نويسنده: سمانه ملت‌دوست اكبري
 

 

 

اميد يعني باش و تغيير كن، اميد يعني يك حس خوب و قشنگ، اميد يعني يك آرزوي قشنگ براي فردا، يعني حركت، قدر لحظه‌ها را دانستن. اميد يعني اينكه بدانيم خدا هست و ما را دوست دارد و نگاه‌مان مي‌كند. يعني ايمان به خدا. اميد يعني اينكه در زندگي هدف يا اهدافي داشته باشيم كه براي رسيدن به آن اهداف نهايت سعي و تلاش خود را انجام دهيم. اميد يعني داشتن آرزوهايي كه چشم به راهش هستيم. يك حالت دروني است كه انسان در مواردي كه به آن وابستگي دارد، او را هدايت مي‌كند. وقتي اميد داري يعني اينكه مي‌گويي من مي‌توانم دنياي خود را بسازم و خودم را تغيير دهم تا بتوانم به خواسته‌هايم برسم.

 

اميد مثل يك نيروي قدرتمند عمل مي‌كند و مي‌تواند در لحظه لحظه زندگي همراه و همپاي ما باشد. اميد يك حس موفقيت است، قبل از رسيدن به اهداف و وقتي ايجاد مي‌شود كه شخص توانايي و پشتكار لازم را در خود، براي رسيدن به اهدافش حس مي‌كند و زماني روي مي‌دهد كه فرد انگيزه قوي براي رسيدن به هدفش دارد.

 

 

اميدواري حسي است كه فرد در پي به دست آوردن خواسته‌اي پيش مي‌رود. در اين راه با به دست آوردن نتيجه خوب، احساس رضايت و خوشحالي خواهد داشت. اين نشانه اميدواري است. اميد مجموعه‌اي از توانايي‌ها و پشتكاري است كه شما براي رسيدن به خواسته‌هايتان داريد. طبق اين تعريف نيروي پشتكار و اراده همان حس دروني براي رسيدن به هدف است؛ هدفي كه ممكن است در راه رسيدن به آن موفق شويد يا شكست بخوريد.

 

 

ما بايد براي رسيدن به خواسته‌هايمان تلاش كنيم و به صورت منطقي و با توجه به توانايي‌هايمان، به آرمان‌هايمان نگاه كنيم. به طور احساسي دل به چيزي نبنديم كه امكان به دست آوردنش وجود ندارد. در اين صورت نااميدي به سراغمان مي‌آيد. بنابراين براي به دست آوردن آرزوهايمان نياز به يك راه مشخص و يك دورنماي واضح داريم و اينكه بدانيم به كجا مي‌رويم.

 

 

اميد بدون هدف هيچ معنايي ندارد، پس بايد در هر اميدي، هدفي باشد و اگر اين گونه نباشد در اين خصوص معمولاً توقع ما اين است كه آينده بهتري در انتظار ماست و گردش زمانه به سود ما خواهد بود و يقيناً به نكات منفي كه در زندگي پيش روي ماست، اهميتي نمي‌دهيم و مانند كودكي هستيم كه آرزوهاي بسيار بزرگي دارد.

 

 

امام صادق (ع) مي‌فرمايند: كشتي در دريا مي‌شكند. مسافر كشتي اسير دست امواج خروشان دريا مي‌شود، در آن نزديكي نه كشتي ديگري است كه او را برهاند و نه شناگر توانايي است كه نجاتش دهد. تمام درها را بسته مي‌بيند، به هيچ چيز و هيچ كس اميدي ندارد. در آن وقتي كه در آب غوطه‌ور است، در آن موقع حساس، در آن لحظه خطرناك، در آن حال سراپا يأس و نااميدي، تنها يك اميد فطري، يك تكيه‌گاه وجداني در خود حس مي‌كند، از اعماق قلبش، از زواياي وجدان و باطنش يك نور اميد زبانه مي‌كشد، دلش به يك قدرت نامحدود و توانا توجه مي‌كند، از او كمك مي‌خواهد، تنها اوست كه مي‌تواند نجاتش دهد و او را از اين ورطه هولناك برهاند. آن حقيقت، آن قدرت، آن تكيه‌گاه اميد، آن چيزي كه دل با التماس به او مي‌نگرد «خدا» است. (منبع: معاني الاخبار ص 4)

 

 

 

 

 

 

يكي از مكانيسم‌هاي زندگي اميدواري است. اميد هديه‌اي است الهي كه زندگي را به حركت وامي‌دارد و نيروي محركه زندگي را پرشتاب مي‌كند و اگر روزي از انسان گرفته شود دوران شكست و خسران اوست. اميدواري فني است كه همه انسان‌ها به خصوص جوانان بايد به آن اشراف داشته باشند و در زندگي آن را به كار گيرند. اميد مهم‌ترين دليل در حيات انسان‌هاست. مثلاً شخصي را در نظر بگيريد كه از زمان مرگش آگاهي دارد، اين امر باعث مي‌شود كه او دست به هيچ كاري براي پيشرفت و نيل به اهدافش نزند. هيچ فعاليتي را آغاز نكرده و تنها روزگار خود را سپري مي‌كند و ندانستن زمان مرگ باعث مي‌شود تا حركت و رشد و پيشرفت كند. البته اين نكته را بايد در نظر بگيريم كه ما انسان‌ها بايد به اندازه‌اي براي خود اميدواري ايجاد كنيم كه به مرز نقشه‌هاي خيالي نرسد و بايد مرز بين اميد و خيال را مشخص كنيم. البته فرق بين اميد و خيال (آرزو) و اميد بدون پشتكار و تلاش بي‌تأثير است. امام على (ع) مى فرمايند: «از كسانى مباش كه بدون عمل به آخرت اميدوار است».

 

 

هيچ وقت به علت زندگي اميدوارانه انجام فعاليت‌هاي خود را به آينده موكول نكنيم زيرا اين كار باعث تنبلي و ناتواني در انجام امور مي‌شود. مثلاً با خود مي‌گوييم وقتي بچه‌دار شوم، وقتي كار پيدا كنم... اما براي زندگي حال خود هيچ برنامه‌اي نداريم و با فرار از زندگي در زمان حال، فرد دائم به گذشته و آينده فكر مي‌كند. از اين طريق به نوعي مي‌خواهد از آنچه هست، فرار كند و نمي‌خواهد حقيقت زندگي حال خودش را ببيند.

 

 

البته اصلي‌ترين عملكرد اميد در زندگي انسان‌ها تسهيل كردن بخشي از زندگي و ايجاد انگيزه است. به اين مفهوم كه هر كاري را كه انجام مي‌دهد سخت‌تر باشد نياز به اميد و انگيزه بيشتري دارد زيرا اميد باعث مي‌شود تا اعتماد به نفس شخص بالا رفته و بتواند براي مسائل دشوار راهي پيدا كند و با تحمل اين دشواري‌ها به مقصد خود برسد اما اشتباه اغلب مردم اين است كه فكر مي‌كنند اميد چيزي است كه به راحتي اتفاق مي‌افتد. اميد يك انسجام ذهني است، يعني اميد را بايد در درون خود پرورش دهيم. ما انسان‌ها ارزش واقعي اميد را زماني متوجه مي‌شويم كه آن را از دست داده باشيم و مي‌دانيم كه وقتي اميد نباشد، اعتماد به نفسي نيست، اراده‌اي براي انجام كارها نيست، نيروي دروني ما كاهش مي‌يابد و شروع به عقب‌نشيني از مواضع خود مي‌كنيم. نيرويمان تحليل مي‌رود و به اين سمت حركت مي‌كنيم كه آيا اين كار ارزشي دارد؟ در نهايت نيز از هدف خود سرد شده و آن را رها مي‌كنيم.

 

 

اميد جزو آن صفاتي از انسان‌هاست كه بايد با تلاش و تمرين پرورش داده شود، البته قدرت فكر را نبايد ناديده گرفت زيرا هم بر جسم و هم بر آينده انسان تأثير بسزايي دارد و اگر اين تفكر منفي باشد باعث افسردگي و سرخوردگي مي‌شود. مهم‌ترين گام جهت دست يافتن به اميد، ايمان به خدا و توكل است. اميد، داشتن اعتماد به نفس و تكيه بر اراده بابت مسائل پيش رو است و فراموش نكردن نعمت‌هايي كه خداوند در اختيار ما قرار داده. محيط سالم در خانواده تأثير بسيار بالايي در شكل‌گيري اميد دارد و هدفي مشخص براي رسيدن به آينده‌اي موفق. و بالاخره بايد گفت از مشكلات زندگي خود درس بگيريم و با افرادي كه با ما همسو هستند ارتباط برقرار كنيم تا اميدمان به زندگي مضاعف شود.