شمسایی پس از قهرمانی درخشان ایران در بازی‌های همبستگی کشور‌های اسلامی در عربستان، با بالا بردن دست راست خود، شعار «فقط حیدر امیرالمؤمنین است» را سر داد – حرکتی که ریشه در اعتقادات مذهبی عمیق او دارد و نمادی از عشق به امام علی (ع) است. 

او با این حرکت، عشقش را فریاد زد، فردوسی‌پور، اما این حرکت را «تفرقه‌ افکن» خواند و آن را نامناسب برای فضایی دانست که قرار است نماد وحدت اسلامی باشد. این انتقاد، هرچند ظاهری دیپلماتیک به خود گرفته، ریشه در سوءتفاهم یا شاید کینه‌های پنهان فردوسی‌پور دارد. 

انتقاد‌های اخیر به فردوسی‌پور، از سوی هواداران و کارشناسان، بر همین پایه استوار است. او که همیشه در عوالم توهم زایش، خود را صدای مردم می‌داند، حالا به منتقدی مداخله‌گر بدل شده که مرز‌های ورزش و مذهب را مخدوش می‌کند.

سکوت او در برابر تفرقه‌های واقعی و حمله به یک ژست مذهبی، بوی سیاست‌بازی می‌دهد. حتی جالب‌تر، حمایت برخی رسانه‌های وهابی از موضع عادل، سؤال‌برانگیز است. آیا فردوسی‌پور ناخواسته به دامان تفرقه افتاده؟

ورزش جایی برای شادی و اتحاد است، نه قضاوت‌های ایدئولوژیک. این جنجال‌ها، بیش از آنکه به وحدت کمک کند، چهره‌ای از دخالت‌های نابجا ترسیم می‌کند. زمان آن رسیده که مجریان ورزشی، به جای قضاوت، حامی ورزشکاران باشند.