یک جت جنگنده چندمنظورهٔ دوموتوره با کانارد و بال سه‌گوش است. این هواپیما توسط کنسرسیومی اروپایی متشکل از سه شرکت بی‌ای‌ئی سیستمز، ایرباس و لئوناردو تولید می‌شود. این پروژه توسط نتما (NETMA)، (یوروفایتر ناتو و آژانس مدیریت تورنادو)، به عنوان مشتری اصلی، مدیریت می‌شود.
طراحی این هواپیما از سال ۱۹۸۳ در پی پروژه مشترک پنج کشور بزرگ اروپای غربی شامل بریتانیا، آلمان غربی، ایتالیا، اسپانیا و فرانسه برای ساخت یک هواپیمای جنگنده آغاز شد و در سال ۱۹۸۶ شرکت هلدینگ یوروفایتر جی‌ام‌بی‌اچ (Eurofighter GmbH) برای انجام این پروژه تشکیل شد.[۲] فرانسه به دلیل اختلاف نظر در مورد نیازهای عملیاتی هواپیما خیلی زود از این پروژه خارج شد و طراحی جنگنده‌ای کاملاً فرانسوی را پی گرفت. نخستین پیش‌نمونه یوروفایتر تایفون در سال ۱۹۹۴ به پرواز درآمد اما پایان جنگ سرد پیشرفت پروژه را به تأخیر انداخت و ورود رسمی این جنگنده به خدمت نظامی تا سال ۲۰۰۳ طول کشید. پروژه فرانسوی‌ها هم به ساخت داسو رافال منتهی شد. رافال نزدیک‌ترین همتای یوروفایتر تایفون، هم از لحاظ ظاهری و هم از لحاظ قابلیت‌های جنگی است و اکنون به مهم‌ترین رقیب یوروفایتر تایفون در بازار صادراتی تبدیل شده‌است.

این هواپیمای تک‌سرنشینه که مدل دوسرنشینه آن هم برای آموزش ساخته می‌شود هم‌اکنون در حال تولید انبوه است و خرید آن تحت سه قرارداد یا رده (Tranche) مجزا صورت می‌گیرد که هر یک برای تولید هواپیمایی با امکانات بهبود یافته هستند. تاکنون این هواپیما در نیروی هوایی پادشاهی بریتانیا، آلمان، ایتالیا، اسپانیا، اتریش، عربستان سعودی و عمان، در حال خدمت است. نیروی هوایی کویت نیز در سال ۲۰۱۸ در قراردادی به ارزش ۸ میلیارد دلار، ۲۸ فروند از این جنگنده را سفارش داده که تا سال ۲۰۲۱، تعداد ۶ فروند از آن را تحویل گرفته. تا سال ۲۰۱۹ مجموعاً ۶۲۳ فروند از این هواپیما تولید، یا ثبت سفارش شده‌است.
‌ ‌ ‌ موتور توربوفن هواپیما

تایفون جنگنده‌ای بسیار چالاک است که از توانایی بالایی برای داگ‌فایت و نبردهای هوایی نزدیک، برخوردار است. این هواپیما قابلیت پرواز ابرپیمایشی با سرعت ۱٫۵ ماخ را دارد و با وزن خالی ۱۱ تن قادر به برخاست با وزن ۲۳٫۵ تن است. نمونه‌های تولیدی جدیدتر تایفون به شکل بهتری برای مأموریت‌های ضربتی هوابه‌سطح مجهز شده‌اند و سازگاری بالایی با مهمات و تجهیزات متنوع دارند. یوروفایترهای ایتالیایی و انگلیسی در سال ۲۰۱۱ نخستین پروازهای جنگی خود را در لیبی تجربه کردند. در این جنگ، مسئولیت اصلی دفاع هوایی نیروهای ائتلاف بر عهده یوروفایترها بود. ضمن این‌که مأموریت‌های شناسایی و حمله به زمین نیز به این هواپیماها سپرده شد.

مشخصات کامل 

مشخصات عمومی 
خدمه: ۱ (عملیاتی)، ۲ (آموزشی)
طول: ۱۵/۹۶ متر (۵۲ فوت ۵ اینچ)
پهنای بال: ۱۰/۹۵ متر (۳۵ فوت ۱۱ اینچ)
ارتفاع: ۵/۲۸ متر (فوت ۴ اینچ)
بال: مساحت ۵۰ مترمربع (۵۳۸ فوت مربع)
وزن خالی: ۱۱۰۰۰ کیلوگرم (۲۴٬۲۵۰ پوند)
وزن بارگیری: ۱۵۵۵۰ کیلوگرم (۳۴٬۲۸۰ پوند)
بیشینه وزن برخاست: ۲۳۰۰۰ کیلوگرم (۵۱٬۸۰۰ پوند)
پیشرانه: ۲× پس‌سوز توربوفن یوروجت ئی‌جی۲۰۰
نیرو ی خشک: ۶۰ کیلونیوتن (13,500 lbf) هرکدام
نیرو با پس سوز ۹۰ کیلونیوتن (20,250 lbf) هرکدام

عملکرد

سرعت بیشینه: ** در ارتفاع: +۲ ماخ، ۲۴۹۵ کیلومتر بر ساعت، ۱۹۵۰ مایل بر ساعت[۱۸][۱۹]

در سطح دریا: ۱/۲ ماخ[۲۰] (۱۴۷۰ کیلومتر بر ساعت، ۹۱۳/۲ مایل بر ساعت))[۲۱]

ابرپیمایش: ۱/۱ ماخ[۱۶]-۱٫۵[۲۲]

برد: ۲۹۰۰ کیلومتر (۱٬۸۴۰ مایل)

شعاع عملیاتی: ** حمله زمینی (ارتفاع پایین): ۶۰۱ کیلومتر

حمله زمینی (عادی): ۱۳۸۹ کیلومتر

دفاع هوایی به‌مدت ۳ ساعت: ۱۸۵ کیلومتر

دفاع هوایی به‌مدت ۱۰ دقیقه: ۱۳۸۹ کیلومتر (۸۶۳ ناتیکال مایل) [۲۳]

برد ترابری: ۳۷۹۰ کیلومتر (۲٬۳۰۰ مایل)

سقف پروازی: ۱۹۸۱۰ متر (۶۵٬۰۰۰ فوت)

نرخ اوج‌گیری: +۳۱۵ متر بر ثانیه[۲۴][۲۵] (۶۲٬۰۰۰ فوت بر دقیقه[۲۶])

بارگیری بال: ۳۰۷ کیلوگرم بر مترمربع[۲۰] (۶۳ پوند بر فوت مربع)

‌ ‌ 

جنگ‌افزار

توپها: ۱×۲۷ میلی‌متری موزر بی‌کی-۲۷ با ۱۵۰ گلوله

موشکها: ** موشک‌های هوابه‌هوا:

ایم-۹ سایدوایندر، ایم-۱۳۲ آسرام، ایم-۱۲۰ آمرام، آی‌آرآی‌اس-تی و در آینده ام‌بی‌دی‌آ متئور

موشک‌های هوابه‌زمین

ای‌جی‌ام-۸۴ هارپون، ای‌جی‌ام-۸۸ هارم، آلارم، موشک استورم شدو، موشک بریمستون، موشک تائوروس، موشک پنگوئن و در آینده ای‌جی‌ام آرمیجر

بمبها: پیووی، سری بمب‌های هدایت لیزری (LGBs)، مهمات تهاجم مستقیم مشترک (JDAM)، هوپ-هوسبو

سایر موارد:

پاد پرتاب‌کننده شراره و خاشه

پادهای جنگ الکترونیک (ای‌سی‌ام)

پاد نشانه‌گیری لایتنینگ

تا ۳ مخزن سوخت بیرونی برای مأموریت‌های ترابری

تجهیزات پروازی

رادار یورورادار کپتور

سیستم جستجو و ردگیری فروسرخ غیرفعال (پایریت)