محرم و صفرهاي اين سال‌ها زيبايي‌هاي خاص خودش را دارد. اتفاقاتي را در آغوش خود مي‌كشد كه وقتي از گوشه‌اي نظاره‌اش مي‌كني، غرق در لذت مي‌شوي. لذتي همراه با اشك.
درست مثل همايش جهاني شيرخوارگان حسيني كه آن همه نوزاد و شيرخوار با آن لباس‌هاي زيبا مي‌آيند و با امام برحقشان بيعت مي‌كنند و مادراني كه فرزندان خود را نذر راه حسين(ع) مي‌كنند.
مثل روزها و شب‌هايي كه براي خودشان نام و نشاني دارند. روزي براي مسلم، عبدالله‌بن حسن، طفلان زينب يا...
اما كنار همه اين «ما رأیت الا جمیلا»‌هايي كه مي‌بينيم، نماز ظهر عاشورا دردانه‌اي است در دل عزاداران حسيني. همان‌ها كه وقتي صداي اذان ظهر را از گل‌دسته‌ها مي‌شنوند، وضو مي‌گيرند و قامت مي‌بندند.
گويي آنها در انتهاي صفي ايستاده‌اند كه در عاشوراي سال ۶۱ امامشان رو به قبله ايستاد و قامت بست و گفت «الله اكبر»
ديروز ايران اسلامي چنين حال و هوايي داشت. عزاداران سید و سالار شهیدان حضرت اباعبدالله الحسین(ع)، در ظهر عاشورا به یاد «إنّی اُحبّ الصلوة» آن حضرت، نماز باشکوه ظهر را در نقاط مختلف کشور به جماعت اقامه کردند.
به گفته محمود مظفر قائم‌مقام ستاد اقامه نماز کشور، امسال علاوه بر هزاران نماز مردمی در مساجد، معابر و تکایا، نماز جماعت ظهر عاشورا در ۵۰۰ نقطه محوری در سراسر کشور و ۲۷۸۰ بقعه متبرکه اقامه شد.
اهمیت نماز ظهر عاشورا از آن جهت است که سیدالشهدا(ع) با وجود حضور در میدان جنگ و تیراندازی لشکر عمر سعد، نسبت به برپایی نماز جماعت اقدام کرد تا نشان دهد جز برای احیاي دین خدا و برپایی سنت‌های جدش قیام نکرده است.
پس از شهادت حبیب، امام حسین(ع) از زهیر بن قین و سعید بن عبدالله حنفی خواست تا با نیمی از یارانش، جلوی ایشان بایستند. سپس امام با آنان، نماز خوف گزارد، امام در حال نماز بود که تیری به سوی ایشان پرتاب شد. سعید بن عبدالله حنفی جلوی امام ایستاد و با جانش از او محافظت کرد، بی‌‌آنکه به چپ و راست برود، تا آنکه بر اثر تیرهایی که خورده بود به زمین افتاد، در حالی که می‌گفت: خدایا! آنان را همچون عاد و ثمود، لعنت کن، خدایا!‌ سلام مرا به پیامبرت برسان و از درد و رنج زخم‌هایم به او خبر ده که هدفم از یاری فرزندان پیامبرت، رسیدن به پاداش تو بوده است، سعید این جملات را گفت و شهید شد - خشنودی خدا بر او باد- افزون بر جای ضربه‌های شمشیر و زخم نیزه‌ها، سیزده تیر در بدن او یافتند.
دانشنامه امام حسین(ع) می‌نویسد: از آنجا که منابع موجود، فقط نماز ظهر سیدالشهدا(ع) را گزارش کرده‌اند، به نظر می‌رسد در هنگام نماز عصر، ‌امام و یارانش شهید شده باشند و به وقت نماز عصر نرسیده باشند، به ویژه آنکه در منابع کهن تصریح شده است که بعد از ظهر دوباره جنگیدند و جنگ بالا گرفت.