به گزارش خبرنگار شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ سیدغلامرضا نعمت پور سیمرغ بلورین بهترین تحقیق و پژوهش بخش مستند سی و دومین جشنواره فیلم فجر 1392 طی یادداشتی نوشت؛ ابراهیم حاتمیکیا نام آشنایی است که سینمای دفاع مقدس را نمیتوان بدون نام او تجسم کرد؛ فیلمسازی که در برهههای حساس جنگ و روزهای آرام پس از جنگ نابترین تصاویر سینمایی را در ذهن همنسلهای من حک کرده است.
آخرین ساخته ابراهیم "به وقت شام" را در سی و ششمین جشنواره فیلم فجر دیدم؛ فیلمی خوشساخت و نزدیک به معیارهای تکنیکی سینمای روز دنیا.
هر چند اعتقاد دارم حاتمیکیا با سینمای بیریا و کمتر جلوهپردازی شدهاش بیشتر بر دلها تاثیر میگذاشت تا فیلمهای جدیدش که تکنیک را به رخ تماشاگر میکشاند، اما در این دلنوشته حرفم نه از جنس سینما است و نه از جنس نقد.
من امروز ابراهیمی را میبینم که به جرم انقلابی بودن در آتش اظهار نظرهای بیمحابا و حرف و حدیثهای بدون پشتوانه میسوزد. حرفهای درِ گوشی و حرفهای مجازی آرامش مردی را بر هم میزند که جای هیچکسی را در سینما تنگ نکرده است.
حرفهایی که گاهی از هنرمندنماهایی شنیده میشود که پر افتخارترین حضورشان در سینما دیالوگگویی در سخیفترین فیلمهای سینمایی است؛ زخم زبانها از سوی کسانی است که نه به واسطه هنرشان بلکه بخاطر صورتهای بزک کرده و دستکاریشده شان مطرح شدهاند؛ همانهایی که زردترین صفحات نشریات را به خود اختصاص دادهاند.
ابراهیم حاتمیکیا زخم میخورد نه بخاطر آنکه فیلمسازیست نابَلَد بلکه بخاطر اصرارش بر هدفی که اعتقاد اوست. ابراهیم حاتمیکیا در حالی متهم به استفاده از بیتالمال است که منتقدانش با آنکه خود از این سفره بیکران بینصیب نبودهاند، ولی هیچگاه نتوانستهاند اثر ارزشمندی برای سینما به ارمغان بیاورند.
"به وقت شام" شاید نوستالوژی فیلمهای پیشین ابراهیم حاتمیکیا را نداشته باشد؛ اما فیلمی قابل احترام است که مخاطبانش را با خود به ویرانههای سوریه میبرد و بخشی از دَد منشیهای داعش را به مخاطب نشان میدهد؛ اما طنز خواندن این فیلم از زبان هر کس نشان از بیهنری و بیخردی اوست. ابراهیم سینما را خوب میشناسد و بدون شک چهرهایست که با سخنان سخیف خدشهدار نخواهد شد.
انتهای پیام/ط
نظر شما