پست کلیدی شهرداری تهران که تاحدودی رییس جمهور خیز است و همواره مورد توجه جدی جریانات سیاسی کشور بوده و هست به گونه ای که دو جریان غالب کشور برای این جایگاه و به تبع آن شورای شهر همواره سینه چاک می کنند و با تمام وجود برای رسیدن به خیابان بهشت برنامه ریزی می کنند. اکنون در دوره پنجم به یُمن فضای سیاسی کشور و به لطف نبود نظارت درست در انتخابات شوراها، اصلاح طلبان توانستند پس از 15 سال ، صدارت بی چون و چرای رقیب اصولگرایشان بر ساختمان های خیابان بهشت تهران را پایان داده و به شورای شهر پایتخت که در نوع خود واجد جایگاه سیاسی و اجتماعی گران قدری -حتی در سطح کشور- است، راه یابند

.مهمترین مسئله روز آنها، که گفته می شود به مسئله اختلاف زا در درون جریان اصلاحات بدل شده ، کرسی شهرداری است. شاید آنها از قبل و براساس میثاق نامه ی شورای عالی اصلاح طلبان که به صراحت بیان می دارد اعضای شورای شهر حق تصدی مسند شهرداری را ندارند، سعی بر بستن راه رسیدن فرزند آیت الله را به شهرداری تهران را داشتند، اما با وجود این؛ مهمترین گزینه مطرح که این روزها از وی به عنوان شهردار بالقوه تهران یاد می شود، محسن هاشمی فرزند ارشد آیت الله هاشمی رفسنجانی است. هر چند او همه گمانه ها و اخبار ضد و نقیض پیرامون شهردارشدنش را از اساس تکذیب کرده اما به نظر می رسد وی همچنان قوی ترین گزینه برای این سمت است. زیرا او نه تنها تجربه زیادی در حوزه فعالیت های شهری از جمله مسئولیت در مدیریت متروی تهران را دارد، 4 سال پیش نیز تا آستانه به دست گرفتن عنان شهرداری تهران پیش رفت اما با رای غیرمترقبه الهه راستگو به نفع قالیباف، ناکام ماند. از سوی دیگر به نظر می رسد بزرگان اصلاحات چندان تمایلی نداشته باشند که با انتخاب فردی تند مزاج -به لحاظ سیاسی- هم خاطره تلخ دوره اول صدارت اصلاح طلبان را بر شورا و شهرداری تهران را که همراه با کشمکش های بسیار و تندی بود ، در ذهن مردم زنده کنند و هم چشم های رقیب اصولگرای خود را معطوف به معادلات این جریان نمایند؛ مساله ای که قطعا خواهد توانست به موجب قدرت ذاتی نیروهای اصولگرا در بافت حاکمیتی، دست اندازهای سختی را پیش پای نیروهای اصلاح طلب ایجاد کند.

بنابراین چه کسی بهتر از محسن هاشمی خواهد توانست میدان دار جبهه اصلاحات در فُرم شهری آن باشد؟ کسی که پس از درگذشت آیت الله هاشمی و در شرایطی که رسانه های بیگانه مشغول تحلیل پیرامون شکاف میان خط مشی سیاسی آن فقید با رهبری انقلاب بودند، به خوبی توانست از خود چهره ای «خودی» و «دلسوز» بروز بدهد. ضمن اینکه سرلیستی او در انتخابات اخیر، لوکوموتیوی قوی برای راه یابی همه اصلاح طلبان به صحن شورا بود. از طرف دیگر با بازخوانی تاریخ خواهیم دید اصلاح طلبان یک مرتبه طعم تشتت و تفرق در پارلمان شهری، آن هم در نخستین دوره فعالیت را چشیده اند؛ زمانی که نه الویری توانست با شورای سیاست زده دوره نخست تهران کنار بیاید و نه ملک مدنی. بنابراین شاید محسن هاشمی همان گزینه مرضی الطرفین اصلاح طلبان باشد که می تواند همه طیف های سیاسی درگیر در درون و بیرون شورای شهر را به هم نزدیک کند.

محسن هاشمی، رئیس شورای مرکزی حزب کارگزاران سازندگی است؛ حزبی پُر نفوذ با قدرت لابی بالا که با وجود زاویه گیری های گاه و بیگاه با نهادهای حاکمیتی، توانسته از طوفان های سیاسی عبور کند و با کمترین هزینه ادامه حیات بدهد. قطعا این جزب در بازی جدید تمایلی به واگذاری پست مهم شهرداری تهران نیست خصوصا اینکه غلامحسین کرباسچی تجربه این مسئولیت و فواید و مزیت های آن را در ذهن دارد.

به هر حال شاید میثاق نامه اصلاح طلبان در مورد شورا و شهرداری تنها مانع رسیدن محسن هاشمی به صدارت شهرداری تهران باشد اما با توجه به مذاق سیاسی و مصلحت اندیشی اصلاح طلبان در سالهای اخیر، احتمال اینکه مُهر استثنا در این زمینه بر پیشانی محسن هاشمی زده شود بسیار زیاد است .

نویسنده: دکتر رضا واعظی*