به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا به نقل از زیتون، هرچه که به ایام انتخابات ریاست جمهوری 96 نزدیکتر می شویم، تردید و اضطراب و دلهره نزد حامیان دولت تدبیر و امید و صد البته شخص رئیس جمهور بیشتر می شود.

شرایط انتخابات 96 کاملا با سال 92 متفاوت خواهد بود. اینبار این روحانی است که باید در جایگاه پاسخگویی قرار بگیرد، انتقاد از دولتهای قبل و وعده و وعیدهای 100 روزه و شعارهای دهن پر کن که هیچ ضمانت اجرایی ندارد، نخواهد توانست روحانی را از معرکه انتخابات به راحتی عبور دهد.

مدتی است سایتهای حامی دولت که در این چند سال تمام قد پشت دولت روحانی ایستاده و از تمامی عملکرد خود و دولتش حمایت کرده اند، با نزدیک شدن به انتخابات سعی دارند شرایط را جور دیگری ترسیم کنند.

سایت اصلاح طلب بهار در این رابطه نوشت؛ "برای موفقیت در پیشبرد برنامه‌های یک دولت، هیات وزیران نقش اصلی را ایفا می‌کنند چراکه پیاده و اجرا کننده‌ سیاست‌های شخص رئیس دولت و مطالباتی هستند که بارها و بارها از سوی هواداران آن مجموعه فریاد زده شده یا به آنها وعده داده شده است و اینکه هیات وزیران مدافع شخص رئیس‌جمهور و سیاست‌هایش باشند امری بدیهی و همواره مرسوم است. عدم هماهنگی و تناسب میان مواضع رئیس دولت و وزیران می‌تواند کریه‌ترین وجه ممکن را از حکومت‌داری به جلوه و نمایش بگذارد و زمینه‌های‌تردید و بدبینی نسبت به اهداف آن دولت را در جامعه و ازهم گسیختگی و پارگی انسجام دردرون کابینه رابه وجود آورد.

پدیده‌ای که این روزها در ایران شاهد آن هستیم، عدم هماهنگی‌های متداول میان مواضع روحانی و برخی وزرایش می‌باشد. گویی که فدرالیسم دردولت شکل گرفته و هریک دولت خودمختاری را دردرون این مجموعه شکل داده‌‌اند. در نهایت شاهد هستیم که خود روحانی باید پای به میدان بگذارد و نقش مشاوران و وزرا و حتی مدیران میانی خودرا بازی کند. شاید یکی از توفیقات احمدی نژاد در پیشبرد برنامه‌های بعضا حتی مخرب خود همین دفاع تمام قد هیات دولت از شخص اوبود. هرچند نگارنده توقع داس به دست گرفتن از حسن روحانی ندارد و گشاده‌رویی و آغوش باز او دربرابر اختلاف نظرهای درون کابینه را نقطه‌ی قوت او می‌داند، اما نبایستی کاربه آنجا بکشد که سیاست یک بام و دوهوا در برنامه‌ها حاکم شود و کلید گشایش بسیاری از مشکلات چوبی جلوه کند.

این که وزرایی چون فرهنگ و کشور، راهی جدا از روحانی و وعده‌ها و برنامه هایش را درپیش گرفته اند، نشان از چه دارد؟ اگر اعتقادی به برنامه‌های روحانی ندارند، به چه دلیل عقلانی و اخلاقی‌ای باید دربدنه‌ دولت باقی بمانند؟ آقای روحانی خبر دارد که هزینه‌ این کم کاری‌ها و سستی‌ها را خود او باید بپردازد؟ بی شک منصفان و آگاهان حساب شخص رئیس‌جمهور را از دولت محافظه کار و بعضا ناکارآمد او جدا می‌دانند، اما عموم جامعه که سبد رای روحانی را نیز باید درمیان آنان جست نیز این عقیده را دارند؟

و آیا این توجیه قانع کننده‌ای است که شخص رئیس‌جمهور پیگیر مطالبه‌ای باشد و حتی دستور آن را صادر کند، اما مدیران میانی دولت در اجرای آن دست و پایشان بلرزد؟ این فاجعه بارنیست که برخی عناصردولت ازکسی غیر ازرئیس جمهور دستور می‌گیرند و تبدیل به مهره‌های میدانی آن جریان‌ها شده اند؟ این که اغلب هجمه‌ها به دولت و کارشکنی‌ها دربرابر برنامه‌های آن به دلیل عدم شجاعت کافی مدیران این دولت در ایستادگی برابراین هجمه‌ها و پاسخگویی به موقع به برخی فحاشی‌ها باشد، آفت یک دولت است؛ درروزگاری که چماق اقتدارگرایی از بیان و قلم عقل گرایی و تحولخواهی قدرتمندتراست.

اگرچه الان فرصت کافی برای اجرای تغییرات دردولت وجودندارد، اما روحانی به هوش و گوش به زنگ باشد که تداوم حضوراینگونه افراد سست اراده و بی‌ثمر بدون درنظرگرفتن اقدامات تنبیهی، بی‌شک گریبان خوداورا در انتخابات ریاست‌جمهوری 96 خواهدگرفت و تبدیل به پاشنه‌ آشیل مرد دیپلمات سیاست ایران خواهندشد."

اصلاح طلبان استراتژی جدید برای 96 در پیش گرفته اند، استراتژی که چند سناریو برای آن تعریف شده است. ناکار آمدی دولت و ضعف کابینه بر کسی پوشیده نیست. نتیجه برجام که دولت سه سال از عمر خود را روی آن متمرکز کرد، ضعف محسوس و مشهود دولت در حوزه اقتصادی و صنعتی و فاجعه ای به نام فیش های نجومی و فساد اقتصادی و شیوه مواجهه دولت با این پدیده شوم، از جمله موضوعاتی است که تدبیر و امیدی ها سخت بتوانند از زیر آن بیرون بیایند و پاسخی مقابل مردم برای گفتن داشته باشند.

از سویی طی ماههای گذشته گمانه زنی هایی که بر گرفته از جلسات درون مجموعه ای اصلاح طلبان بود در رابطه با احتمال عبور از روحانی و معرفی گزینه ای دیگر به جای او در 96 مطرح شده بود که به نظر بسیار بعید خواهد بود. عبور از روحانی و جایگزین کردن گزینه دیگر به جای او یعنی قبول شکست قبل از شروع نبرد. می توان به قطعیت گفت که اصلاح طلبان این گزینه را کنار گذاشته اند و باز هم در سال 96 اگر چه احتمال دارد چهره های دیگری هم برای انتخابات ورود پیدا کنند ولی در نهایت اجماع روی شیخ دیپلمات خواهد بود.

حامیان دولت سعی دارند آخرین گزینه پیش روی خود را رو کنند. دفاع از روحانی و نقد و نفی کابینه، تنهاترین راه برای برون رفت از شرایط فعلی و آخرین شانس برای باقی ماندن روحانی در چرخه رقابتهای انتخاباتی در سال 96 خواهد بود.

در همین راستا تمامی ضعفها و مشکلات گردن وزرا و کابینه انداخته خواهد شد. اصلاح طلبان ظاهرا به این نتیجه رسیده اند که برای رسیدن به هدف باید قربانی بدهند. طی ماه های آینده تغییر چند وزیر محتمل به نظر می رسد. بعید نیست که روحانی و معاونینش در ماههای نزدیک به انتخابات تحرکاتی در این مسیر داشته باشند و تا از فشار انتقادات به روحانی کمی کاسته شود.

انتهای پیام/م