برخی از کشورها هم چون آلمان و آمریکا و بریتانیا استقلال کوزوو را به رسمیت شناخته و برخی دیگر مانند روسیه، چین، یونان و صربستان از به رسمیت شناختن کوزوو مستقل خودداری کردند.

کوزوو پس از اعلام استقلال یکجانبه نام خود را از اقلیم کوسوو به جمهوری کوزوو تغییر داد. کوزوو در ابتدا قسمتی از آلبانی بود. در سال ۱۳۸۹ میلادی توسط مراد اول به امپراتوری عثمانی ملحق شد.

بعدها در حکومت عثمانی جزئی از «استان آلبانی» گشت. بعدها از استان آلبانی جدا شد و به امپراتوری صرب‌ها داده شد. قبل از شکست عثمانی در خلال جنگ جهانی اول، آلبانی و کوزوو به یکدیگر ملحق شدند و تحت قیومیت ایتالیا قرار گرفتند.

صرب ها

صرب‌ها در قرن ۷ میلادی به سرزمین کوزووی امروزی مهاجرت کردند ولی به علت عدم اتحاد، بسیار آسیب پذیر بودند. نبرد کوزو در سال ۱۳۸۹ میلادی به وقوع پیوست که در جریان این جنگ عثمانی‌ها بر صرب‌ها غلبه کردند که این حادثه منجر به حاکمیت عثمانی‌ها بر این منطقه به مدت بیش از ۵ قرن شد.

عثمانی‌ها بسیاری از ترک‌ها و آلبانیایی تبارها را به این منطقه منتقل کردند. به تدریج صرب‌ها با از دست دادن حاکمیت رفته رفته اکثریت نژادی را نیز از دست دادند و آلبانیایی‌ها گروه نژادی عمده در کوزوو لقب گرفتند . پس از پنج قرن، طی جنگ اول بالکان در سال ۱۹۱۲ صربستان بار دیگر کوزوو را تحت کنترل خود درآورد.

پس از جنگ جهانی دوم در سال ۱۹۴۵ دولت جمهوری فدرال سوسیالیست یوگسلاوی کوزوو را به عنوان یک استان خودمختار به رسمیت شناخت ، پس از چهار دهه آلبانیایی تبارهای کوزوو تبلیغات وسیعی را به منظور خود مختاری بیشتر ترتیب دادند ، در سال ۱۹۷۴ از جانب دولت یوگسلاوی وضعیتی برابر با یک جمهوری به کوزوو اعطا شد و در قانون اساسی یوگسلاوی نیز به تصویب رسید .

با وجود اعطای قانون گذاری به آلبانیایی تبارهای کوزوو ، ناسیونالیست‌های آلبانیایی پا را از این نیز فراتر گذاشتند و در دههٔ ۸۰ میلادی با برگزاری شورش‌های خیابانی خواستار استقلال کوزوو از یوگسلاوی شدند ، ناسیونالیست‌های صرب کوزوو به رهبری اسلوبودان میلوسویچ با تظاهرکنندگان آلبانیایی تبار درگیر شدند و این درگیری‌ها به خشونت کشیده شد . در سال ۱۹۸۹ و تحت رهبری میلوسویچ ، صربستان قانون اساسی را به تصویب رساند که خودمختاری کوزوو به حداقل رسید ، در سال ۱۹۹۱ نیز رهبران آلبانیایی کوزوو در پاسخ با برگزاری یک همه پرسی استقلال خود را از صربستان اعلام کردند .

میلوسویچ که در آن زمان به رهبری یوگسلاوی نیز رسیده بود سرکوب گسترده‌ای را علیه دولت غیر رسمی کوزوو که در آن زمان بر عهدهٔ ابراهیم روگووآ بود آغاز کرد و همچنین آلبانیایی تبارهای کوزوو آغاز کرد . درسال ۱۹۹۲ ابراهیم راگوا رئیس حزب اتحاد دموکراتیک کوزوو دولت در سایهٔ کوزوو را تشکیل داد. دولت غیر رسمی روگووآ تلاش‌های منفعلانه‌ای را به منظور به دست آوردن حمایت‌های بین المللی و استقلال انجام داد .

در سال ۱۹۹۵ آلبانیایی‌ها ناخرسندی خود را از استراتژی غیر خشونت آمیز روگووآ اعلام کردند آنها مدعی بودند باید برای رسیدن به حق خود جنگید ، بدین ترتیب ارتش آزادی بخش کوزوو با ماهیتی شورشی و شبه نظامی تشکیل گردید . در سال ۱۹۹۸ میلوسویچ کمپینی را به منظور مقابله به مثل با شبه نظامیان کوزوو بنیان نهاد که نتیجهٔ آن قتل عام و نسل کشی آلبانیایی تباران به دست ارتش و پلیس صربستان بود ، جامعه بین الملل از صربستان خواست درگیری‌ها را با صلح و آشتی خاتمه دهد ولی میلوسویچ این درخواست جامعهٔ جهانی را رد کرد .

سه ماه بعد ناتو با بمباران صربستان در مارچ ۱۹۹۹ صربستان را مجبور به اتمام جنگ نمود ، سرانجام نیروهای صرب در ژوئن ۱۹۹۹ از کوزوو عقب نشینی کردند ، شورای امنیت سازمان ملل طی قطعنامه شماره ۱۲۴۴ ، مصوب سال ۱۹۹۹ در کوزوو یک حکومت موقت ایجاد کرد که تحت نظارت سازمان ملل کار خود را آغاز کرد . بنا به این قطعنامه حق تمامیت ارضی صربستان نیز محفوظ شناخته شد . در سال ۲۰۰۱ شورای موقت منطقهٔ خودمختار کوزوو آغاز به کار کرد و حکومت موقت تحت نظارت سازمان ملل اختیارات و مسئولیت‌های خود را به این شورای موقت تفویض کرد .

در سالهای ۲۰۰۶ و ۲۰۰۷ جلسات متناوبی به منظور عدم تمرکز دینی و مذهبی به منظور حفظ حقوق اقلیت‌های مذهبی در کوزوو برگزار شد . در ۱۷ فوریه ۲۰۰۸ مجمع ملی کوزوو رسما استقلال خود را از صربستان اعلام کرد ، آمریکا و بسیاری دیگر از کشورهای اروپای غربی و جهان بلافاصله استقلال کوزوو را به رسمیت شناختند ولی صربستان و روسیه از به رسمیت شناختن استقلال کوزوو خودداری کرد .

آمریکا اولین کشور جهان بود که یک هیئت دیپلماتیک به کوزوو اعزام کرد و یکی از دیپلمات‌های ارشد آمریکایی ، خانم تینا کایدانو ( Tina Kaidanow ) به عنوان سفیر آمریکا در کوزوو از سوی وزارت خارجه آمریکا انتخاب شد . در انتخابات کوزوو نیز ، فاتمیر سجدیو ( Fatmir Sejdiu ) در ۱۰ فوریه ۲۰۰۶ با کسب اکثریت آرای مجمع ملی به عنوان رئیس جمهور کوزوو انتخاب شد. هاشم تاچی ( Hashim Thaci ) نیز در ۹ ژانویه ۲۰۰۸ با صلاحدید مجمع ملی به سمت نخست وزیر کوزوو برگزیده شد . قانون اساسی کوزوو در ۹ آوریل ۲۰۰۸ تصویب و در ۱۵ ژوئن قابلیت اجرایی پیدا کرد .

جغرافیا

پایتخت کوزوو ، شهر پریشتینا ( Pristina ) با ۶۳۰ هزار نفر جمعیت می‌باشد ، مساحت کوزوو ۱۰٫۸۸۷ کیلومتر مربع و جمعیت آن ۲ میلیون و ۱۲۷ هزار نفر است .

از مهمترین شهرهای کوزوو می‌توان به ژاکووه ۴۰۳ هزار نفر ، پودژوه ۳۱۹ هزار نفر و پریزرن ۱۶۸ هزار نفر اشاره کرد .

کوزوو از نظر اقلیمی دارای آب و هوایی قاره‌ای است به طوری که دارای زمستان‌هایی سرد و پر برف و تابستان‌هایی نسبتا گرم است . جریان‌های هوای سرد آلپ و هوای گرم و مرطوب مدیترانه‌ای باعث ایجاد تنوع آب و هوایی در این منطقه شده‌است .

کوزوو کشوری بلند و مرتفع است همچنان که پست ترین نقطهٔ این کشور رود درینی بارده ( Drini Bardhe ) در کنار مرز با آلبانی با ۲۹۷ متر ارتفاع و بلندترین نقطه ، قلهٔ دراویکا ( Deravica ) با ۲۵۶۵ متر ارتفاع در غرب این کشور قرار دارد .

ویکیپدیا