مرتضی رضایی: دوستی امروز می گفت وقتی سید حسین حسینی را می بینم یاد جوانی‌های احمدرضا عابدزاده می‌افتم. جسارتش برای جنگیدن،ولع اش برای مبارزه کردن و البته برافروختگی هایش برای مطالبه حق!حتی حسینی اگر همه این ویژگی های عقاب آسیا را هم داشته باشد نباید یک نکته را فراموش کند.عابدزاده در زمان خودش بی نظیر بود و به جرات می توان گفت رقیبی نداشت که جای او را در استقلال،پرسپولیس و تیم ملی بگیرد.آن زمان دهه شصت و هفتاد بود که فوتبال شکل و شمایل خاص خودش را داشت و هنوز خیلی از فرعیات و حاشیه ها به این رشته ورزشی راه پیدا نکرده بود.هنوز پول نبود و بازیکنان بیشتر به خاطر عشقی که داشتند برای تیم ها فوتبال بازی می کردند.حسینی در بازی با فولاد عصبی بود و غیر قابل کنترل.

شاید هم حق داشت و حتما در ذهن خودش به این فکر می کرد که چرا به ناحق کارت زرد گرفته است اما کوبیدن پاهایش به زمین،لگد زدن به چمن، پرخاشگری و مشت های گره کرده بدون شک عاقبت خوبی برای این دروازه بان خوب و جوان نخواهد داشت.به عقیده خیلی ها شاید اگر حالا کی روش سرمربی تیم ملی نبود و بیرانوند دروازه بانش،شاید اگر حسینی چند ماه زودتر روی بورس می آمد و دل سرمربی تیم ملی را می ربود حالا او دروازه بان شماره یک ایران بود.اما این رفتارها،این برخوردها و این هجمه ها به بازیکن خودی(فرشید باقری) نه تنها ممکن است در آینده تیم ملی را از او بگیرد، بلکه شاید حسینی را به سرنوشتی دچار کند که دروازه بان های سابق این تیم مثل پرویز برومند دچارش شدند.حسینی هنوز ابتدای راه است و برای عقاب شدن باید سختی های زیادی را تحمل کند.برای عقاب شدن باید بال داشت و پرواز کرد.باید سختی هایی کشید که مهمترین فرمول آن برای آسان شدن  صبر و تحمل است نه تندروی و بداخلاقی. 

251 41