانونی اهدای عضو نیز به شخص محول شود چرا که در این صورت با سرعت بیشتری می توان به نجات افراد نیازمند عضو شتافت.»∎
نظر شما