به گزارش شبکه اطلاعرسانی راه دانا، 13 آذرماه بهعنوان "روز بیمه" در تقویم رسمی کشور شناخته میشود. این روز در سه دهه گذشته با برگزاری مراسمی تحت عنوان "همایش بیمه و توسعه" از سوی بیمه مرکزی و پژوهشکده بیمه همراه بوده است. همایشی که هزینههای بالایی را به همراه دارد و طبق اسناد و روایتهای متعدد، هزینههای مستقیم آن به صدها میلیارد تومان و هزینههای غیرمستقیم را به جیب شرکتهای بیمه و منابع عمومی میکشد.
امسال این پرسش بیش از هر زمان دیگری مطرح است که چنین همایشهایی چه تأثیری بر وضعیت کنونی صنعت بیمه دارند. مدیران این صنعت اعتراف کردهاند که "بیمهها حال خوشی ندارند" و ناترازی بسیاری از شرکتها به مرحله هشدار رسیده است. بهعلاوه، گلایههای مردم از تأخیرهای طولانی در پرداخت خسارت به یکی از نشانههای اصلی بحران جاری در صنعت بیمه تبدیل شده است. گزارشهای متعدد از سراسر کشور نشان میدهد برخی شرکتهای بیمه یا توان پرداخت خسارت را بهموقع ندارند، یا با پیچیدگیهای اداری، درخواست مدارک تکراری و کارشکنی شبکه فروش، پرداختها را هفتهها و حتی ماهها به تأخیر میاندازند. نتیجه این وضعیت، کاهش شدید اعتماد عمومی به بیمهها است.
با وجود فشارهای موجود بر مردم و صنعت بیمه، افکار عمومی به این موضوع میپردازد که تکرار مراسمی مشابه همایش بیمه و توسعه چه نفعی برای کشور دارد. خروجی قابل سنجشی از این همایشها، نظیر گزارشهای سیاستی، شاخصهای عملکرد یا نقشههای راه، هنوز ارائه نشده و هزینههای آن نیز بدون انتشار گزارش اثرسنجی یا صورتحساب شفاف باقی مانده است.
رئیس پژوهشکده بیمه مدعی شد که پنلهای همایش "تقریباً بدون هزینه" برگزار شده و تنها هزینه اصلی، اجاره سالن بزرگ برج میلاد و پذیرایی ساده بوده است. او همچنین اظهار داشت که همایش 32 سال است برگزار میشود و حذف آن جایز نیست. نیاکان تأکید کرد که سال گذشته هزینه برگزاری همایش حدود 7.5 میلیارد تومان بوده و امسال با حذف هزینههای جانبی، رقم کمتری هزینه شده است.
این توضیحات، چند پرسش کلیدی را بیپاسخ میگذارد:
ضرورت برگزاری همایش: حتی اگر هزینه امسال کمتر از 7.5 میلیارد تومان سال گذشته باشد، در شرایط ناترازی شدید و تأخیرهای چندماهه در پرداخت خسارت، آیا برگزاری این همایش در برج میلاد ضروری است؟
اثر همایش بر مردم: تأکید بر "بدون هزینه بودن پنلها" یا "پذیرایی ساده" نمیتواند دغدغه مردم را پاسخ دهد. اجاره سالن اصلی هزینه قابل توجهی دارد و هیچ گزارش شفافی درباره اثرسنجی این همایش در طول 32 سال ارائه نشده است.
عدم مشارکت شرکتهای بیمه: عدم مشارکت مالی شرکتهای بیمه نشان میدهد که خود صنعت هم این همایش را اولویت نمیداند. در چنین شرایطی، چرا وزارت اقتصاد باید اجازه ادامه چنین هزینهکردهایی را بدهد؟
در یک یا دو ماه اخیر، صنعت بیمه میزبان رویدادهای متعددی از جمله "همایش اکو بیمه" و نمایشگاه مشترک بورس، بانک و بیمه در کیش بوده است که همه از منابع عمومی یا بودجه شرکتهای دولتی تأمین شدهاند. در مقابل، مردم برای دریافت خسارتهای ساده خودرو یا درمانی، ماهها در رفتوآمد بوده و بسیاری از آنها در مصاحبهها میگویند: "بیمه داریم، اما احساس امنیت مالی نداریم."
سؤال اصلی اینجاست: وقتی اولویت امروز صنعت بیمه باید حل بحران ناترازی، بازسازی اعتماد مردم و تسهیل پرداخت خسارت باشد، برگزاری این حجم از همایشهای پرزرقوبرق با چه هدفی انجام میشود؟
انتظار میرود که وزیر اقتصاد، بهعنوان ناظر اصلی بخش مالی کشور، در برابر این هزینهکردهای غیرضروری ورود کند و توضیح دهد چرا باید منابعی که در نهایت از جیب بیمهگذاران تأمین میشود، صرف برگزاری رویدادهایی شود که تاکنون هیچ اثر مشخصی بر بهبود عملکرد صنعت نداشتهاند.
اکنون که حتی سادهترین مطالبه مردم، یعنی پرداخت خسارت بهموقع، به چالشی جدی برای صنعت بیمه تبدیل شده، این پرسش بیش از همیشه مطرح است: این حجم از برگزاری همایشها و نمایشگاهها چه دستاوردی جز افزایش هزینهها داشته و چرا باید هر سال از جیب بیمهگذاران برای تکرار همین چرخه هزینه شود؟
∎