'پل پیلار' عضو غیر مقیم مرکز مطالعات امنیتی دانشگاه جرج تاون دیروز (یکشنبه) در آغاز تفسیری در تارنمای آمریکایی با عنوان 'ضرورت در سوریه: فقدان رابطه' نوشت: دیگ مداخله ای که به عنوان جنگ سوریه شناخته می شود، اخیرا بیشتر از پیش به جوش آمده و دو خطری فوری را گوشزد می کند.
وی در ادامه تفسیر خود افزود: یکی از این خطرها جنگ میان اسرائیل و همسایگانش است. آغاز این خطر زمانی بود که اسرائیل اعلام کرد هواپیمای ایرانی وارد آسمان اسرائیل شده و این کشور در پاسخ آن را منهدم کرده است. سپس یکی از جنگنده های اسرائیل در دفاع ضدهوایی سوریه مورد اصابت قرار گرفت و نابود شد و پس از آن بود که اسرائیل موجی از حملات هوایی را در سوریه به راه انداخت. اسرائیلی ها در طی پنج سال گذشته حملات گسترده ای علیه سوریه داشته اند اما این حمله ممکن است بزرگترین حملۀ اسرائیل پس از دهه 1980 باشد.
در این جنگ جدید، قطعا حزب الله لبنان نیز درگیر خواهد بود. هرچند هیچ نشانه ای از تمایل حزب الله برای ورود به چنین جنگی وجود ندارد. چرا که این گروه تاکنون با مشارکت در جنگ سوریه هزینه های قابل ملاحظه ای را متحمل شده و رهبران این گروه شبه نظامی هنوز از آخرین نبردی که حزب الله با اسرائیل داشت، اظهار پشیمانی می کنند.
اما تمایلات دولت اسرائیل برای آغاز جنگی دیگر کمتر آشکار است. بطور قطع برتری نظامی اسرائیل بخوبی نمایان است، هر چند با برخی جریانات در اسرائیل از جمله ادعای فساد علیه نتانیاهو، شاید دلیل اصلی این حملات و انحراف توجه افکار عمومی از این رسوایی و تمرکز بر روی نبرد با حزب الله و پشتیبانش ایران باشد.
خطر دیگر در شمال سوریه است؛ جایی که نیروهای مورد حمایت ایالات متحده بطور مستقیم با ترکیه عضو دیگر ناتو در حال نبرد هستند. ایالات متحده شبه نظامیان کرد را یکی از مؤثرترین مبارزان علیه داعش می داند. ترکیه اما این نیروها را مرتبط با گروه 'پ.ک.ک' می داند که اقدامات تروریستی فراوانی علیه ترکیه به راه انداخته است. هرچند به نظر می رسد مذاکرات تازه 'رکس تیلرسون' در آنکارا تا حدودی آتش این نبرد را سرد کرده باشد اما علت اصلی تنش هنوز حل نشده است.
خوشبختانه داعش در این منطقه شکست خورده است و مقامات ایالات متحده در مورد اهمیت بازپس گیری قلمروهای تصرفی داعش صحبت می کنند. اما واقعیت دیگر این است که رژیم سوریه با پشتیبانی روسیه و ایران، برنده این جنگ داخلی است. با توجه به تقسیمات و ناکارآمدی مخالفان سوریه احتمالا دیگر هیچ فرصتی برای یک نتیجه متفاوت وجود ندارد. حال برای یک مداخله گر خارجی همچون ایالات متحده که چه بصورت مستقیم و یا از طریق شبه نظامیان مورد حمایت خود بخواهد کنترل بخش کوچکی از سرزمین سوریه را در دست بگیرد، این امر بطور قطع به معنی ایجاد توازن و سهم خواهی در برابر روس ها قلمداد می شود.
ایالات متحده باید برای اجتناب از افروخته شدن بیش از پیش آتش نبرد، دست از کنترل بخشی از سوریه بردارد و هیچ توجیهی هم برای ادامه این تلاش ها در شرایطی که داعش به عقب رانده شده، پذیرفته نیست. ایالات متحده باید آنچه را که دولت ترامپ تاکنون نکرده انجام دهد، یعنی شرکت در دیپلماسی جدی و جامع و چند جانبه با هدف محدود کردن و کاهش دامن زدن به جنگ داخلی در سوریه. لازم به ذکر است که تاکنون بیشتر اقدامات دیپلماتیک را روسیه، ترکیه و ایران انجام داده اند.
به علاوه اجتناب از تشدید جنگ، نیازمند این است که اسرائیل از مصلحت خود برای دستیابی به امنیت مطلق دست بردارد. گزارش ها نشان می دهد 'تماس تلفنی جدی' آخر هفته گذشته ولادیمیر پوتین رئیس جمهوری روسیه با نتانیاهو، وی را از افزایش حضور نظامی منصرف کرده است. جالب است چنین پیامی توسط روسیه آمده است. بنا بر این حال زمان خوبی برای آزمایش خواهد بود که بدانیم آیا کمک 3.8 میلیارد دلاری سالانه ایالات متحده به اسرائیل تاثیر بیشتری دارد یا چنین تماس هایی از جانب روسیه؟ این نشان می دهد وجود چنین تماس هایی از جانب واشنگتن نیز ضروری است.
*تارنمای لوبلاگ که از نام جیم لوب سردبیر این تارنما و روزنامه نگار کهنه کاری که گزارش های تحلیلی از سیاست خارجی واشنگتن در قبال خاورمیانه می نوشت گرفته شده، در سال 2008 راه اندازی شد و هدفش بیشتر تحلیل سیاستهای اتخاذ شده توسط واشنگتن در قبال تهران عنوان شده است.
اروپام***7276**1479