صاحب‌خبر - محمد شیروانی یکی از فیلمسازان مستقل سینمای ایران با نامه‌ای به رییس‌جمهوری نسبت به وضعیت این روزهای سینما اعتراض کرد.
در متن این نامه که مهر منتشرش کرده، آمده است:
«جناب رییس جمهور آقای روحانی
با سلام و احترام
اینک که سرگرم انتخاب کابینه دولت دوم تان هستید لازم دانستم سکوت طولانی‌‍ام را شکسته و سینه‌ام را در حمایت از سینمای خاک خورده این سال‌های ایران باز کنم. می‌دانم که فرصت خواندن این نامه را ندارید پس اشکالی نمی بینم که معاون اول جذاب‌تان نامه را برای‌تان نقل کند. در ٣٩ سال گذشته سینمای ایران به همت تلاش انفرادی برخی از فیلمسازان، صاحب جایگاه بین‌المللی شد. در ٣٩ سال گذشته سینمای داخلی ایران تبدیل به صنعت سینما نشد و هر بار با تغییر دولت ها رنگ عوض کرد و از نو بنا شد و محفلی باقی ماند. دولت‌ها بزرگ‌ترین مانع به وجود آمدن صنعت سینما و هنر سینما شدند. آن‌ها به واسطه کنترل سفت و سخت توسط هیات‌های نظارت و ممیزی (بخوانید سانسور) این سینمای رنگارنگ را به سلیقه و میل چند نفر، یونیفرم یکدستی پوشاندند و نفسش را بریدند. چنین شد که از ابتدای دهه ٨٠ این جوان ٢٣ ساله (سینمای بعد از انقلاب) در اوج شکوفایی به سراشیبی پیرمغزی افتاد. کافیست بهترین فیلم های جشنواره دولتی فجر از سال ١٣٨٠ تا امروز را مرور کنید و مقایسه کنید با خروجی متنوع سال ١٣۶۵ در اوج جنگ ایران و عراق و یا شکوفایی ناپایدار سینمای ایران در طول سال های ٧۶ تا ٧٩.
٣٩ سال است سعی شده تا سینمای ایران مدلی آرمانی و تعالی بخش ارائه دهد از «سینمای تمیز» با حجاب اخلاق گرایی و پرهیز از جذابیت های زمینی (خشونت، سکس، سرگرمی و در کل انسان گرایی). اما آیا مگر می شود با برخورد فرمایشی و کالبدی به سینمای شفابخش رسید؟ عمیقا معتقدم آفرینش یک فیلم حرکتی است معنوی و هر بار این حضور و خلوص را پشت چشمی دوربین، بیش از گذشته حس کرده ام. حرکت میان تردید و یقین؛ فیزیک و متافیزیک را.
چطور می شود این رویداد هنری را پیشتر توسط یک گروه ممیز در وزارت ارشاد در اتاق افسرده ای بدون نور و اکسیژن کافی با قطعیت به امضا رساند آن هم بدون حضور خالق اثر!
کدام ممیز عادل و منصفی، لحظه قطعی تایید یا رد یک اثر هنری را بدون لرزش دست امضا کرده است؟
وقت آن رسیده که این جوان بالغ چهل ساله با شک و تردید به پشت سر نگاه کند تا بی اشتباه تر به سمت آینده قدم بردارد. وظیفه اصلاح این فرزند بالغ ۴٠ ساله با شماست.
دولت شما مانند ایالت های خودمختار عمل نکند. همه حق دارند اثر هنریشان را به جامعه ارائه کنند. اجازه دهید تا مردم خود بی واسطه تر انتخاب کنند. خراسان رضوی زیر بار برنامه های فرهنگی هنری دولت شما نمی رود. حوزه هنری زیر بار نمایش فیلم های قانونی شما نمی رود. حداقل دولت شما اینگونه نباشد.
تولید کنندگان هنر و فرهنگ دیگر بعد از ٣٩ سال خوب می دانند که اصول و قانون اساسی جامعه چیست.
پس اجازه دهید زایش هنری بدون دخالت و اما و اگر اتفاق بیفتد. سپس تصمیم بگیرید کدامیک از این نوزادان را حمایت کنید. هیات های ناظر و ممیز جنین ها را یا سقط میکنند یا شبیه خودشان می خواهند.
گروه سینمایی «هنر و تجربه» دستاورد دولت اول شماست. ایده بسیار جذاب و لازمی بود این «هنر و تجربه». اما با توجه به سالن های محدود و اکران محدودتر این نوع از فیلم، اندک مخاطبی فرصت پیدا میکند تا بیننده این آثار باشد. لااقل پروانه ساخت و نمایش را در ارتباط با این گروه کنار بگذارید. اگر روندی که تا کنون با گروه «هنر و تجربه» یش گرفتید ادامه پیدا کند، سینمای مستقل و آلترناتیو ما بی رمق خواهد شد و این گروه ضد خود عمل خواهد کرد. در صورتی که اغلب پیشنهادهای تازه به سینمای ایران می بایست از طرف این گروه باشد. امروز اما «هنر و تجربه» بیشتر شبیه به پژوهشکده های موسیقی عمل می کند که گروه های محفلی، خلاق، و زیرزمینی را جذب سالن های ۵٠ نفره کردند و در نتیجه گروه های آزاد و مستقل به کمترین خود رضایت دادند. در راستای کوچک سازی دولت، وقت آن رسیده است تا این سینما بدون حمایت و نظارت دولت ها اداره شود. قدم اول می تواند حذف نظارت بر پروانه ساخت فیلم های سینمایی باشد چرا که فیلمنامه های بسیاری در راهروهای وزارت ارشاد پیر شدند و هرگز ساخته نشدند. چه بسیار سرمایه هایی که انرژیشان صرف حاشیه شد و می شود. اجازه دهید تا ناشرین خود با مولفین آثار کنار بیایند. خیالتان راحت باشد سینما آنقدر گران است که کسی سرمایه اش را به خطر نمی اندازد.»
از طرف محمد شیروانی فرزند ناخلف سینمای ایران (بخوانید ناتنی) و از فرزندان خلف عباس کیارستمی فقید (بخوانید شهید که قربانی خطای پزشکی شد)∎
نظر شما