به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ به نقل از کاشان اول؛ سید هادی مسعودی علوی/ به راستی چه تعداد از مردمان ایران زمین از تاریخ شهادت اولین شهید اهل بیت(ع) در کشورشان مطلع هستند؟ از روایت های سنتی چنین برمی آید که در قرن دوم هجری، مردم کاشان و اطراف، پس از برگشتن از آیین کهن و گرویدن به دین مبین اسلام، به محضر امام محمد باقر(ع) شرفیاب شده و ایشان فرزند خویش، علی(ع) را به عنوان پیشوای دینی به ایران فرستادند.

حضرت سلطان علی(ع) در طی سه سال حضور مجدانه خود در کاشان، اردهال، فین، جاسب و خاوه به امور دینی مردم منطقه پرداخته و گام‌های موثری در تبلیغ آیین اسلام و تشیع علوی برداشت، اما با مخالفت معاندین روبرو شده و پس از مدتی جنگ و گریز در روز ۲۷ جمادی الثانی سال ۱۱۶ هجری قمری در دره ازناوه به دست «ارغم شامی» به شهادت رسید و خاک مشهد اردهال پذیرای جاوید پیکر مطهر ایشان شد.

حضرت سلطان علی بن امام محمد باقر(ع) که یکی از چهار امامزاده واجب التعظیم و نماینده دو امام در ایران بوده است، هر ساله بر اساس گاهشمار شمسی، در دومین جمعه مهر ماه طی مراسم با شکوهی به نام قالی‌شویان فین کاشان و همچنین در سومین جمعه مهرماه که به جمعه نشلجی‌ها شهرت دارد، مردم به بهانه عزاداری برای آن امامزاده ملائک پاسبان، به منطقه مقدس اردهال کوچ می گزینند تا ضمن شرکت در این مراسم‌ها، به خرید مایحتاج خود نیز بپردازند.

فارغ از آمارهای ضد و نقیضی که در رابطه با تعداد شرکت کنندگانِ در این دو مراسم نقل می شود، حقیقتاً چه تعداد از شرکت کنندگان (به غیر از غالب مردم ولایی فینین، خاوه و نشلج)، به قصد شرکت در مراسم سوگ و ماتم حضرت ابالحسن علی بن باقر(ع) پا به منطقه اردهال می گذارند؟

در سنت مذهبی ما شیعیان مرسوم است که مراسم های شهادت را به تاریخ قمری ارج می نهیم، از این رو چه شایسته است سالروز شهادت ولی نعمت مان (بر خلاف ولادت ایشان که پوشیده است)، در ۲۷ جمادی الثانی مراسمی با شکوه و با حضور اقشار مختلف مردم در حرم آن بزرگوار برپا شود که لازمه آن مواردی همچون درج این تاریخ در تقویم رسمی کشور، توجه بیش از پیش رسانه ملی، اطلاع رسانی گسترده، شور حضور مردم و توجه مسؤولان به مانند قالیشویان و … است تا مراتب ادب و حکم وظیفه در مورد این شخصیت انجام شود.

بر هیچ کس پوشیده نیست که مدال افتخار آمیز دارالمومنین که بر گردن مردم سربلند خطه کاشان آویخته شده، به واسطه وجود ذی جود آن حضرت واجب التعظیم است.

چند سالی بیش نیست که به رسم ادب و پاسداشت، در این روز بزرگ، مردم اردهال به سوگواری نواده حسین(ع) و همچنین ۱۵۰ شهید منطقه مقدس اردهال می نشینند و مراسم هایی دیگر به هر کم و کیف در حرم مقدس و دیگر نقاط برگزار می شود.

آری اردهال از سال ۱۱۶ هجری کربلای ایران شد و سفیر ولایت در ایران به خواست مردم کاشان و اطراف، رهسپار ایران گردید و از امام زمان خویش نشان ولایت گرفت تا در مقابله با کفر و الحاد، عَلم بردارد، اما حقیقت در همه روزگار برای دروغان و دَدان تلخ و ناگوار است و آخرالامر حسودان چمن نوگل باغ ولایت به همراه برادرشان حضرت سلطان محمود بن امام باقر(ع) (مدفون در روستای دارالسیاده علوی) و صد یار باوفایش را خسیدند و پژمردند.

از آن روز تا به امروز ناله ها و شیون ها در فراق این امامزاده در کوهسار اردهال جاری و ساری است و چه عاشقان که عاشقانه در سوگش مویه ها کرده اند، اما پس از قرن ها، غبار غربت از رخسار این حادثه عظیم برداشته نشده و زوایای تاریک آن هنوز ناپیداست.

صد البته که در این بین رسانه‌ها و جراید و نشریات کمتر به موضوع شخصیت این بزرگوار پرداخته اند که جای دارد همه عاشقان و دلسوختگان در راه شناخت سیره اهل بیت(ع) از هیچ کوششی دریغ نکنند تا وارث آل محمد(ص) برای احیای سنت جدش قیام کند.

انتهای پیام/