خبرگزاری مهر-گروه هنر: سال های سال است که محل برپایی جشنواره های دولتی سینمایی که به همت سازمان سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی برگزار می شوند به مشکلی جدی برای کسانی تبدیل شده است که می خواهند از برنامه های این رویدادهای سینمایی استفاده کنند.

این مناقشه در جشنواره فیلم فجر جدی تر خود را نشان داده و بیشترین مشکل هم برای اهالی رسانه و منتقدان ایجاد می شود که نیاز دارند در مکانی مناسب فیلم ها را دیده و درباره آنها مطلب منتشر کنند. سازمان سینمایی در دولت ها و دوره های مختلف مدیریتی نه تنها نتوانست مشکل جشنواره فیلم فجر را حل کند بلکه این مشکل به مرور به جشنواره های فیلم کوتاه تهران و جشنواره فیلم های مستند «سینماحقیقت» تسری یافت و مکان برگزاری این جشنواره ها در دوره های مختلف دچار تغییرات شد و البته هر سال هم به دلیل سیاست های کمی‌گرا که علاقمند به عرضه رایگان فیلم ها به ازای پر شدن سالن ها بود، هر سینمایی که انتخاب می شد با چنان سالن های پری روبه رو می شد که لبخند رضایت را بر لبان مدیران می نشاند ولی از سوی دیگر عده ای از مخاطبان که اهالی رسانه و منتقدان نیز عموما در این جمعیت بودند نمی توانستند جایی برای نشستن در سالن پیدا کنند.

مدیران سازمان سینمایی گرچه به خوبی می دانند که سینمای ایران با وجود تعداد قابل توجه جشنواره ها و به ویژه داشتن چند جشنواره بزرگ و مهم دولتی نیازمند مکانی مناسب برای میزبانی جشنواره هاست ولی سال هاست که تمهیدی برای این موضوع نیندیشیده اند و با اینکه نهضت ساخت سالن های سینمایی در کشور چندسالی است رونق یافته ولی دولت تاکنون گامی برای ساخت یک پردیس ویژه برپایی جشنواره ها برنداشته است و هر سال مشکل محل برگزاری از جشنواره ای به جشنواره دیگر منتقل می شود و از آنجا که این موضوعات در ایام جشنواره ها بیشتر در رسانه ها مطرح می شود و بعد از آن از یادها می رود به نظر می رسد سیاستگذاران سینمایی نیز دچار همین فراموشی مقطعی می شوند.

این مقدمه گفته شد تا اشاره ای به این موضوع داشته باشیم که پردیس ملت در حالی این روزها میزبان سی و چهارمین جشنواره فیلم کوتاه تهران است که در اکثر سانس ها به ویژه در روزهای آخر هفته سالن های این پردیس چنان مملو از جمعیت می شود که هر کسی زودتر بیاید صندلی خالی نصیبش می شود وگرنه یا باید ایستاده فیلم ببیند و یا باید قید فیلم دیدن را بزند. 

در این بین باز هم مشکل اهالی رسانه و منتقدان پابرجاست که جای مشخصی برای فیلم دیدن ندارند و برخلاف جوانان علاقمند به سینما (که با فراغت بیشتر و با وقت آزادتری برای تماشای فیلم به عنوان برنامه ای تفریحی یا آموزشی به جشنواره می آیند) خبرنگاران و منتقدان دیدن فیلم بخشی از کار موظفی آنها محسوب می شود و برگزارکنندگان جشنواره ها غالبا تمهیدی برای آنها ندارند و به وقت اعتراض ها هم بیشتر درباره ارایه خدماتی چون ناهار و شام و چای و کیک صحبت می شود درحالی به زعم نگارنده باید مهم ترین انتظار فعالان رسانه و منتقدان فراهم بودن شرایطی استاندارد برای تماشای فیلم ها و سپس در اختیار بودن امکانات کامپیوتری و اینترنت برای مخابره مطالب و عکس ها باشد که متاسفانه این مطالبه آنقدرها هم که به نظر می رسد از سوی اهالی رسانه مطرح نمی شود و عده ای از همکاران ما نیز علاقه چندانی به دیدن فیلم های کوتاه و مستند ندارند.

از سوی دیگر اهالی رسانه و حتی منتقدان سینمایی بارها با این انتقاد مواجه بوده اند که تمرکز نوشته های خود را بر سینمای بلند داستانی قرار داده و کمتر به فیلم های کوتاه و مستند توجه می کنند و فیلمسازان کوتاه و مستند هم از این موضوع گله مند هستند که اهالی رسانه در حوزه فعالیت آنها اطلاعات کافی ندارند و آثار آنها را نمی بینند. این انتقادها در حالی مطرح است که آثار مستند و کوتاه امکان اکران عمومی چندانی ندارند و یکی از روش های دیدن بهترین تولیدات این دو حوزه حضور در جشنواره های مربوطه است که آنهم این سال ها به شرایطی رسیده است که دیدن فیلم در آنها کار دشواری شده است.

همین مساله باعث شد تا موضوع لزوم ساخت پردیسی ویژه برپایی جشنواره های سینمایی را با عباس صالحی وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در دولت دوازدهم درمیان بگذاریم که وی این موضوع را مطالبه ای مهم دانسته و ابراز امیدواری کرد که شرایط در دولت و منابع مالی اجازه دهد این مطالبه در زمان کوتاه به نتیجه برسد.

به هر ترتیب امید می رود که سی و ششمین جشنواره ملی فیلم فجر جایی مناسب برای میزبانی از اهالی رسانه و منتقدان در نظر بگیرد و پردیس ملت با دسترسی سخت و راه پرترافیک و بدون ظرفیت پارکینگ کافی گزینه نهایی برنامه ریزان نباشد.