طرفداری | چاک آرنز (Chuck Ahrens) زاده 16 دسامبر 1933 در شهر لس آنجلس در ایالت کالیفرنیای آمریکا است. چاک از کودکی، بدنی تنومند، نسبت به سایر هم‌سالانش داشت و بسیار به ورزش‌های قدرتی همانند وزنه‌برداری علاقه‌مند بود. او در ابتدا فوتبال آمریکایی را شروع کرد و در تیم مدرسه خود بازی می‌کرد. او در ادامه برای عضلانی‌تر شدن به وزنه‌برداری روی آورد و توانست تا با این مهم، خود را سرگرم سازد. او در 20 سالگی وارد باشگاه وزنه‌برداری ماسل بیچ که بزرگانی چون استیو ریوز، رگ پارک و پل اندرسون نیز در آن حضور داشتند، شد و توانست تا به رویایش در هنگام تماشای قدرت‌نمایی ورزشکاران دیگر دست یافته و خود نیز یکی از زورمندان این باشگاه شود. او بدون مربی، ورزش می‌کرد و با هالترهای قدیمی و دمبل‌هایی آهنی، با تمرکز بیشتر بر روی سرشانه و بازویش، بدن‌سازی را آغاز کرد.
چاک بسیار تنومند بود؛ او قدی معادل 183 سانتی‌متر، وزنی معادل 150 کیلوگرم و شانه‌ای به پهنای 73 سانتی‌متر داشت. او در تمرینات خود، تمرکز را بر روی تقوت عضلات شانه خود گذاشته بود و از این رو، توانست تا عضلات شانه پهنی را داشته باشد. چاک همواره پیروز مسابقات مچ‌اندازی بود و در تمام دوران ورزشی خود، هرگز در این مهم، شکست را تجربه نکرد. در سال 1958 و در مجله «Lifting News»، از آرنز با عنوان غولی یاد می‌شد که در تمرینات بالاتنه تخصص پیدا کرده و پهن‌ترین و سنگین‌ترین شانه‌های یک ورزشکار را دارد. این مجله اعتقاد داشت که چاک در صورت کار بر روی عضلات پایش، دیگر یک غول واقعی خواهد شد به وزنی بیش از 200 کیلوگرم می‌رسید. گفته می‌شد که آرنز، تنها مرد قدرتمندی است که باعث شد تا پل اندرسون معروف، در برابرش، کوچک به نظر برسد. یکی از بدن‌سازهای آن زمان، تصمیم گرفت تا با استفاده از یک کولیس، طول شانه‌های آرنز را اندازه بگیرد؛ این اندازه‌گیری در نهایت باعث شد تا عدد 67.3 به دست بیاید. این عدد در حالی به دست آمد که طول شانه مرسوم در میان ورزشکاران دیگر ماسل بیچ، نهایتاً 54 سانتی‌متر بود.
یکی از تمرینات اختصاصی و ابداعی آرنز در زمان خود با دمبل‌های دست‌سازش انجام می‌شد. آرنز اعتقاد داشت که یک دمبل باید دسته‌ای در حدود 91 سانتی‌متر داشته و قابل بارگذاری بیشتری باشد. چاک در هر تمرین، وزن دمبل خود را بین 200 تا 300 پوند جابه‌جا می‌کرد. در نتیجه استفاده از این دمبل ابداعی، او تمرینات خاص‌تری را داشت زیرا دسته‌های بلند دمبل، اجازه لیفت عادی آن را نمی‌داد؛ از این رو، آرنز تصمیم گرفت تا با بلند کردن دو دمبل به شکل «V»، سبک جدیدی از پرس را با نام خودش یعنی «آرنز پرس» جاودانه کند. این سبک تمرین، یکی دیگر از عوامل پرورش عضلات شانه چاک بود. با وجود همه جذابیت‌های مردانه، چاک چندان اهل شوآف یا نمایش قدرتش نبود. او انزوا را به نمایش بیش از حد قدرتش ترجیح می‌داد و کمترین عکس ممکن از او گرفته می‌شد. یکی از عادات چاک، پوشیدن پیراهن آستین بلندی بود که از نمایش عضلاتش جلوگیری کند. به همین دلیل است که امروزه، عکس‌های کمی از دوران ورزشی چاک به یادگار مانده و تنها یک عکس است که بازوهای قدرتمندش را در آن می‌توان دید.
برگزارکنندگان مسابقات بدن‌سازی همانند مستر یونیورس، بارها تلاش کردند تا چاک را از انزوا بیرون کرده و در استیج خود، به نمایش بگذارند اما این مرد کالیفرنیایی، تنها مسابقات ماسل بیچ را می‌پسندید و از به نمایش گذاشتن عضلات، به جای قدرت، امتنا می‌کرد. از جمله رکوردهای این مرد قدرتمند می‌توان به پرس پشت بازو با وزنه 157 کیلوگرمی، پرس صلیبی با جفت دمبل با 150 تکرار، پرس دمبل با یک دست با 320 تکرار، پرس سینه با 400 تکرار و بلند کردن یک‌ضرب دمبل با 205 تکرار، اشاره کرد. در یکی از نمایش‌های ماسل بیچ، بانویی بر روی دست چپ آنرز ایستاد و او با دست راستش، هم‌زمان با تحمل وزن یک انسان، دمبل می‌زد. او می‌توانست تا با یک لباس آستین بلند همیشگی خود که با پوشیدن شلوار نیز همراه بود، هر روز بدون گرم کردن، رکوردهای قابل قبولی را در وزنه ثبت کند. او باعث شده بود تا بسیاری از وزنه‌بردارهای هم‌عصرش، کلمه «غیرممکن» را در خود، از بین ببرند. شش استیک بزرگ، بیش از 15 تخم مرغ، روزی یک گالن شیر و نان با کره بادام زمینی، از جمله غذاهای محبوب چاک برای تأمین انرژی بودند. او اعتقاد زیادی به خوردن شیر داشت و همواره می‌گفت که خوردن شیر، قهرمانان را پرورش می‌دهد. یکی از همراهان چاک گفته بود که با وجود نبودن استروئیدهای آنابولیک در آن زمان، مواد تزریقی به گوشت و مرغ، به نوعی استروئید غیرمستقیمی بود که به ورزشکارانی مثل چاک که گوشت را به صورت استیک و کبابی مصرف می‌کردند، می‌رسید.
چاک اعتقاد زیادی به خواب داشت و تقریباً در هر شرایطی که نیاز به استراحت داشت، این مهم را از خودش دریغ نمی‌کرد. او در هر شرایطی که نیاز به خوابیدن و یا حتی قیلوله داشت، حتی با وجود بزرگان مختلف سینمایی و ورزشی، چرت می‌زد. او در سال 1960، دچار مصدومیتی در شانه چپش شد و دیگر در مسابقات قدرتی دیده نشد. او پس از این مصدومیت، ماسل بیچ را برای همیشه ترک کرد و دیگر در هیچ مجمعی دیده نشد. او در 30 دسامبر 2009، در انزوای کامل، دار فانی را وداع گفت. به دلیل دوری از جمع و عدم علاقه به عکاسی از اندام، آرنز به لقب «وزنه‌بردار مرموز» رسید زیرا تمام داستان رکوردهای او نیز از زبان بینندگان و تماشاگران نمایش‌های ماسل بیچ تعریف شده است. تنها جمله‌ای که از این مرد قدرتمند به یادگار مانده، «من تمرین نمی‌کنم که خوب به نظر برسم، من تمرین می‌کنم تا با شانه‌ام، دنیا را تکان دهم» است.
عکس بازسازی‌شده چاک آرنز با کمک هوش مصنوعی