خبرگزاری بین‌المللی اهل‌بیت(ع) ـ ابنا: امیرالمؤمنین علیه‌السلام در نامۀ تاریخی خود به مالک اشتر (نامۀ ۵۳) توصیه‌هایی می‌کند که قرن‌ها جلوتر از زمانش است؛ رسیدگی به محرومان وظیفه است، نه لطف! این منشور چهار فرمان کلیدی دارد که امروز هم راهگشاست: از عدالت سیستمی گرفته تا ایجاد سامانۀ فعال شناسایی محرومان، از حذف موانع ارتباط‌گیری با مردم تا احترام به کرامت آنها. در ادامه بخوانید!
عدالت سیستمی به جای خیریه‌محوری
اقشار آسیب‌پذیر (فقیران، یتیمان، ازکارافتادگان) صاحبان حق و محور عدالت‌اند. عدالت سیستمی را جایگزین خیریه‌محوری کن. باید محرومان سهم ثابت و حق مسلم از بیت‌المال داشته باشند، نه فقط کمک مقطعی و با ترحم.
تأمین اجتماعی و دلجویی از دهک‌های کم‌درآمد
حاکمیت باید فعالانه طبقات محروم را شناسایی کند. تیم ویژه از افراد مورداعتماد برای شناسایی یتیمان، سالمندان بی‌سرپرست و محرومان گمنام تشکیل بده. منتظر مراجعه نیازمندان نباش. این وظیفۀ حکومت است، نه آنها که خودشان را معرفی کنند.
وقت اختصاصی برای مردم
فاصله با مردم، دیوار حقیقت است. شخصاً جلسات عمومی بدون حضور نیروهای امنیتی و تشریفات بگذار تا همه آزادانه حرف بزنند؛ چون پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله فرمود: «امتی که ضعیف نتواند حقش را طلب کند، روی سعادت نمی‌بیند.»
یادت باشد تواضع در این مجلس، بندگی است. باید شرایطی فراهم کنی تا سخنگوی آنان «بدون ترس و لکنت زبان» خواسته‌اش را صریح بیان کند.
مهم‌تر از پروژه‌های ملی!
هیچ پروژۀ بزرگ ملی مهم‌تر از کرامت مردم نیست! با روی گشاده، به مشکلات آنها رسیدگی کن. آنچه می‌بخشی باید گوارا و بی‌منت باشد. در صورت ناتوانی از اجابت درخواست‌ها هم محترمانه عذرخواهی کن.
منبع:
نهج‌البلاغه