کشور ما یکی از کشورهای دنیا مثل انگلستان یا اسکاتلند است که در آن سن تیم ملی از سن فدراسیون فوتبال و مسابقات رسمی بیشتر و ما در واقع ابتدا بازی بین المللی داشتهایم و سپس بازیهای داخلی، اعم از لیگ یا جام حذفی یا سوپرجام!
از سوم شهریور ۱۳۲۰ که تیم ملی ایران متولد شده -یا حتی روایت سفر به بادکوبه در ۱۳۰۵ - تا امروز تیم ملی کشورمان در تورنمنتهای ریز و درشت بین المللی از جام جهانی و المپیک تا بازیهای آسیایی و جام ملتهای آسیا به میدان رفته و در مواردی از مراحل حذفی، که طبق الزام مسابقات برنده با ضربات پنالتی به مرحله بعد میرود، هرگز سابقه نداشته که کار به دور دوم ضربات پنالتی برسد. نتیجه ایران و مصر در جام ال جی یا ایران و اوگاندا در جام صلح و دوستی و پنالتی هشتم، طولانی ترین ماراتون بوده است.
در ایران لیگ از سال ۱۳۴۹ متولد و جام حذفی از ۱۳۵۴ و تولد سوپرجام هم که به ۱۳۸۴ برمیگردد. در لیگ الزام ضربات پنالتی برای تعیین برنده نداریم، اما در جام حذفی تا دلتان بخواهد تعیین برنده و تیم صعود کننده به مرحله بعد به ضیافت پنالتیها کشیده و حتی در چند دوره قهرمان در بازی فینال هم با پنالتی جام را بالای سر برده است.
اما اتفاقی که امشب -۲۷ آذر ۱۴۰۴- در تبریز افتاد، در طول تاریخ سابقه نداشته و برای همیشه به ثبت رسید. طبق قانون هر دو تیم تراکتور و پرسپولیس ۵ ضربه پنالتی اول خود را زدند که هر کدام از رقبا دو پنالتی را از دست دادند. از اینجا به بعد طبق قانون، ضربات یکی یکی زده میشود و در ضربه دهم کار به گلرها رسید.
همه چیز مساوی پیش رفت و در این گونه موارد -که بسیار در دنیا نادر است و در ایران برای اولین بار رخ داد- دو تیم دوباره شروع به زدن پنالتیها از ابتدا کردند که همان بهترین پنالتی زنان دو تیم در ضربه اول، پشت توپ ایستاده و خلاف بار اول، حسینزاده ضربهاش را گل کرد و کنعانی از دست داد تا تراکتور راهی مرحله بعد شود.
برنده و بازنده این مسابقه نامشان برای همیشه در تاریخ ثبت شد و جالب اینکه این نخستین دیدار دو تیم در جام حذفی بود که این چنین تاریخ ساز شد!