علی صالح‌آبادی در یادداشتی با عنوان «تأثیر سیاست از «درون» و «برون» بر اقتصاد و زندگی مردم» در روزنامه‌ی ستاره صبح نوشت:
ایران بیشتر از ۴۰ سال است که در میانه تحریم‌ها به‌سر می‌برد. هرچند شدت این اپیدمی در دولت‌های پس از انقلاب متفاوت بوده و گاهی کم و گاهی زیاد شده؛ اما آنچه نمی‌شود درباره آن تردید کرد، این است که تحریم بر اقتصاد، ارزش پول ملی، رفاه عمومی، قدرت خرید مردم، رشد و توسعه اقتصادی و… اثر منفی داشته و دارد.
آمارها و مشاهدات نشان می‌دهد که در دهه‌های گذشته همسایگان ایران راه پیشرفت و توسعه را پیموده‌اند و ارزش پول ملی این کشورها که زمانی پایین‌تر از پول ایران بود، اکنون بالاتر از ارزش «ریال» شده است. پرسش این است که علت تحریم‌ها سیاسی است، امنیتی، اقتصادی، مدیریتی، یا همه این چهار مورد. رهبر انقلاب در سخنرانی روز عید قربان پشت‌صحنه تحریم‌ها را برشمردند و گفتند: «گزارش‌های مطمئن وجود دارد که دلایل سیاسی و امنیتی درافزایش قیمت ارز مؤثر است.»
رئیس‌کل بانک مرکزی در بخش خبری ۲۰:۳۰ شبکه ۲ گفت: «سیاست و تحریم‌ها بر اقتصاد تأثیر دارند، چین بزرگ‌ترین شریک تجاری ایران بوده و هست، با این وجود این کشور حاضر نیست با ایران مبادله پولی و بانکی داشته باشند.»
در این ارتباط حریری رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین می‌گوید مبادله بانکی با چین و روسیه و دیگر کشورها نداریم. از طرفی رئیس‌جمهور و رئیس دفترش در روزهای گذشته گفته‌اند خبرهای خوب در زمینه گشایش در اقتصاد و زندگی مردم درراه است. معاون مبارزه با مفاسد کلان اقتصادی وزارت اطلاعات گفته: «مسئله تحریم اقتصادی عامل بیرونی است که تهدیدی برای امنیت اقتصادی به شمار می‌رود.»
از سخنان رهبر انقلاب و دیگران برمی‌آید که تحریم و اقدامات سازمان‌یافته که به‌صورت پیدا و پنهان انجام گرفته و می‌گیرد، از یکسو امنیت ملی را هدف گرفته و از سوی دیگر بر اوضاع اقتصادی و معیشتی مردم اثرگذار بوده است. عده‌ای در کشور هستند که مثل کبک سرشان را در برف فرو کرده‌اند و متوجه نیستند تحریم، سوء مدیریت، اقدامات سازمان‌یافته مخالفان جمهوری اسلامی در داخل و در عرصه بین‌المللی و… عواملی هستند که بستر را برای بدتر شدن اوضاع فراهم کرده و می‌کنند.
متأسفانه شیوع کرونا و سوء مدیریت در قوای سه‌گانه به بدتر شدن اوضاع کمک کرده است. برخی به امید نتیجه انتخابات ماه نوامبر (۱۳ آبان ۹۹) در آمریکا نشسته‌اند و می‌پندارند با رفتن «دونالد ترامپ» و روی کارآمدن «جو بایدن» اوضاع بهتر خواهد شد. این انگاره درست نیست، زیرا برخورد ترامپ با ایران از نوع «سخت‌افزاری» است، اما برخورد دموکرات‌ها «نرم‌افزاری» است و در میان‌مدت و بلندمدت به ضرر ایران خواهد بود؛ زیرا دموکرات‌ها در موضوع هسته‌ای، فعالیت‌های موشکی، حضور منطقه‌ای ایران و همچنین حقوق بشر سخت‌گیرتر از دونالد ترامپ هستند که شخصی غیرقابل‌پیش‌بینی است و به هیچ اصولی جز ماندن در قدرت و تجارت پایبند نیست.
از سوی دیگر به امید روسیه و چین نشستن هم از منظر دیپلماتیک و منافع ملی درست نیست، زیرا این دو کشور مثل یک تاجر عمل می‌کنند و با کارت ایران با کشورهای غربی و آمریکا بازی می‌کنند. همان‌طور که این دو کشور درگذشته با آمریکا همراه شدند و پای شش قطعنامه علیه ایران را امضا کردند، بعید نیست که این هفته در شورای امنیت با انگلیس، فرانسه و آمریکا علیه ایران هم‌سو شوند و قطعنامه پیشنهادی آمریکا را «وتو» نکنند. وقتی چین و روسیه متحدان استراتژیک ایران هستند اما به گفته رئیس اتاق بازرگانی ایران و چین حاضر نیستند از ترس آمریکا با ایران مبادله بانکی انجام دهند، در موارد دیگر چه انتظاری از این دو کشور است.
به عقیده نویسنده اینکه مشکلات کشور رو به افزایش بوده و هست، علتش کنار گذاشتن دیپلماسی است. در این شرایط لازم است از یکسو دیپلماسی باهدف کاستن از تحریم‌ها فعال شود و از سوی دیگر لوایح FATF که دولت و مجلس دهم آن را تصویب کرده‌اند و در مجمع تشخیص مصلحت نظام معطل‌مانده‌اند، تصویب شوند تا تبادل بانکی بین ایران و دنیا برقرار و از این منظر گشایش در اقتصاد و زندگی مردم حاصل شود. تجربه بشری نشان داده وقتی‌که دو کشور در حالت تخاصم هستند (مثل ویتنام و آمریکا) از ابزار گفت‌وگو و دیپلماسی بهره می‌گیرند. مذاکره به معنای تسلیم، سازش و توافق نیست، بلکه ماهیت گفت‌وگو این است که می‌تواند از شدت مخاصمه، تنش و تحریم‌ها بکاهد و احتمال درگیری نظامی را نیز منتفی کند.
انتهای پیام
نظر شما