چکیده

از سرپرستی کودکان و نظارت بر تربیت آنان تا رسیدن به زمان بلوغ با عنوان حضانت در فقه امامیه یاد می­شود. در پژوهش حاضر که به صورت توصیفی تحلیلی انجام پذیرفته، با نقد و بررسی دیدگاه­های مختلف فقها چنین به دست آمده که حضانت کودک، به ترتیب اولویت بر والدین واجب کفایی است و ذکر سن و زمان خاص در برخی از روایات، ناظر به انحصار سرپرستی کودک به یکی از والدین و الزام او نیست، به گونه­ای که امکان جابجایی حضانت در صورت توافق والدین و شایستگی آن‌ها یا در شرایط عسر و حرج نباشد؛ بلکه تنها بیانگر اولویت در پذیرش این واجب  است. افزون بر این، اولویت مادر برای سرپرستی کودک، پسر باشد یا دختر، تا سن هفت سالگی است.

کلیدواژه ها: پدر؛ مادر؛ کودک؛ حضانت؛ سرپرستی

نویسندگان:

طاهر علیمحمدی: دانشیار گروه فقه و مبانی حقوق اسلامی دانشگاه ایلام

 الهه خاکساری: کارشناس ارشد فقه و مبانی حقوق اسلامی، دانشگاه ایلام.

دو فصلنامه فقه و مبانی حقوق اسلامی - دوره 49، شماره 1، بهار و تابستان 1395.

برای مشاهده کامل مقاله روی فایل مقابل کلیک کنید.