شناسهٔ خبر: 75742567 - سرویس سیاسی
نسخه قابل چاپ منبع: برنا | لینک خبر

تحلیل فارن‌افرز: تلاش آمریکا برای سرنگونی مادورو پایان خوشی نخواهد داشت

برنا – گروه بین‌الملل: تحرکات اخیر آمریکا در کارائیب، از اعزام ناو‌های هواپیمابر تا حملات هوایی به قایق‌های ونزوئلایی، نشان می‌دهد واشنگتن در حال ورود به مرحله‌ای تازه از رویارویی با دولت نیکولاس مادورو است؛ مرحله‌ای که، به تعبیر دو پژوهشگر فارن‌افرز، بیش از آن‌که مبارزه با قاچاق مواد مخدر باشد، تکرار وسوسه دیرینه آمریکا برای «تغییر رژیم» است، وسوسه‌ای که به باور آنها، پایان خوشی نخواهد داشت. برنا – گروه بین‌الملل: تحرکات اخیر آمریکا در کارائیب، از اعزام ناو‌های هواپیمابر تا حملات هوایی به قایق‌های ونزوئلایی، نشان می‌دهد واشنگتن در حال ورود به مرحله‌ای تازه از رویارویی با دولت نیکولاس مادورو است؛ مرحله‌ای که، به تعبیر دو پژوهشگر فارن‌افرز، بیش از آن‌که مبارزه با قاچاق مواد مخدر باشد، تکرار وسوسه دیرینه آمریکا برای «تغییر رژیم» است، وسوسه‌ای که به باور آنها، پایان خوشی نخواهد داشت.

صاحب‌خبر -

«الکساندر بی. داونز»، استاد علوم سیاسی و نویسنده کتاب «موفقیت فاجعه‌بار- چرا تغییر رژیم تحمیلی خارجی به شکست منجر می‌شود»، و «لیندسی‌ای. اورورک»، نویسنده «تغییر رژیم پنهان- جنگ سرد مخفی آمریکا»، در تحلیلی در نشریه فارن‌افرز نوشته‌اند که اگر گذشته راهنمای آینده باشد، تلاش ایالات متحده برای سرنگونی رژیم مادورو در ونزوئلا نیز محکوم به تکرار همان شکست‌های تاریخی است.

در این تحلیل آمده است: آنچه ایالات متحده در اوایل سپتامبر در کارائیب آغاز کرد، مجموعه‌ای از حملات هوایی به شناور‌های مرتبط با ونزوئلا که به ادعای مقامات آمریکایی در قاچاق مواد مخدر نقش داشتند، اکنون به نظر می‌رسد به کارزاری تمام‌عیار برای سرنگونی در ونزوئلا تبدیل شده است. در دو ماه گذشته، دولت دونالد ترامپ حدود ۱۰ هزار نیروی نظامی به منطقه اعزام کرده، دست‌کم هشت کشتی و یک زیردریایی نیروی دریایی را در سواحل شمالی آمریکای جنوبی مستقر کرده، بمب‌افکن‌های B-۵۲ و B-۱ خود را به نزدیکی خط ساحلی ونزوئلا فرستاده و گروه ضربت ناو هواپیمابر «جرالد آر. فورد» را -که نیروی دریایی آن را «توانمندترین و کشنده‌ترین پلتفرم جنگی جهان» می‌نامد- به حوزه فرماندهی جنوبی گسیل داشته است.

این تغییر جهت، بازتابی از تحولی عمیق در سیاست‌های دولت ترامپ نسبت به ونزوئلاست. در ماه‌های نخست پس از تحلیف رئیس‌جمهور، جدال میان دو جناح درون دولت جریان داشت؛ جناحی به رهبری مارکو روبیو که بر تغییر رژیم پافشاری می‌کرد و جناحی دیگر شامل مقاماتی مانند ریچارد گرنل، فرستاده ویژه رئیس‌جمهور، که از گفت‌و‌گو و توافق با کاراکاس حمایت می‌کردند.

در نیمه نخست سال ۲۰۲۵، این گفت‌و‌گو‌ها به ثمر نشست. ریچارد گرنل با مادورو دیدار کرد و توافق‌هایی در زمینه اصلاحات اقتصادی و آزادی زندانیان سیاسی حاصل شد که در مقابل، دسترسی شرکت‌های آمریکایی به بخش‌های نفت و معدن ونزوئلا را تضمین می‌کرد. با این حال از اواسط ژوئیه، روبیو ابتکار عمل را در دست گرفت و چارچوب سیاست را تغییر داد. او مدعی شد که برکناری مادورو دیگر مسئله‌ای مربوط به «ترویج دموکراسی» نیست بلکه «ضرورتی برای امنیت ملی آمریکا» است. از نگاه روبیو، ونزوئلا تحت رهبری مادورو به «دولت-ملتی قاچاقچی» بدل شده که به بحران مواد مخدر و مهاجرت غیرقانونی در ایالات متحده دامن می‌زند. به نظر می‌رسد همین روایت ترامپ را قانع کرده که مسیر خود را عوض کند. در ژوئیه، او به پنتاگون دستور داد از نیروی نظامی علیه کارتل‌های مواد مخدرِ تحت حمایت مادورو استفاده کند. دو هفته بعد، دولت جایزه بازداشت مادورو را از ۲۵ میلیون به ۵۰ میلیون دلار افزایش داد. در ۱۵ اکتبر، ترامپ در گفت‌و‌گو با خبرنگاران اعلام کرد که به سازمان سیا اجازه اجرای «عملیات مخفی» در ونزوئلا داده است. او در پاسخ به سؤال خبرنگاری درباره گام بعدی، گفت: «از این پس به دنبال زمین هستیم، چون دریا را کاملاً تحت کنترل داریم.»

روزنامه نیویورک‌تایمز نیز گزارش داد که مقامات آمریکایی در گفت‌و‌گو‌های خصوصی اذعان کرده‌اند «هدف نهایی واشنگتن برکناری نیکولاس مادورو از قدرت است.» با این همه، نویسندگان فارن‌افرز هشدار می‌دهند که چه این پروژه در خفا و چه آشکار دنبال شود، هر گونه تلاش برای تغییر رژیم در ونزوئلا با چالش‌هایی بنیادین روبه‌روست، چالش‌هایی که تاریخ بار‌ها در آمریکای لاتین و خاورمیانه به آمریکا یادآوری کرده است.

انتهای پیام/

برچسب‌ها: