فرارو- محمد اقبال، ملقب به اقبال لاهوری، در سال 1877 در سیالکوت در پاکستان امروزی متولد شد. او یکی از افراد تاثیرگذار در تجزیه و استقلال پاکستان از هند بود.

به گزارش فرارو، اقبال لاهوری که در پاکستان به‌عنوان «شاعر ملی» شناخته می‌شود، ازجمله شاعرانی است که در قرن گذشته تاثیر بسیار زیادی بر سیاست‌های منطقه‌ای داشت. لاهوری به دو زبان فارسی و اردو شعر نوشته است و اشعار او برای اولین‌بار آرمان جدایی پاکستان از هند را در اذهان عموم مردم کاشت.

زندگی اقبال لاهوری

اقبال لاهوری یکی از چهره‌های بسیار تاثیرگذار و درعین‌حال چندوجهی تاریخ معاصر جهان است. لاهوری در پاکستان امروزی دیده به جهان گشود. اجداد او در واقع از برهمنان هندی‌ای بودند که در نهایت به اسلام روی آوردند. لاهوری، دوران ابتدایی تحصیلاتش را در اسکاتلند سپری کرد و در نهایت برای ادامه تحصیل در رشته فلسفه وارد دانشگاه‌های لاهور و پنجاب شد.

 بعداز اخذ مدرک کارشناسی ارشد در رشته فلسفه، لاهوری برای دریافت مدرک دکتری فلسفه راهی آلمان شد و در آلمان موفق به کسب مدرک دکتری فلسفه شد. اقبال که از ابتدای عمرش شیفته فرهنگ ایران بود، علاوه‌بر سرودن شعر به زبان فارسی که درهند و پاکستان از زبان‌های اصلی به شمار می‌رود، رساله دکتری‌اش را نیز با موضوع «سیر فلسفه در ایران» نوشت.

فعالیت‌های سیاسی لاهوری از همان روزهای نوجوانی او آغاز شد. او در دوران جنگ جهانی اول به عضویت در تعدادی از سازمان‌های فعال علیه استعمار انگستان درآمد. در ادامه آرمان جدایی پاکستان از هندوستان در اشعار اقبال لاهوری رشد کرد و افرادی مانند محمدعلی جناح به این آرمان جامه عمل پوشاندند. آرمان حقیقی اقبال در این دوره، جدایی ملت مسلمان هندوستان، تحت ملتی جدید بود که در سال 1947 و 9 سال پس‌از مرگ او این اتفاق افتاد.

جدایی پاکستان از هندوستان با ریختن خون افراد زیادی در سال 1946 همراه بود. درعین‌حال، پس‌از جدایی پاکستان از هندوستان، در سال 1971، پاکستان شرقی نیز با خونریزی‌های بسشتری از پاکستان غربی جدا شد. پاکستان شرقی این روزها با نام بنگلادش و پاکستان غربی با نام پاکستان شناخته می‌شود.

اقبال لاهوری و ایران

ارادت لاهوری به ایران تا آن پایه بود، که بسیاری او را ایرانی‌ترین غیرایرانی تاریخ به شمار می‌آورند. بخش اعظم نوشته‌های لاهوری به زبان فارسی هستند و درعین‌حال او پیوسته و در تمام عمر از شیفتگان فرهنگ ایرانی بود.

هند و پاکستان در قرن بیستم از منظر جغرافیایی متعلق به ایران نبودند. بااین‌وجود، فرهنگ ایرانی و زبان فارسی محبوب‌ترین فرهنگ و زبان در بین مردم این دو کشور به شمار می‌رفت. زبان علم و هنر پاکستان و هند برای سال‌ها زبان فارسی بود و فرهنگ ایرانی نیز تاثیر شگفتی بر فرهنگ این دو کشور به جا گذاشته بود.  

اقبال لاهوری نیز که یکی از سخنوران زبان فارسی بود، ترجیح می‌داد که بیشتر از زبان فارسی برای ثبت اندیشه‌هایش استفاده کند. به همین سبب، اکثر نوشته‌ها و اشعار لاهوری به زبان فارسی به نگارش درآمدند.