شيوا نوروزي
∎
پستي و بلنديهاي زيادي را پشت سر گذاشتهاند تا امروز لقب بانوان طلايي ووشوي ايران را يدك بكشند. خواهران منصوريان همان مليپوشان ووشوي كشورمان هستند كه يك بار ديگر با حضور در رقابتهاي جهاني خوش درخشيدند و دو مدال زرين را براي ورزش ايران به ارمغان آوردند. شهربانو و الهه در سالهاي اخير بارها و بارها در رقابتهاي مختلف در مصاف با بهترينهاي جهان قدرتمندانه پيروز شدهاند و پرچم سه رنگ كشورمان را به اهتزاز درآوردهاند. قهرمانيهاي دختران ووشو از ديار سميرم در حالي محقق شده كه خواهران منصوريان براي رسيدن به اين جايگاه سختيهاي زيادي را تحمل كردهاند. قهرماني شهربانو و الهه در جهاني مسكو بهانهاي شد تا حقايق زندگي ورزشي اين دو خواهر را از زبان خودشان بيان كنيم.
منتظر طلاي شما در مسابقات جهاني بوديم. با توجه به آمادگي بالايي كه داشتيد قهرماني شما از پيش قابل پيشبيني بود؟
شهربانو منصوريان: جهاني روسيه بالاترين سطح رقابتها بود و بيش از 60 كشور در اين مسابقات نماينده داشتند. همه اوزان تيمها در اين دوره شلوغ بود چراكه اغلب كشورها سعي داشتند با افزايش تعداد نمايندههايشان شانس گرفتن مدال را بالا ببرند. تا جايي كه بر خلاف هميشه در يك روز، دو مبارزه انجام دادم. مهمترين نكتهاي كه اين دوره داشت اين بود كه ايران سرانجام چين را پشت سر گذاشت و چينيها حالا بيش از پيش از ايران ميترسند. خوشبختانه كاروان كشورمان عملكرد خوبي داشت و سه نفر از بانوان هم طلايي شدند.
قهرماني جهان در روسيه چه لذتي داشت؟
الهه منصوريان: براي رسيدن به اين افتخار همگي تلاش زيادي كرديم، هم مليپوشان و هم كادرفني و هم فدراسيون. شرايط مالي فدراسيون اگرچه تعريفي نداشت اما هر طور كه بود به هدفمان رسيديم. در روزهايي كه همه مسئولان به فكر فوتبال و انتخاب سرمربي جديد استقلال بودند ووشوكاران با جديت تمرين ميكردند و در بدترين شرايط مالي به مسابقات جهاني اعزام شديم و بدون هيچ پاداشي قهرمان جهان شديم. افتخار بزرگي است و از اينكه پرچم كشورمان را بالا ببريم به خودمان ميباليم. با اين حال قهرماني براي ما همان يك لحظه است و وقتي از مسابقات جهاني برگشتم فقط يك اسم از من باقي ماند و اينكه بعدها شايد بگويند الهه منصوريان در سال 2017 قهرمان جهان شده است. از مسابقات جهاني چيزي برايم باقي نمانده و فقط ميماند لطف و حمايت مسئولان و وزارت ورزش. اين حمايت نه از من بلكه بايد از ووشو صورت بگيرد. ووشوكاران خودشان را ثابت كردهاند. اگر بودجه اين رشته بيشتر شود عملكرد فدراسيون و مليپوشان نيز بهتر و بهتر خواهد شد. دومين طلاي جهانيام را در پنجمين حضورم در اين رقابتها كسب كردم. من از سال 86 و از رده جوانان در تيم ملي بودم. اين يعني سرمايهگذاري خوبي روي تيمهاي پايه ووشو ميشود كه من حالا توانستهام قهرمان جهان شوم.
كنار زدن چينيها اتفاقي بود كه سالها انتظارش را ميكشيديم؛ واكنشها به اين اتفاق مهم چگونه بود؟
شهربانو منصوريان: رسيدن به اين موفقيت قطعاً نتيجه مديريت فدراسيون و كادرفني ووشو ايران است. قبلاً بيشتر كشورها از مربيان داخلي خود استفاده ميكردند ولي در اين دوره بسياري از تيمها با مربيان چيني كار ميكردند. فدراسيون ما هميشه براي بخش بانوان از بهترين مربيان چيني بهره گرفته و هزينه زيادي نيز صرف اين كار ميشود. مسلماً حضور مربيان خوب چين تأثير زيادي در روند رو به رشد ووشوي بانوان دارد و تكنيكها و تاكتيكهاي زيادي را به ما آموزش ميدهند. سه ماه كامل به صورت فشرده در اردو بوديم. حتي مرخصيهايمان نيز بيش از يكي، دو روز نبود. البته ما از اين مرخصيها هم استفاده نميكرديم و در اردو ميمانديم تا هر چه بيشتر تمرين كنيم. صبح و بعد از ظهر دو ساعت و نيم تمرين فشرده داشتيم و تا روز آخر هم تمرينات ادامه داشت. تمرينات فشرده و سختكوشي بچهها در نهايت به كسب بهترين نتيجه در مسابقات جهاني منجر شد.
چطور شد كه سانداي ايران بالاخره بعد از سالها انتظار چينيها را پشت سر گذاشت؟
الهه منصوريان: اين موفقيت به سرمايهگذاري فدراسيون ووشو برميگردد. فكر نميكرديم به اين زوديها به اين هدف برسيم. واقعيت اين است كه ما همچنان از چينيها عقب هستيم ولي خدا خواست كه ايران قهرمان جهان شود. از نظر فني و تكنيكي نه تنها از چين عقب نيستيم بلكه خيلي خوب ميتوانيم آنها را شكست دهيم و جذابيتهاي مبارزاتمان از چينيها نيز بيشتر است. منتها از نظر امكانات، تجهيزات و برگزاري ليگ از چين عقب هستيم. اگر يك فصل در ليگ چين بازي كنيم حداقل 200، 300 ميليون درآمد داريم. البته اين رقم در مقايسه با قرارداد فوتباليها كم است اما در ووشو مبلغ زيادي به حساب ميآيد ولي در ايران قراردادهاي ووشو واقعاً پايين است و بيشترين قرارداد براي شهربانو منصوريان بود آن هم 15ميليون! ولي اين مبلغ اصلاً پولي نيست كه بتوان با آن از سميرم به تهران بيايي و تمرين كني.
با چه انگيزه و هدفي تمرينات سخت و طاقتفرسا را پشت سر گذاشتيد؟
شهربانو منصوريان: وقتي سه ماه كامل را در اردو باشيم، دوري از خانواده را تحمل كنيم، به اين فكر كنيم كه سختترين تمرين را براي رسيدن به موفقيت پشت سر ميگذاريم همين مسئله انگيزه هر فردي را بالا ميبرد و ناخودآگاه تحمل شرايط دشوار آسانتر ميشود. در طول اين مدت به اين فكر ميكرديم كه بايد به هدفمان كه طلاي جهان است برسيم تا خستگي اين چند ماه از تنمان بيرون رود. از طرفي همين انگيزههاست كه در طول مبارزات نيز به ما كمك ميكند تا با جان و دل بجنگيم و چيزي كم نگذاريم.
براي رسيدن به جايگاه قهرماني جهان چه سختيهايي را تحمل كرده و چه رنجهايي را پشت سر گذاشتهايد؟
الهه منصوريان: براي آمادگي جهاني مسكو با درد و مصدوميت تمرين ميكردم. هر دو مچ پايم آسيب ديده است به ويژه مچ پاي راستم كه نياز به عمل جراحي دارد. ووشو تركيبي از بوكس، تكواندو و كشتي است و ميتوانيم در طول مبارزه با مصدوميتمان كجدار و مريز رفتار كنيم. به هر حال خيلي سخت بود. بعضي اوقات نميتوانستم تمرين كنم و مجبور ميشدم بنشينم. در اين مدت نگراني زيادي از بابت آسيبديدگي داشتم و فكر ميكردم نتوانم بيش از يكي، دو مبارزه انجام دهم. بازيهاي آخر را به سختي انجام دادم ولي خوشبختانه به هدفم رسيدم.
تصوير شما با پرچم ابوالفضلالعباس(ع) بازتاب زيادي در رسانهها داشت. قهرماني در ماه محرم چه حس و حالي داشت؟
شهربانو منصوريان: اعتقاد خاصي به امام حسين (ع) دارم و در ماه محرم هر سال در تكيه مراسم برگزار ميكنيم. بخشي از مسئوليتهاي قسمت بانوان تكيه به عهده من است و هر سال سعي ميكنم با خلوص نيت در اين مراسم حاضر شوم. هيچ وقت نشده بود كه در ماه محرم از كشورم دور شده باشم ولي اين بار شرايط به گونهاي بود كه بايد براي مسابقات جهاني به روسيه ميرفتم. به همين خاطر با خودم نيت كردم كه بعد از قهرماني در اين رقابتها با پرچم حضرت ابوالفضل(ع) دور افتخار بزنم. خوشحالم از اينكه قهرمان شدم و پرچم اهل بيت(ع) را به اهتزاز درآوردم.
مسابقات جهاني روسيه با دهه اول ماه محرم همزمان شده بود. اين مسئله چه تأثيري در روحيه شما و ساير مليپوشان داشت؟
الهه منصوريان: عاشق محرم هستيم و ناراحت بوديم از اينكه در ايران نيستيم تا عزاداري كنيم. در روسيه خودمان مراسمي برگزار كرديم اما خب به شور و حالي كه در كشورمان است، نميرسد. امام حسين (ع) همه زندگياش را در راه اسلام گذاشت و ايشان هميشه در اين ايام به تيم ووشو لطف داشتهاند. دو طلاي جهانيام (2013 و 2017) را در ماه محرم گرفتهام. هميشه اعتقاد دارم كه ابا عبداللهالحسين (ع) هرچه داشت براي دين گذاشت و ما هم بايد همين كار را بكنيم ولي ما كجا و امام حسين(ع) كجا؟!
برنامهاي براي اهداي مدالتان داريد؟
شهربانو منصوريان: اهداي مدال نه ولي نذر كرده بودم كه اربعين با پاي پياده به زيارت اباعبداللهالحسين(ع) بروم. دو، سه سالي هست كه اين كار را انجام ميدهم و اميدوارم امسال نيز قسمتم باشد و در پيادهروي اربعين حضور داشته باشم چراكه اين بار نيت كردم كه با مدال طلا اين مسير را طي كنم و به بينالحرمين برسم.
مدالتان را به يك بنياد خيريه اهدا كرديد؟
الهه منصوريان: بله، مدال طلاي جهاني را به بنياد خيريه كامرانيه اهدا كردم تا از اين طريق اين بنياد مورد حمايت قرار بگيرد. خود من يكي از كساني بودهام كه روزگاري شرايط مالي خوبي نداشتم. به همين خاطر شرايط اين قشر را به خوبي درك ميكنم. در اين بنياد كارهاي خير زيادي انجام ميشود و به مردم نيازمند كمك ميرسانند. به نوبه خودم ميخواستم كاري انجام دهم. البته نذر كرده بودم اگر قهرمان جهان شوم مدالم را به اين بنياد اهدا كنم. به عنوان يك حامي معنوي تلاش ميكنم وگرنه كار زيادي از دستم برنميآيد. اميدم به دعاهاي خير سالمندان اين بنياد است كه اگر دعاي خيرشان به ما برسد قطعاً باز هم قهرمان جهان خواهيم شد.
تا حالا پيش آمده كه از گرفتن مدال خسته يا اشباع شده باشيد و انگيزهاي براي ادامه راه نداشته باشيد؟
شهربانو منصوريان: اتفاقات زيادي براي همه در طول دوران زندگي رخ ميدهد به ويژه براي ورزشكاران. براي من هم بزرگترين ناراحتي يا بهتر است بگويم تلخترين اتفاق روز خداحافظيام از دنياي قهرماني خواهد بود. وقتي به اين مسئله فكر ميكنم واقعاً ناراحت ميشوم. اصلاً نميتوانم به خداحافظي حتي فكر كنم چراكه تصميمگيري برايم واقعاً سخت است. سعي ميكنم اينقدر مبارزه كنم و در ووشو حضور داشته باشم كه با بالا رفتن سن مجبور به خداحافظي شوم و از اردو بيرونم كنند. چندين سال است كه به ووشو خو گرفتهام و در واقع جزئي از زندگيام شده است. بيشتر از اينكه در كنار خانوادهام بوده باشم در كنار فدراسيون ووشو بودم. آقاي علينژاد (رئيس فدراسيون) مثل پدرمان است و خانم نظري (نايب رئيس بانوان) حكم مادرمان را دارد. خيلي سخت است كه بخواهم اين خانواده را ترك كنم. بايد به مريم هاشمي احسنت گفت كه توانست خداحافظي كند. خيلي تصميم سختي است. يك ووشوكار تا سن35، 40 سالگي ميتواند مبارزه كند. فعلاً چند سالي وقت دارم كه به سن بازنشستگي برسم (باخنده).
تاكنون از اين كمتوجهيها نااميد نشدهايد؟ انتظارتان از مسئولان چيست؟
الهه منصوريان: ما نياز به مسابقه دادن داريم تا از نظر شرايط بدني افت نكنيم. در غير اين صورت عقب ميمانيم و اين به ضرر خودمان است. ما بايد هر هفته مسابقه بدهيم ولي كاري از دستمان برنميآيد. حرف ما اين است كه اينقدر روي فوتبال سرمايهگذاري نكنيد؛ پول يك بازيكن فوتبال را به كل ووشو ايران بدهيد تيم ملي قهرمان جهان ميشود. حرفمان اين است كه بين همه رشتهها برابري برقرار باشد. نميخواهم بحث مالي مطرح كنم ولي براي قهرماني جهان ووشو 50 سكه مصوب شده اما براي قهرماني تكواندو 80 سكه در نظر ميگيرند. اين تفاوت اصلاً خوب نيست. حالا بماند كه پاداشها با تأخير طولاني پرداخت ميشود. من از سال 2014 به بعد پاداشهايم را نگرفتهام. اجازه بدهيد يك خاطره هم از اين ماجرا بگويم. يك بار قهرمان جهان شده بودم و از آنجا كه اوضاع مالي خوبي نداشتم به شدت به پاداشم نياز داشتم. در برنامه ماه عسل هم گفتم كه با وجود مصدوميت قهرمان شدم. پاداشم را دو سال بعد دريافت كردم كه عملاً ديگر ارزشي نداشت. هم شرايط سخت را پشت سر گذاشته بودم و هم ارزش پاداش پايين آمده بود. در صورتي كه توجهات به فوتبال جور ديگري است. تيم ملي فوتبال به جام جهاني صعود كرد و بازيكنان شاكي بودند از اينكه چرا پاداشهايشان همان لحظه پرداخت نشد! خب ما هم قهرمان جهان شديم و سهميه جام جهاني گرفتيم. نگاهي به روزنامهها بيندازيد؛ تيتر و عكس همه روزنامهها به مربي استقلال اختصاص داشت. بالاخره ما هم انتظار داريم و دلمان ميخواهد در كشور خودمان غريب نباشيم.
برنامهريزيتان براي آينده چيست؟ قصد مربيگري در اين رشته و آموزش به بانوان را داريد؟
شهربانو منصوريان: در شهر خودمان سميرم مربيگري ميكنم. براي آينده و بعد از خداحافظي از دنياي قهرماني برنامههايي دارم. تلاش ميكنم كمپ خيلي بزرگي بزنم و ورزشكاران را براي رسيدن به سطح قهرماني آموزش بدهم، كمپي در حد معبد شائولين در چين. البته شرايط ماليام به حدي نيست كه بتوانم چنين اهدافي را به سرانجام برسانم. اميدوارم در آينده شرايطم بهتر شود. در حال حاضر هم در سميرم آكادمي ووشويي به نام خودم برپا كردهام كه البته ساختمان و محل آن براي تربيت بدني است، اما فعلاً آكادمي به نام من است و به ووشو اختصاص دارد.
اوج آرزوي ورزشي شما چيست؟
الهه منصوريان: آنقدر صبر ميكنم تا ووشو المپيكي شود و قهرمان المپيك شوم. خيليها تلاش ميكنند تا رشته ما هم به المپيك راه يابد. اميدوارم هرچه زودتر اين اتفاق رخ دهد.
سختيهاي زندگيتان را چگونه پشت سر گذاشتيد؟ شايد خيليهاي ديگر نتوانند مشكلات زندگي را تحمل كنند.
شهربانو منصوريان: از آنجا كه رشتهام رزمي بود روحيات خاص خودم را داشتم. يك روز در ميان بايد به اصفهان ميرفتم و ووشو تمرين ميكردم. براي اينكه خرج رفت و آمدم را دربياورم و به عشق يك جلسه تمرين يك روز كامل كار سنگين انجام ميدادم، كارگري ميكردم، كشاورزي ميكردم يا سيب ميچيدم. همه تلاشم را ميكردم تا پولي دربياورم و يك روز در ميان بتوانم مسافت سميرم تا اصفهان را بروم و خودم را به باشگاه برسانم. خدا را شاكرم كه اين همه سختي و تلاش به ثمر نشست و نتيجه داد. خواستن توانستن است. من خواستم كه به اين جايگاه برسم و خوشبختانه رسيدم.
مستند «صفر تا سكو» زندگي خواهران منصوريان را به تصوير كشيده است. چطور شد كه زندگي شما به فيلم مستند تبديل شد؟
الهه منصوريان: خانمها مسيبي، مهتاب كرامتي و طيبه ابوالقاسمي از دوستان ما بودند و شرايطمان را ميدانستند. در واقع از دو سال قبل از برنامه ماه عسل كليد خورد. در اين فيلم زندگي واقعي ما خيلي خيلي بيشتر از آنچه در برنامه ماه عسل گفتيم به تصوير كشيده شده است. تحقيق و فيلمبرداري اين مستند دو سال طول كشيد. از 24 مهرماه اين فيلم به اكران عمومي درميآيد و مردم ميتوانند آن را ببينند. با ديدن اين فيلم مردم بيش از پيش ما را ميشناسند، طرفدارمان ميشوند و انگيزه ميگيرند براي پشت سر گذاشتن مشكلاتشان. در ابتدا اصلاً قصد نداشتيم در مورد زندگيمان صحبت كنيم ولي بعد از ساخته شدن اين فيلم آمديم و با مردم درد دل كرديم. نگران واكنش مردم بوديم. تقريباً هيچكس چيزي نميدانست ولي بعد از بيان واقعيتها و سختيهاي زندگي خوشبختانه بازخورد خوبي از مردم گرفتيم.
در آن شرايط سخت آيا به موفقيتهاي امروز و كسب طلاي جهان فكر ميكرديد؟
شهربانو منصوريان: از بچگي و به رغم همه مشكلات موجود توانايي خاصي در خودم ميديدم و اطمينان داشتم كه ميتوانم دست به كارهاي بزرگ بزنم. با خودم هميشه ميگفتم در ورزش جايگاهي پيدا ميكنم. اخبار ورزشي كه نگاه ميكردم به اين فكر ميكردم من هم روزي به افتخارات بزرگ ميرسم. هميشه خودم را جاي مدالآوران طلا ميديدم و آرزوهاي بزرگي براي خودم ترسيم ميكردم. پس از سالها و با كوشش فراوان همه اين اتفاقاتي كه منتظرش بودم، برايم افتاد. آنقدر انتظار كشيدم و تلاش كردم تا به خواستههايم رسيدم.
پس از حضور شما و خواهرانتان در برنامه ماه عسل واكنش و برخورد مردم چگونه بود؟
الهه منصوريان: مردم هيچ وقت از اتفاقات زندگي ما اطلاعي نداشتند و حتي دوستهاي صميميام نيز چيزي نميدانستند. بعد از ديدن برنامه بيشتر ما را شناختند و با ما احساس همدردي كردند. به شكلي حسشان نسبت به ما تغيير كرد. قبلاً خيال ميكردند الهه منصوريان آدمي مغرور است. منتها با شنيدن صحبتهايمان ديدشان كاملاً عوض شد و فكر ميكنم حتي در زندگيشان نيز مؤثر بوديم. در صفحه شخصيام برخي از مشكلاتشان را گفتند و اينكه تلاش ميكنند تا زندگيشان را بسازند.
پشيمان نيستيد از اينكه رازهاي زندگي خود را بازگو كردهايد؟
شهربانو منصوريان: اولش فكر ميكردم اصلاً بازخورد خوبي بين مردم و در جامعه نداشته باشد و حتي نگران بودم كه شايد در اردوها، در خيابان و هر جايي كسي پيدا شود و مشكلاتمان را به رخمان بكشد. يا اينكه بحثي پيش آيد و يك نفر به من بگويد تو هماني هستي كه نان شب هم نداشتي. نگران زخم زبان و گوشه و كنايههاي احتمالي بودم. يكي دو دوست صميميام هم بعد از اينكه از ماجراهاي زندگي ما خبردار شدند در صحبتهايشان متلكهايي گفته بودند. از همين رو ميترسيدم اينگونه صحبتها باز هم تكرار شود. به ما گفتند برنامه ماه عسل ميتواند زندگي خيليها را تغيير دهد. به همين خاطر بود كه بالاخره تصميم گرفتم حقايق زندگيام را بازگو كنم. بعد از گفتن مشكلاتمان واكنشهاي بسيار خوبي از مردم گرفتيم. اگر تا قبل از اين فقط 20 درصد دوستمان داشتند بعد از آن به صددرصد رسيد. واقعاً با عشق و علاقه با ما برخورد ميكنند. با دوستانم به شهربازي رفتيم و آنقدر مردم محبت داشتند كه من نتوانستم يكي از وسايل بازي را سوار شوم. آنهايي كه ما را ميشناختند با ما عكس ميانداختند و از محبت مردم لذت ميبردم.
جايگاه ورزش بانوان را چطور ميبينيد؟ آيا برنامهاي براي كمك به ورزش بانوان داريد؟
الهه منصوريان: قطعاً تمام تلاشم را براي پيشرفت بانوان به كار ميگيرم. تا يك زماني ميتوانم مبارزه كنم و مدال بياورم. در حال حاضر هم مربيگري ميكنم. از طرفي حضور در سيستم مديريتي ورزش را نيز دوست دارم چراكه معتقدم ورزشكاران با توجه به تجربهاي كه دارند بهتر از سايرين از مشكلات و چالشهاي موجود آگاه هستند. خوشبختانه ورزش ايران و به ويژه بانوان جايگاه خوبي دارد و روز به روز نيز بر موفقيتهاي رشتههاي مختلف اضافه ميشود. در همين رشته ووشو در روسيه هفت مدال طلا گرفتيم كه سه مدالش مختص بانوان بود و دو برنز كاروانمان را هم بانوان گرفتند. تقريباً نيمي از مدالها را بانوان به ارمغان آوردند. انتظار داريم ورزش بانوان با حمايت مسئولان بيش از پيش ديده شود. اميدواريم ليگ برتر ووشوي بانوان كه با حجاب اسلامي برگزار ميشود نيز روزي پخش زنده داشته باشد. از طرفي هيچ اسپانسري براي ووشو وجود ندارد. اسپانسرها يا نميآيند سمت ووشو يا با مبالغي بسيار پايين ميآيند. اگرچه در سالهاي گذشته با افتخاراتي كه ووشوكاران كسب كردهاند اين رشته نسبت به گذشته بيشتر شناخته شده است اما بازهم اوضاع جوري كه بايد باشد، نيست.
با توجه به موفقيت اخير تيم ملي در مسابقات جهاني انتظار شما از مسئولان براي توجه هرچه بيشتر به ووشو چيست؟
شهربانو منصوريان: براي من ارزش زيادي داشت كه در فرودگاه مسكو به ما گفتند آقاي روحاني رئيسجمهور ايران براي تيم ملي ووشو پيام تبريك دادهاند. پيامهاي تبريك ساير مقامات و مسئولان هم به گوش ما رسيد و همه ما لذت برديم. از اينكه مسئولان ارشد كشور ورزش را رصد ميكنند و براي ورزشكاران و بهويژه ورزشكاران زن اهميت قائل هستند خوشحالم. قبلاً من هم از اينكه بين فوتباليستها و ساير ورزشكاران تبعيض قائل ميشدند ناراحت بودم اما زماني كه ما به روسيه رسيديم سردار آزمون مليپوش تيم فوتبال به اردوي ما آمد و به تيم روحيه داد. از آن به بعد بود كه نظرم نسبت به فوتبال تغيير كرد. خودم هم فقط و فقط به خاطر عشقي كه به ووشو دارم مبارزه ميكنم. پاداشهاي ما به خاطر اينكه ووشو المپيكي نيست كم است. پاداش مدال طلا هم كه يك سال بعد به دستمان ميرسد 50 سكه است ولي رشتههاي المپيكي 80 سكه ميگيرند. منتها ورزش حرفهاي هزينههاي زيادي دارد در حالي كه درآمد، بيمه و بازنشستگي نداريم. اميدوارم مسئولان فكري به حال اين موضوع كنند.
بانوان رزميكار اهل دعوا هستند؟
الهه منصوريان: برخلاف آنچه تصور ميشود اصلاً اهل دعوا نيستيم اما حرف زور در كتمان نميرود. همه رزميكاران اينگونهاند. توجه و اعتقاد به منش پهلواني را هرگز فراموش نميكنيم. منتها اگر جايي ببينيم حق مظلومي ضايع ميشود قطعاً دخالت ميكنيم.
قصد لژيونر شدن نداريد؟ وضعيت قراردادها در ليگ برتر از نظر حرفهاي اميدواركننده است؟
شهربانو منصوريان: اصلاً وقتش را ندارم و سرم خيلي شلوغ است ولي در ليگ برتر ايران عضو تيم دانشگاه آزاد هستم. قبلاً بهتر بود چراكه باشگاههاي حاضر از پرداخت ماليات معاف بودند، اما بعد از اينكه اعلام شد همه تيمها ملزم به پرداخت ماليات هستند بسياري از باشگاهها از ليگ ووشو كنار رفتند. اين مسئله واقعاً به ضرر ووشوكاران شد. رقم قراردادها نيز در حدي پول توجيبيمان براي سفر به تهران و حضور در تمرينات است. رقمها جوري نيست كه بتوان با آن خرج زندگي را داد. در بخش بانوان رقم قراردادها از 3 ميليون تا 8 ميليون تومان است!
شما اولين لژيونر ووشو بانوان ايران بوديد. هنوز هم با تيم چيني همكاري ميكنيد؟
الهه منصوريان: بله، اولين لژيونر در بخش بانوان هستم. قرار است قراردادم با تيم چانگ چون را تمديد كنم. منتها منتظر بهبود آسيبهايم هستم. به من گفته بودند نهايتاً تا يكي دو هفته ميتوانم استراحت كنم. با اين حال تصميم ندارم پايم را عمل كنم چراكه بازيهاي آسيايي در پيش است و هدفم هم كسب مدال طلاست. در اين صورت مصدوميتم كهنه ميشود ولي در صورتي كه جراحي كنم حداقل چهار، پنج ماه از تمرينات دور ميمانم و موجب افت بدني من ميشود. بودند ووشوكاراني كه بعد از جراحي نتوانستند به شرايط قبل بازگردند. فكر ميكنم بايد درد را تحمل كنم و با مصدوميتم بسازم.
با توجه به اينكه متأهل هستيد، دشواريهاي زندگي قهرماني و زندگي خانوادگي را چگونه مديريت ميكنيد؟
شهربانو منصوريان: خوشبختانه همسرم همراه من است، هر كمكي كه از دستش برميآيد انجام ميدهد تا سختيهاي زندگي كمتر شود و در مسير قهرماني موفق شوم. خوشبختانه همه چيز تا الان خوب بوده است.
شهربانو منصوريان: جهاني روسيه بالاترين سطح رقابتها بود و بيش از 60 كشور در اين مسابقات نماينده داشتند. همه اوزان تيمها در اين دوره شلوغ بود چراكه اغلب كشورها سعي داشتند با افزايش تعداد نمايندههايشان شانس گرفتن مدال را بالا ببرند. تا جايي كه بر خلاف هميشه در يك روز، دو مبارزه انجام دادم. مهمترين نكتهاي كه اين دوره داشت اين بود كه ايران سرانجام چين را پشت سر گذاشت و چينيها حالا بيش از پيش از ايران ميترسند. خوشبختانه كاروان كشورمان عملكرد خوبي داشت و سه نفر از بانوان هم طلايي شدند.
قهرماني جهان در روسيه چه لذتي داشت؟
الهه منصوريان: براي رسيدن به اين افتخار همگي تلاش زيادي كرديم، هم مليپوشان و هم كادرفني و هم فدراسيون. شرايط مالي فدراسيون اگرچه تعريفي نداشت اما هر طور كه بود به هدفمان رسيديم. در روزهايي كه همه مسئولان به فكر فوتبال و انتخاب سرمربي جديد استقلال بودند ووشوكاران با جديت تمرين ميكردند و در بدترين شرايط مالي به مسابقات جهاني اعزام شديم و بدون هيچ پاداشي قهرمان جهان شديم. افتخار بزرگي است و از اينكه پرچم كشورمان را بالا ببريم به خودمان ميباليم. با اين حال قهرماني براي ما همان يك لحظه است و وقتي از مسابقات جهاني برگشتم فقط يك اسم از من باقي ماند و اينكه بعدها شايد بگويند الهه منصوريان در سال 2017 قهرمان جهان شده است. از مسابقات جهاني چيزي برايم باقي نمانده و فقط ميماند لطف و حمايت مسئولان و وزارت ورزش. اين حمايت نه از من بلكه بايد از ووشو صورت بگيرد. ووشوكاران خودشان را ثابت كردهاند. اگر بودجه اين رشته بيشتر شود عملكرد فدراسيون و مليپوشان نيز بهتر و بهتر خواهد شد. دومين طلاي جهانيام را در پنجمين حضورم در اين رقابتها كسب كردم. من از سال 86 و از رده جوانان در تيم ملي بودم. اين يعني سرمايهگذاري خوبي روي تيمهاي پايه ووشو ميشود كه من حالا توانستهام قهرمان جهان شوم.
كنار زدن چينيها اتفاقي بود كه سالها انتظارش را ميكشيديم؛ واكنشها به اين اتفاق مهم چگونه بود؟
شهربانو منصوريان: رسيدن به اين موفقيت قطعاً نتيجه مديريت فدراسيون و كادرفني ووشو ايران است. قبلاً بيشتر كشورها از مربيان داخلي خود استفاده ميكردند ولي در اين دوره بسياري از تيمها با مربيان چيني كار ميكردند. فدراسيون ما هميشه براي بخش بانوان از بهترين مربيان چيني بهره گرفته و هزينه زيادي نيز صرف اين كار ميشود. مسلماً حضور مربيان خوب چين تأثير زيادي در روند رو به رشد ووشوي بانوان دارد و تكنيكها و تاكتيكهاي زيادي را به ما آموزش ميدهند. سه ماه كامل به صورت فشرده در اردو بوديم. حتي مرخصيهايمان نيز بيش از يكي، دو روز نبود. البته ما از اين مرخصيها هم استفاده نميكرديم و در اردو ميمانديم تا هر چه بيشتر تمرين كنيم. صبح و بعد از ظهر دو ساعت و نيم تمرين فشرده داشتيم و تا روز آخر هم تمرينات ادامه داشت. تمرينات فشرده و سختكوشي بچهها در نهايت به كسب بهترين نتيجه در مسابقات جهاني منجر شد.
چطور شد كه سانداي ايران بالاخره بعد از سالها انتظار چينيها را پشت سر گذاشت؟
الهه منصوريان: اين موفقيت به سرمايهگذاري فدراسيون ووشو برميگردد. فكر نميكرديم به اين زوديها به اين هدف برسيم. واقعيت اين است كه ما همچنان از چينيها عقب هستيم ولي خدا خواست كه ايران قهرمان جهان شود. از نظر فني و تكنيكي نه تنها از چين عقب نيستيم بلكه خيلي خوب ميتوانيم آنها را شكست دهيم و جذابيتهاي مبارزاتمان از چينيها نيز بيشتر است. منتها از نظر امكانات، تجهيزات و برگزاري ليگ از چين عقب هستيم. اگر يك فصل در ليگ چين بازي كنيم حداقل 200، 300 ميليون درآمد داريم. البته اين رقم در مقايسه با قرارداد فوتباليها كم است اما در ووشو مبلغ زيادي به حساب ميآيد ولي در ايران قراردادهاي ووشو واقعاً پايين است و بيشترين قرارداد براي شهربانو منصوريان بود آن هم 15ميليون! ولي اين مبلغ اصلاً پولي نيست كه بتوان با آن از سميرم به تهران بيايي و تمرين كني.
با چه انگيزه و هدفي تمرينات سخت و طاقتفرسا را پشت سر گذاشتيد؟
شهربانو منصوريان: وقتي سه ماه كامل را در اردو باشيم، دوري از خانواده را تحمل كنيم، به اين فكر كنيم كه سختترين تمرين را براي رسيدن به موفقيت پشت سر ميگذاريم همين مسئله انگيزه هر فردي را بالا ميبرد و ناخودآگاه تحمل شرايط دشوار آسانتر ميشود. در طول اين مدت به اين فكر ميكرديم كه بايد به هدفمان كه طلاي جهان است برسيم تا خستگي اين چند ماه از تنمان بيرون رود. از طرفي همين انگيزههاست كه در طول مبارزات نيز به ما كمك ميكند تا با جان و دل بجنگيم و چيزي كم نگذاريم.
براي رسيدن به جايگاه قهرماني جهان چه سختيهايي را تحمل كرده و چه رنجهايي را پشت سر گذاشتهايد؟
الهه منصوريان: براي آمادگي جهاني مسكو با درد و مصدوميت تمرين ميكردم. هر دو مچ پايم آسيب ديده است به ويژه مچ پاي راستم كه نياز به عمل جراحي دارد. ووشو تركيبي از بوكس، تكواندو و كشتي است و ميتوانيم در طول مبارزه با مصدوميتمان كجدار و مريز رفتار كنيم. به هر حال خيلي سخت بود. بعضي اوقات نميتوانستم تمرين كنم و مجبور ميشدم بنشينم. در اين مدت نگراني زيادي از بابت آسيبديدگي داشتم و فكر ميكردم نتوانم بيش از يكي، دو مبارزه انجام دهم. بازيهاي آخر را به سختي انجام دادم ولي خوشبختانه به هدفم رسيدم.
تصوير شما با پرچم ابوالفضلالعباس(ع) بازتاب زيادي در رسانهها داشت. قهرماني در ماه محرم چه حس و حالي داشت؟
شهربانو منصوريان: اعتقاد خاصي به امام حسين (ع) دارم و در ماه محرم هر سال در تكيه مراسم برگزار ميكنيم. بخشي از مسئوليتهاي قسمت بانوان تكيه به عهده من است و هر سال سعي ميكنم با خلوص نيت در اين مراسم حاضر شوم. هيچ وقت نشده بود كه در ماه محرم از كشورم دور شده باشم ولي اين بار شرايط به گونهاي بود كه بايد براي مسابقات جهاني به روسيه ميرفتم. به همين خاطر با خودم نيت كردم كه بعد از قهرماني در اين رقابتها با پرچم حضرت ابوالفضل(ع) دور افتخار بزنم. خوشحالم از اينكه قهرمان شدم و پرچم اهل بيت(ع) را به اهتزاز درآوردم.
مسابقات جهاني روسيه با دهه اول ماه محرم همزمان شده بود. اين مسئله چه تأثيري در روحيه شما و ساير مليپوشان داشت؟
الهه منصوريان: عاشق محرم هستيم و ناراحت بوديم از اينكه در ايران نيستيم تا عزاداري كنيم. در روسيه خودمان مراسمي برگزار كرديم اما خب به شور و حالي كه در كشورمان است، نميرسد. امام حسين (ع) همه زندگياش را در راه اسلام گذاشت و ايشان هميشه در اين ايام به تيم ووشو لطف داشتهاند. دو طلاي جهانيام (2013 و 2017) را در ماه محرم گرفتهام. هميشه اعتقاد دارم كه ابا عبداللهالحسين (ع) هرچه داشت براي دين گذاشت و ما هم بايد همين كار را بكنيم ولي ما كجا و امام حسين(ع) كجا؟!
برنامهاي براي اهداي مدالتان داريد؟
شهربانو منصوريان: اهداي مدال نه ولي نذر كرده بودم كه اربعين با پاي پياده به زيارت اباعبداللهالحسين(ع) بروم. دو، سه سالي هست كه اين كار را انجام ميدهم و اميدوارم امسال نيز قسمتم باشد و در پيادهروي اربعين حضور داشته باشم چراكه اين بار نيت كردم كه با مدال طلا اين مسير را طي كنم و به بينالحرمين برسم.
مدالتان را به يك بنياد خيريه اهدا كرديد؟
الهه منصوريان: بله، مدال طلاي جهاني را به بنياد خيريه كامرانيه اهدا كردم تا از اين طريق اين بنياد مورد حمايت قرار بگيرد. خود من يكي از كساني بودهام كه روزگاري شرايط مالي خوبي نداشتم. به همين خاطر شرايط اين قشر را به خوبي درك ميكنم. در اين بنياد كارهاي خير زيادي انجام ميشود و به مردم نيازمند كمك ميرسانند. به نوبه خودم ميخواستم كاري انجام دهم. البته نذر كرده بودم اگر قهرمان جهان شوم مدالم را به اين بنياد اهدا كنم. به عنوان يك حامي معنوي تلاش ميكنم وگرنه كار زيادي از دستم برنميآيد. اميدم به دعاهاي خير سالمندان اين بنياد است كه اگر دعاي خيرشان به ما برسد قطعاً باز هم قهرمان جهان خواهيم شد.
تا حالا پيش آمده كه از گرفتن مدال خسته يا اشباع شده باشيد و انگيزهاي براي ادامه راه نداشته باشيد؟
شهربانو منصوريان: اتفاقات زيادي براي همه در طول دوران زندگي رخ ميدهد به ويژه براي ورزشكاران. براي من هم بزرگترين ناراحتي يا بهتر است بگويم تلخترين اتفاق روز خداحافظيام از دنياي قهرماني خواهد بود. وقتي به اين مسئله فكر ميكنم واقعاً ناراحت ميشوم. اصلاً نميتوانم به خداحافظي حتي فكر كنم چراكه تصميمگيري برايم واقعاً سخت است. سعي ميكنم اينقدر مبارزه كنم و در ووشو حضور داشته باشم كه با بالا رفتن سن مجبور به خداحافظي شوم و از اردو بيرونم كنند. چندين سال است كه به ووشو خو گرفتهام و در واقع جزئي از زندگيام شده است. بيشتر از اينكه در كنار خانوادهام بوده باشم در كنار فدراسيون ووشو بودم. آقاي علينژاد (رئيس فدراسيون) مثل پدرمان است و خانم نظري (نايب رئيس بانوان) حكم مادرمان را دارد. خيلي سخت است كه بخواهم اين خانواده را ترك كنم. بايد به مريم هاشمي احسنت گفت كه توانست خداحافظي كند. خيلي تصميم سختي است. يك ووشوكار تا سن35، 40 سالگي ميتواند مبارزه كند. فعلاً چند سالي وقت دارم كه به سن بازنشستگي برسم (باخنده).
تاكنون از اين كمتوجهيها نااميد نشدهايد؟ انتظارتان از مسئولان چيست؟
الهه منصوريان: ما نياز به مسابقه دادن داريم تا از نظر شرايط بدني افت نكنيم. در غير اين صورت عقب ميمانيم و اين به ضرر خودمان است. ما بايد هر هفته مسابقه بدهيم ولي كاري از دستمان برنميآيد. حرف ما اين است كه اينقدر روي فوتبال سرمايهگذاري نكنيد؛ پول يك بازيكن فوتبال را به كل ووشو ايران بدهيد تيم ملي قهرمان جهان ميشود. حرفمان اين است كه بين همه رشتهها برابري برقرار باشد. نميخواهم بحث مالي مطرح كنم ولي براي قهرماني جهان ووشو 50 سكه مصوب شده اما براي قهرماني تكواندو 80 سكه در نظر ميگيرند. اين تفاوت اصلاً خوب نيست. حالا بماند كه پاداشها با تأخير طولاني پرداخت ميشود. من از سال 2014 به بعد پاداشهايم را نگرفتهام. اجازه بدهيد يك خاطره هم از اين ماجرا بگويم. يك بار قهرمان جهان شده بودم و از آنجا كه اوضاع مالي خوبي نداشتم به شدت به پاداشم نياز داشتم. در برنامه ماه عسل هم گفتم كه با وجود مصدوميت قهرمان شدم. پاداشم را دو سال بعد دريافت كردم كه عملاً ديگر ارزشي نداشت. هم شرايط سخت را پشت سر گذاشته بودم و هم ارزش پاداش پايين آمده بود. در صورتي كه توجهات به فوتبال جور ديگري است. تيم ملي فوتبال به جام جهاني صعود كرد و بازيكنان شاكي بودند از اينكه چرا پاداشهايشان همان لحظه پرداخت نشد! خب ما هم قهرمان جهان شديم و سهميه جام جهاني گرفتيم. نگاهي به روزنامهها بيندازيد؛ تيتر و عكس همه روزنامهها به مربي استقلال اختصاص داشت. بالاخره ما هم انتظار داريم و دلمان ميخواهد در كشور خودمان غريب نباشيم.
برنامهريزيتان براي آينده چيست؟ قصد مربيگري در اين رشته و آموزش به بانوان را داريد؟
شهربانو منصوريان: در شهر خودمان سميرم مربيگري ميكنم. براي آينده و بعد از خداحافظي از دنياي قهرماني برنامههايي دارم. تلاش ميكنم كمپ خيلي بزرگي بزنم و ورزشكاران را براي رسيدن به سطح قهرماني آموزش بدهم، كمپي در حد معبد شائولين در چين. البته شرايط ماليام به حدي نيست كه بتوانم چنين اهدافي را به سرانجام برسانم. اميدوارم در آينده شرايطم بهتر شود. در حال حاضر هم در سميرم آكادمي ووشويي به نام خودم برپا كردهام كه البته ساختمان و محل آن براي تربيت بدني است، اما فعلاً آكادمي به نام من است و به ووشو اختصاص دارد.
اوج آرزوي ورزشي شما چيست؟
الهه منصوريان: آنقدر صبر ميكنم تا ووشو المپيكي شود و قهرمان المپيك شوم. خيليها تلاش ميكنند تا رشته ما هم به المپيك راه يابد. اميدوارم هرچه زودتر اين اتفاق رخ دهد.
سختيهاي زندگيتان را چگونه پشت سر گذاشتيد؟ شايد خيليهاي ديگر نتوانند مشكلات زندگي را تحمل كنند.
شهربانو منصوريان: از آنجا كه رشتهام رزمي بود روحيات خاص خودم را داشتم. يك روز در ميان بايد به اصفهان ميرفتم و ووشو تمرين ميكردم. براي اينكه خرج رفت و آمدم را دربياورم و به عشق يك جلسه تمرين يك روز كامل كار سنگين انجام ميدادم، كارگري ميكردم، كشاورزي ميكردم يا سيب ميچيدم. همه تلاشم را ميكردم تا پولي دربياورم و يك روز در ميان بتوانم مسافت سميرم تا اصفهان را بروم و خودم را به باشگاه برسانم. خدا را شاكرم كه اين همه سختي و تلاش به ثمر نشست و نتيجه داد. خواستن توانستن است. من خواستم كه به اين جايگاه برسم و خوشبختانه رسيدم.
مستند «صفر تا سكو» زندگي خواهران منصوريان را به تصوير كشيده است. چطور شد كه زندگي شما به فيلم مستند تبديل شد؟
الهه منصوريان: خانمها مسيبي، مهتاب كرامتي و طيبه ابوالقاسمي از دوستان ما بودند و شرايطمان را ميدانستند. در واقع از دو سال قبل از برنامه ماه عسل كليد خورد. در اين فيلم زندگي واقعي ما خيلي خيلي بيشتر از آنچه در برنامه ماه عسل گفتيم به تصوير كشيده شده است. تحقيق و فيلمبرداري اين مستند دو سال طول كشيد. از 24 مهرماه اين فيلم به اكران عمومي درميآيد و مردم ميتوانند آن را ببينند. با ديدن اين فيلم مردم بيش از پيش ما را ميشناسند، طرفدارمان ميشوند و انگيزه ميگيرند براي پشت سر گذاشتن مشكلاتشان. در ابتدا اصلاً قصد نداشتيم در مورد زندگيمان صحبت كنيم ولي بعد از ساخته شدن اين فيلم آمديم و با مردم درد دل كرديم. نگران واكنش مردم بوديم. تقريباً هيچكس چيزي نميدانست ولي بعد از بيان واقعيتها و سختيهاي زندگي خوشبختانه بازخورد خوبي از مردم گرفتيم.
در آن شرايط سخت آيا به موفقيتهاي امروز و كسب طلاي جهان فكر ميكرديد؟
شهربانو منصوريان: از بچگي و به رغم همه مشكلات موجود توانايي خاصي در خودم ميديدم و اطمينان داشتم كه ميتوانم دست به كارهاي بزرگ بزنم. با خودم هميشه ميگفتم در ورزش جايگاهي پيدا ميكنم. اخبار ورزشي كه نگاه ميكردم به اين فكر ميكردم من هم روزي به افتخارات بزرگ ميرسم. هميشه خودم را جاي مدالآوران طلا ميديدم و آرزوهاي بزرگي براي خودم ترسيم ميكردم. پس از سالها و با كوشش فراوان همه اين اتفاقاتي كه منتظرش بودم، برايم افتاد. آنقدر انتظار كشيدم و تلاش كردم تا به خواستههايم رسيدم.
پس از حضور شما و خواهرانتان در برنامه ماه عسل واكنش و برخورد مردم چگونه بود؟
الهه منصوريان: مردم هيچ وقت از اتفاقات زندگي ما اطلاعي نداشتند و حتي دوستهاي صميميام نيز چيزي نميدانستند. بعد از ديدن برنامه بيشتر ما را شناختند و با ما احساس همدردي كردند. به شكلي حسشان نسبت به ما تغيير كرد. قبلاً خيال ميكردند الهه منصوريان آدمي مغرور است. منتها با شنيدن صحبتهايمان ديدشان كاملاً عوض شد و فكر ميكنم حتي در زندگيشان نيز مؤثر بوديم. در صفحه شخصيام برخي از مشكلاتشان را گفتند و اينكه تلاش ميكنند تا زندگيشان را بسازند.
پشيمان نيستيد از اينكه رازهاي زندگي خود را بازگو كردهايد؟
شهربانو منصوريان: اولش فكر ميكردم اصلاً بازخورد خوبي بين مردم و در جامعه نداشته باشد و حتي نگران بودم كه شايد در اردوها، در خيابان و هر جايي كسي پيدا شود و مشكلاتمان را به رخمان بكشد. يا اينكه بحثي پيش آيد و يك نفر به من بگويد تو هماني هستي كه نان شب هم نداشتي. نگران زخم زبان و گوشه و كنايههاي احتمالي بودم. يكي دو دوست صميميام هم بعد از اينكه از ماجراهاي زندگي ما خبردار شدند در صحبتهايشان متلكهايي گفته بودند. از همين رو ميترسيدم اينگونه صحبتها باز هم تكرار شود. به ما گفتند برنامه ماه عسل ميتواند زندگي خيليها را تغيير دهد. به همين خاطر بود كه بالاخره تصميم گرفتم حقايق زندگيام را بازگو كنم. بعد از گفتن مشكلاتمان واكنشهاي بسيار خوبي از مردم گرفتيم. اگر تا قبل از اين فقط 20 درصد دوستمان داشتند بعد از آن به صددرصد رسيد. واقعاً با عشق و علاقه با ما برخورد ميكنند. با دوستانم به شهربازي رفتيم و آنقدر مردم محبت داشتند كه من نتوانستم يكي از وسايل بازي را سوار شوم. آنهايي كه ما را ميشناختند با ما عكس ميانداختند و از محبت مردم لذت ميبردم.
جايگاه ورزش بانوان را چطور ميبينيد؟ آيا برنامهاي براي كمك به ورزش بانوان داريد؟
الهه منصوريان: قطعاً تمام تلاشم را براي پيشرفت بانوان به كار ميگيرم. تا يك زماني ميتوانم مبارزه كنم و مدال بياورم. در حال حاضر هم مربيگري ميكنم. از طرفي حضور در سيستم مديريتي ورزش را نيز دوست دارم چراكه معتقدم ورزشكاران با توجه به تجربهاي كه دارند بهتر از سايرين از مشكلات و چالشهاي موجود آگاه هستند. خوشبختانه ورزش ايران و به ويژه بانوان جايگاه خوبي دارد و روز به روز نيز بر موفقيتهاي رشتههاي مختلف اضافه ميشود. در همين رشته ووشو در روسيه هفت مدال طلا گرفتيم كه سه مدالش مختص بانوان بود و دو برنز كاروانمان را هم بانوان گرفتند. تقريباً نيمي از مدالها را بانوان به ارمغان آوردند. انتظار داريم ورزش بانوان با حمايت مسئولان بيش از پيش ديده شود. اميدواريم ليگ برتر ووشوي بانوان كه با حجاب اسلامي برگزار ميشود نيز روزي پخش زنده داشته باشد. از طرفي هيچ اسپانسري براي ووشو وجود ندارد. اسپانسرها يا نميآيند سمت ووشو يا با مبالغي بسيار پايين ميآيند. اگرچه در سالهاي گذشته با افتخاراتي كه ووشوكاران كسب كردهاند اين رشته نسبت به گذشته بيشتر شناخته شده است اما بازهم اوضاع جوري كه بايد باشد، نيست.
با توجه به موفقيت اخير تيم ملي در مسابقات جهاني انتظار شما از مسئولان براي توجه هرچه بيشتر به ووشو چيست؟
شهربانو منصوريان: براي من ارزش زيادي داشت كه در فرودگاه مسكو به ما گفتند آقاي روحاني رئيسجمهور ايران براي تيم ملي ووشو پيام تبريك دادهاند. پيامهاي تبريك ساير مقامات و مسئولان هم به گوش ما رسيد و همه ما لذت برديم. از اينكه مسئولان ارشد كشور ورزش را رصد ميكنند و براي ورزشكاران و بهويژه ورزشكاران زن اهميت قائل هستند خوشحالم. قبلاً من هم از اينكه بين فوتباليستها و ساير ورزشكاران تبعيض قائل ميشدند ناراحت بودم اما زماني كه ما به روسيه رسيديم سردار آزمون مليپوش تيم فوتبال به اردوي ما آمد و به تيم روحيه داد. از آن به بعد بود كه نظرم نسبت به فوتبال تغيير كرد. خودم هم فقط و فقط به خاطر عشقي كه به ووشو دارم مبارزه ميكنم. پاداشهاي ما به خاطر اينكه ووشو المپيكي نيست كم است. پاداش مدال طلا هم كه يك سال بعد به دستمان ميرسد 50 سكه است ولي رشتههاي المپيكي 80 سكه ميگيرند. منتها ورزش حرفهاي هزينههاي زيادي دارد در حالي كه درآمد، بيمه و بازنشستگي نداريم. اميدوارم مسئولان فكري به حال اين موضوع كنند.
بانوان رزميكار اهل دعوا هستند؟
الهه منصوريان: برخلاف آنچه تصور ميشود اصلاً اهل دعوا نيستيم اما حرف زور در كتمان نميرود. همه رزميكاران اينگونهاند. توجه و اعتقاد به منش پهلواني را هرگز فراموش نميكنيم. منتها اگر جايي ببينيم حق مظلومي ضايع ميشود قطعاً دخالت ميكنيم.
قصد لژيونر شدن نداريد؟ وضعيت قراردادها در ليگ برتر از نظر حرفهاي اميدواركننده است؟
شهربانو منصوريان: اصلاً وقتش را ندارم و سرم خيلي شلوغ است ولي در ليگ برتر ايران عضو تيم دانشگاه آزاد هستم. قبلاً بهتر بود چراكه باشگاههاي حاضر از پرداخت ماليات معاف بودند، اما بعد از اينكه اعلام شد همه تيمها ملزم به پرداخت ماليات هستند بسياري از باشگاهها از ليگ ووشو كنار رفتند. اين مسئله واقعاً به ضرر ووشوكاران شد. رقم قراردادها نيز در حدي پول توجيبيمان براي سفر به تهران و حضور در تمرينات است. رقمها جوري نيست كه بتوان با آن خرج زندگي را داد. در بخش بانوان رقم قراردادها از 3 ميليون تا 8 ميليون تومان است!
شما اولين لژيونر ووشو بانوان ايران بوديد. هنوز هم با تيم چيني همكاري ميكنيد؟
الهه منصوريان: بله، اولين لژيونر در بخش بانوان هستم. قرار است قراردادم با تيم چانگ چون را تمديد كنم. منتها منتظر بهبود آسيبهايم هستم. به من گفته بودند نهايتاً تا يكي دو هفته ميتوانم استراحت كنم. با اين حال تصميم ندارم پايم را عمل كنم چراكه بازيهاي آسيايي در پيش است و هدفم هم كسب مدال طلاست. در اين صورت مصدوميتم كهنه ميشود ولي در صورتي كه جراحي كنم حداقل چهار، پنج ماه از تمرينات دور ميمانم و موجب افت بدني من ميشود. بودند ووشوكاراني كه بعد از جراحي نتوانستند به شرايط قبل بازگردند. فكر ميكنم بايد درد را تحمل كنم و با مصدوميتم بسازم.
با توجه به اينكه متأهل هستيد، دشواريهاي زندگي قهرماني و زندگي خانوادگي را چگونه مديريت ميكنيد؟
شهربانو منصوريان: خوشبختانه همسرم همراه من است، هر كمكي كه از دستش برميآيد انجام ميدهد تا سختيهاي زندگي كمتر شود و در مسير قهرماني موفق شوم. خوشبختانه همه چيز تا الان خوب بوده است.
نظر شما