در این که تیم ملی بعد از ده نفره شدن مقابل کره شمالی افتضاح بود، هیچ شک و تردیدی نیست، تیم ملی بد بود، خیلی بد و با هر تعویض کادر فنی هم بدتر شد... کار از دست مان در رفت، خیلی زیاد و مهاجمانی که در محوطه جریمه حریف بوی گل می دادند تا محوطه جریمه خودی عقب نشینی کردند و آنقدر عقب عقب آمدند که روی هر دو گل حریف نقش داشتند؛ گل اول را مهدی طارمی به خودمان زد و روی گل دوم هم سردار آزمون مشابه اشتباه علی دایی در جام ملتهای آسیا ۲۰۰۰ لبنان را مرتکب شد. آن روز دایی مقابل کره جنوبی در دفع توپ، ناقص عمل کرد و کار دست مان داد و پنجشنبه شب هم این سردار آزمون بود که روی گل دوم همسایه شمالی کره جنوبی با دفع ناقص توپ، شریک گلزنی کره شمالی شد اما این دلیل نمی شود سردار آزمون و مهدی طارمی را سرزنش کنیم و تمام تلاش های این دو برای تیم ملی و فوتبال ایران را زیر سوال ببریم.

انتقاد از طارمی و سردار در روزهای اخیر غیرمنصفانه شده است و عجیب اینجاست که در نقد طارمی می گویند او تمام توانش را برای تیم ملی ایران نمی گذارد. انگار نه انگار که در نیمه اول بازی ایران و کره شمالی همین مهدی طارمی هر سه پاس گل تیم ملی را داده بود. مگر می شود از بازیکنی که در اینتر توپ می زند اما وقتی به تیم ملی می آید، به جای خوره بازی، در خدمت تیم است و به جای تکروی برای گلزنی، به همبازیانش پاس گل می دهد، ایراد گرفت و گفت تو دلت با تیم ملی نیست؟ طارمی اگر دلش با تیم ملی نبود که برای دفاع کردن تا محوطه شش قدم خودمان عقب نمی آمد که ناخواسته توپ به پاش بخورد و وارد دروازه تیم ملی شود؟

انصاف هم چیز خوبی است. طارمی و سردار گاهی اوقات اعصاب خرد کن رفتار می کنند ولی بی انصافی است اگر بگوییم تمام توان خود را برای تیم ملی نمی گذارند، این ستاره ها را با حرف های فاقد منطق نرنجانیم.  

اگر در بازی ایران و کره شمالی، شجاع خلیل زاده به خاطر ثبت یک کلین شیت آن اشتباه ناشیانه را انجام نمی داد و روی مهاجم کره شمالی خطا نمی کرد تا ده نفره شویم، مهدی طارمی که سه پاس گل در نیمه اول داده بود، می توانست همین تعداد گل یا پاس گل را در نیمه دوم هم تکرار کند. فقط یک اتفاق، آن روز بد را برای ستاره ایرانی اینتر رقم زد، ما دیگر داغ دلش را بیشتر نکنیم.  

طارمی، سردار و تمام این بچه ها، سربازان ایران هستند، سرباز را قبل از اعزام به میدان جنگ، تخریب روحی و روانی نمی کنند!