به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، کیانوش عیاری، کارگردان فیلم سینمایی «خانه پدری» به تازگی نکات جالبی در مورد شیوه فیلمسازی‌اش گفته است.

او در نشست تخصصی فیلم سینمایی «خانه پدری» که در موسسه سینمایی «برگ» برگزار شد، گفت: «گاهی بدون فیلمنامه سرصحنه می‌روم و این کار، ریسک بزرگی است. فیلم «خانه پدری» از این قاعده مستثنی نبود. فیلمنامه اپیزود یک، دو و سه خانه پدری را در اختیار داشتم، اما اپیزود چهار و پنج را تنها به صورت طرحی در ذهن داشتم و موفق به تکمیل این طرح‌ها نشدم، چراکه همسرم بیمار شد و امکان تفکر درباره تکمیل این فیلمنامه را نداشتم. به یاد دارم که در برخی از مقاطع ساخت این فیلم تنها به اتمامش فکر می‌کردم. بخش‌هایی از سریال «روزگار غریب» نمونه دیگری از کار من بدون فیلمنامه است. ۳۶ قسمت از این اثر را با فیلمنامه جلو رفتیم در حالی که پایه اصلی زندگی دکتر غریب ۱۰ روز پایان زندگی او بود. این شیوه ساخت یک اثر بیشتر شبیه شوخی خطرناک است.

فیلمبرداری سریال «روزگار غریب» به دلیل فقدان فیلمنامه حدود ۶ سال طول کشید، البته حین ساخت این سریال به مدت ۶ ماه تصویربرداری متوقف شد و من برای ساخت اثر دیگری به شهر بم سفر کردم. گاهی همکارانم به شوخی در پشت صحنه به من می‌گفتند که حتما فیلمنامه‌ای در اختیار داری و به ما نمی‌گویی.»

وی بیان کرد: «بودجه اضافه‌ای برای ساخت طولانی سریال «روزگار قریب» نگرفتم و کاری را که باید در یک سال‌ونیم تمام می‌شد، طی هفت سال ساختم، چون معتقدم اثر باید با دقت ساخته شود.»

«خانه پدری» در جمع پنج فیلمی است که به تازگی از توقیف درآمده است. بناست فیلم در گروه هنر و تجربه اکران شود.

«خانه پدری» اثر مهمی در تاریخ سینمای ایران است و مواجهه با این فیلم در معرض مستقیم گیر افتادن در سوءتفاهم‌های خطرناکی است. فیلم عیاری؛ نمایش عریان، صریح و رکی از مواجهه‌ای است که بخشی از یک جامعه بسته و سنتی ایرانی در بخشی از تاریخ نه‌چندان دور ایران با زنان این جامعه داشته‌اند. این تعبیر واضح و رکی از حرف «خانه پدری» است و به‌شدت در معرض گیر افتادن در سوءتفاهم تعمیم ناروای جامعه «سنتی متحجر» به جامعه «مذهبی» ایرانی است. سوءتفاهمی که باعث شده، فیلم عیاری از سال 89 فرصت اکران نداشته باشد.»