علی شاه حسینی در گفت‌وگو با ایسنا درباره وضعیت بدمینتون ایران، بیان‌ کرد: ابتدا باید بگویم پنج ماه پیش پزشکیان نایب رییس مجلس از  فدراسیون بدمینتون تقدیر کرد ، در حالیکه من متوجه نشدم بابت چه چیزی این تقدیر انجام شد و آیا او کارشناس ورزش هست ؟؟؟
 در چند روز گذشته هم  دبیر کل کمیته ملی المپیک و معاون ورزش قهرمانی نامه هایی مبنی بر تشکر از دستاوردهای بدمینتون ایران در چند سال گذشته ارسال کرده‌اند که برای من بسیار جالب بود. با کمی دقت متوجه شدم که این نامه های تشکر و قدردانی در جواب نامه فدراسیون که اعلام کرده ما خیلی خوب هستیم و در گروه طلایی قرار داریم، ارسال شده است و متاسفانه بررسی لازم  از باب واقعیت مسئله نشده بود.

او ادامه‌ داد: در ایران باب شده هر کسی اسم طلا را می آورد  فکر می‌کنند یعنی بهترین است، اما حقیقت این است در کنفدراسیون بدمینتون آسیا چنین چیزی نیست  و ۱۰ کشور برتر آسیا جزو گروه پلاتین هستند و ما جزو گروه دوم و  بین کشورهای یازدهم تا پانزدهم هستیم که این شرایط نیاز به تقدیر و تشکری ندارد. رییس فدراسیون  عنوان کرده بود که ۱۰ سال گذشته  ما جزو گروه برنز بودیم و  الان به گروه طلایی آمده‌ایم اما تا جایی که من اطلاع دارم کشورهای گروه چهارم یا برنز اصلا در بدمینتون جایگاهی نداشته و ندارند و این حرف خنده‌دار است. ما در ۱۰ سال گذشته بازیکنی داشته‌ایم که سهمیه  المپیک گرفته و بعد چطور جزو گروه برنز بودیم. هیچ عقل و منطقی نمی‌تواند چنین حرفی را بپذیرد به جز افرادی که فراموش کار هستند و نمی‌خواهند  تاریخچه بدمینتون را به خاطر بیاورند که چه تلاش‌هایی شده است.

*چیزی از بدمینتون باقی نمانده است به جز دو ، سه بازیکن

ملی‌پوش سابق ایران با اشاره به شرایط بدمینتون در گذشته ، تصریح کرد: من به عنوان کسی که ۲۷ سال به طور مستقیم در بدمینتون هستم و پدرم هم جزو پایه گذاران این رشته در ایران بوده و خیلی تلاش کرد تا بدمینتون ایران هیچ وقت به سمت نابودی کشیده نشود، می‌توانم با اطلاعات موثقی بگویم  بالاترین سطح بدمینتون ایران متعلق به سال‌های ۸۸ تا ۸۹ بوده است. از سال ۸۶ با همت آقای کرباسیان یک مربی اندونزیایی(نوا آرمادا) به ایران آمد که البته شاید ۱۰ تا ۱۵ درصد تاثیر گذار بود  و نکته مهم این بود که در دو ، سه سال اول  حضور ایشان امکانات خوبی در اختیارش گذاشتند. اردوهای تمام وقت وجود داشت و ما در مسابقات برون مرزی توانستیم از سال ۸۷ تا ۸۹ نتایج خوبی بگیریم.

او ادامه‌ داد: از سال ۹۰ کم کم اعزام های برون مرزی کم شد و حتی به کسانی که می خواستند با هزینه شخصی به مسابقات بروند اجازه نمی دادند و همین مسائل باعث شد بدمینتون بازان ایران روز به روز از لحاظ قهرمانی و در رنکینگ افت کنند و الان به شرایطی رسیده که دیگر چیزی از بدمینتون ما باقی‌ نمانده است به جز دو، سه بازیکن.  من در مورد بهترین بازیکن ایران می‌خواهم صحبت کنم و خودش هم می داند که احترام زیادی برایش قائل هستم.  به نظر من ثریا آقایی بهترین بانو بدمینتون ایران هم باید در مسابقات داخلی به چالش کشیده شود و فکر نکند لای پر قو است و هر کجا مسابقه است به عنوان نفر اول اعزام می‌شود.

او همچنین گفت‌: در جوانان هم ثمین عابد خجسته  خیلی از مواقع بدون مسابقه انتخابی به مسابقات برون مرزی اعزام می شودو امیر جباری هم وقتی در رده جوانان بود همین شرایط را داشت. برداشت من این است افراد در فدراسیون بدمینتون تلاش می‌کنند مدت بیشتری  پست های مدیریتی خود  را حفظ کنند و اتفاق خاصی در بدمینتون نمی افتد به جز موضوعات شعار گونه مثل جوانگرایی و استعدادیابی که فقط در حد حرف است.

*۷ سال است سهمیه مسابقات جهانی را نتوانسته ایم بگیریم

شاه حسینی در مورد شرکت نکردن ایران در مسابقات قهرمانی جوانان و بزرگسالان جهان نیزگفت‌: حضور در مسابقات قهرمانی جوانان جهان نیاز به کسب سهمیه ندارد و کشورهای علاقمند می‌توانند در آن شرکت کنند اما مسابقات بزرگسالان جهان نیاز به کسب سهمیه دارد. فکر می‌کنم اولین سهمیه را کاوه مهرابی سال ۲۰۰۵ گرفت. پس از آن سال‌های ۲۰۰۶، ۲۰۰۹ و ۲۰۱۰ من و کاوه مهرابی سهمیه گرفتیم. اگر اشتباه نکنم آخرین سهمیه را مهرابی سال ۲۰۱۱ گرفت و پس از آن یعنی هفت سال است سهمیه مسابقات قهرمانی جهان را هم نگرفته‌ایم. در حالی که  بازیکنان کشورهایی با شرایط مشابه ما اگر  به رنکینگ  زیر ۱۰۰ برسند می‌توانند سهمیه بگیرند. اما تعداد مسابقات برون مرزی کم شده و رنکینگ ها افت کرده است . از طرفی فقط روی تک بازیکنان خود تکیه کرده‌ایم همین مسائل باعث می شود بدمینتون روز به روز تضعیف شود.

او ادامه‌ داد: اگر به رشته‌های راکتی نگاه کنیم متوجه می شویم اسکواش با تاریخچه کمتر از بدمینتون به جایگاه خوبی در آسیا رسیده است اما تنیس و بدمینتون خیر.

البته بدمینتون هفت ،هشت سال پیش به جایی رسیده بود که بازیکنانی با رنکینگ ۷۵ تا ۸۰ جهان داشتیم و مسابقات قهرمانی جهان می رفتیم . بازیکنان ما بازیهای زیبایی با نفرات ۲۵ ، ۳۰ جهان انجام می دادند اما الان اصلا این شرایط را نداریم.

*سطح مسابقات دهه فجر از سال ۹۳ افت داشته است

کاپیتان سابق تیم‌ ‌ملی با اشاره به مسابقات دهه فجر ایران ، تاکید کرد : آخرین مرتبه‌ای که مسابقات دهه فجر با سطح خوب  برگزار شد مربوط به چند سال گذشته بوده است وسال به سال با افت سطح مسابقات و افت محسوس بازیکنان ایران در مسابقات  دهه فجر روبرو هستیم.  مسابقات امسال (۲۰۱۸) که اصلا سطح خوبی نداشت در کل دو، سه بازیکن خوب خارجی در جدول وجود داشت و  متاسفانه بازیکنان ایرانی هیچ توفیقی نداشتند و فدراسیون خودش را پشت یک مدال برنز دو نفره مردان و طلا و نقره و برنز بانوان قایم کرد. آیا کسی رفت ببیند این مدال‌ها به چه صورت به دست آمد؟

در جدول دو نفره بانوان که تیم خارجی اصلا نبود و در دو نفره مردان سه، چهار تیم خوب در بخش دیگر جدول بودند. نکته جالب این که تیم دو نفره اردن که بازیکنان ما آن را  در مرحله یک چهارم نهایی دهه فجر شکست داد،  در حال حاضر  با رنکینگ حدود ۷۵ جهان سهمیه مسابقات جهانی گرفتند.  این نشان می دهد  با همین شرایط هم اگر برنامه‌ریزی و سرمایه‌گذاری شود  می‌توانیم به سهمیه مسابقات جهانی برسیم و پیشرفت کنیم. از طرف دیگر این که فکر کنیم اگر مربی خارجی بیاید شرایط درست می‌شود چنین چیزی نیست تا امکانات درست نشود و اردوها در طول سال به صورت شناور نباشد و بازیکنان حداقل در طول سال در شش، هفت مسابقه برون مرزی شرکت نکنند، شرایط درست نمی شود  و برعکس بدمینتون روز به روز افت می‌کند. سال ۹۱ گفتم بدمینتون ما رو به عقب می‌رود و الان بعد از شش سال کاملا این مساله مشخص است.

*چه ضرورتی دارد بازیکنان ایران همیشه در مسابقات سطح بالا حاضر شوند که نمی توانند رقابت کنند

او در مورد اعزام نشدن ملی پوشان به مسابقات برون مرزی، تاکید کرد : تا جایی که در خاطرم هست آنها پارسال یک مسابقه بلغارستان رفتند و قرار بود بعد از آن به ترکیه بروند اما اعلام کردند آمادگی بدنی مناسبی ندارند و اعزام تیم‌ ‌ملی مردان کنسل شد. داشتن آمادگی بدنی موضوع مهمی است اما قرار نیست آمادگی بدنی بدمینتون بازان از لحاظ دوندگی مانند دوومیدانی کار، از لحاظ قدرت مانند وزنه‌برداری و از لحاظ انعطاف پذیری مانند یک ژیمناستیک کار باشد. من هم معتقدم آمادگی بدنی مهم است  و این فاکتورها باید باشد اما حدنساب معقول برای آن وجود دارد و نباید توقع رکوردهای قهرمانان المپیک را از بدمینتون بازان ملی  ایران  داشت. البته رفتن و نرفتن به یک مسابقه دردی را دوا نمی‌کند چون با یک یا دو مسابقه در سال اتفاق خاصی نمی افتد. اگر برنامه‌ریزی مدونی باشد بازیکنان ما هر دو ماه باید در یک یا دو مسابقه برون مرزی شرکت کنند.

شاه حسینی ادامه‌ داد: ا لبته این که بازیکنان ما در چه مسابقاتی شرکت می‌کنند هم مهم است. اگر می‌خواهیم سهمیه شرکت در مسابقات قهرمانی جهان بگیریم ، بنابراین بازیکنان ایران باید در مسابقاتی شرکت کنند که در آن می‌توانند امتیاز بگیرند. الان امیر جباری و ثریا آقایی در دور اول مسابقات مالزی حذف شدند. ثمین عابد خجسته در اردوی اندونزی آسیب دید و در مسابقات اندونزی حذف شده است. بنابراین چه ضرورتی دارد چنین مسابقاتی سطح بالایی در نظر گرفته می‌شود که بازیکنان ما نمی‌توانند هیچ رقابتی کنند و فقط هدر دادن سرمایه‌های ایران است. در حالی که بازیکنان ایران برای کسب امتیاز می‌توانند ابتدا با شرکت در مسابقات قاره  آفریقا امتیازهای خوبی بدست آورند و برای محک خوردن و به چالش کشیده شدن هم سالی یک یا دو مرتبه در مسابقات بزرگ حاضر شوند.

*اگر استعدادیابی واقعی باشد باید تا الان ۱۰  امیر جباری و ۱۰  ثریا آقایی داشته باشیم

بدمینتون باز سابق ایران در مورد فعالیت کمیته‌ استعدادیابی و آموزش فدراسیون هم گفت‌: بدمینتون پتانسیل‌ بالا و علاقمندان زیادی دارد و این پتانسیل‌ برای هر رشته ورزشی می‌تواند ثروت بزرگی باشد، اما در بدمینتون مدیریت صحیحی روی آن نمی‌شود. کمیته‌ آموزش در برگزاری کلاس مربیگری دست به عصا حرکت می‌کند شاید هر دو، سه سال یک بار کلاس درجه یک برگزار شود و در ارتقا مربیان از درجه سه به دو از دو به یک ضعیف عمل می‌شود.

از منظر استعدادیابی هم  چون مربیان هماهنگ نیستند، هر مربی به یک شکل کار می‌کند و گاهی دیده می‌شود چون زود دنبال نتیجه گرفتن هستند برنامه‌های تمرینی برای بازیکنان در حال رشد در نظر میگیرندکه به آنها فشار زیادی می آورد و باعث می‌شود در ۱۹ – ۱۸ سالگی بدمینتون آنها تمام شود. فدراسیون بیش از ۱۲ سال است که می‌گوید استعدادیابی می‌کند در حالی که اگر استعدادیابی واقعی باشد باید تا الان ۱۰  امیر جباری و ۱۰  ثریا آقایی داشته باشیم.

او در مورد داوری نیز گفت‌: داوران ایرانی بسیار قدرتمند هستند و توانایی بالایی دارند. در همه مسابقات نمره قبولی گرفتند. خوشبختانه در این بخش فدراسیون نسبت به قبل پیشرفت داشته است و داوران بیشتری داریم که برای ارتقا رتبه بین‌المللی خود و شرکت در مسابقات بزرگ به خارج از کشور می روند. امیدوارم اگر مشکلاتی هم وجود دارد  فدراسیون آن را حل کند چون در مسابقات دهه فجر خانم  آرمین مهر که یکی از بهترین‌ داوران ما است، غایب بود.  زمانی که علت را جویا شدم متوجه شدم مشکلاتی برای او پیش آورده اند و فعلا حتی به مسابقات خارجی هم نمی تواند برود.در حالی که نباید شرایطی باشد که اگر کسی خواست پیشرفت کند جلوی او را بگیریم. این که محیط بسته باشد و فدراسیون فقط به کسانی که به آنها علاقمند هست اجازه پیشرفت بدهد بی انصافی و کم لطفی است.

*مضحک ترین قانون فدراسیون اجازه ندادن به بازیکنان برای بازی در تیم ملی بعد از ۳۰ سالگی است

بدمینتون باز ایران در پاسخ به این سوال که چرا بازیکنان ایران کمتر تمایل دارند در مورد مشکلات خود صحبت کنند و حتی با وجود ناراحتی از قانون ۳۰ سالگی فدراسیون باز هم اعتراض نکردند، تصریح کرد: مضحک ترین قانون این است که بازیکنان از ۳۰ سالگی به بعد نمی‌توانند در تیم‌ ‌ملی بازی کنند .در حالیکه از ۴ نفر راه یافته به نیمه نهایی المپیک دو نفر بیش از ۳۰ سال سن داشتند اما وقتی بازیکنان ما به مرز پختگی می رسند با چنین مشکلاتی روبرو هستند .این قانون سال ۹۳ وضع شد و باعث شد خیلی از بازیکنان ما کنار بروند. در حالی که حضورشان باعث می‌شد بازیکنان جوان با آنها رقابتی کنند و هویت بگیرند، اما بازیکنانی که توانایی این  را داشتند که  هنوز به تیم‌ ‌ملی کمک کنند و سطح مسابقات داخلی را بالا ببرند به خاطر قانون من در آوردی بیرون ماندند. برخی از دوستان که صحبت نمی‌کنند  نگران موقعیت و فرصت های کوچکی هستند که فدراسیون با همین شرایط به آنها می‌دهد.

بازیکنان جوان هم از نگرانی به خطر افتادن موقعیت‌شان  صحبت نمی‌کنند. من ۱۰ سال کاپیتان تیم‌ ‌ملی و دو دهه ملی‌پوش بودم برای  المپیک تلاش کردم حتی رزرو هم بودم و حقوقم را از فدراسیون نمی گیرم که چنین دلواپسی داشته باشم  . اگر بحث و انتقاد می کنم   به این علت است که  قلبم برای بدمینتون می تپد هر کجا احساس کنم نیاز است در مورد بدمینتون صحبت می‌کنم. در کنار انتقاد همیشه پیشنهاد هم دارم، امیدوارم مسئولان فدراسیون به پیشنهادات نگاه مثبتی داشته باشند.

انتهای پیام