به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، در غرب تهران، جایی که صدای شهر کمتر شنیده می‌شود، پارک جنگلی چیتگر با صد‌ها درخت قدیمی، پناهگاهی برای عاشقان پاییز است. در مسیر‌های طولانی دوچرخه‌سواری و پیاده‌روی، برگ‌ها زیر قدم‌ها خش‌خش می‌کنند و بوی خاک نم‌خورده در هواست.
درختان اقاقیا و نارون، ردیف‌های بلند و منظم‌شان را در امتداد نور خورشید پهن کرده‌اند و انعکاس‌شان در آب دریاچه، تصویری از آرامش می‌سازد. غروب‌های چیتگر، وقتی آفتاب از لابه‌لای شاخه‌ها می‌گذرد، لحظه‌ای است که هیچ عکسی حقش را ادا نمی‌کند.
لتیان؛ دریاچه‌ای در آغوش مه
اگر صبح زود از شرق تهران به سمت لواسان حرکت کنی، در جاده‌ای پر از درختان تبریزی و سپیدار، به دریاچه سد لتیان می‌رسی؛ جایی که پاییز را باید با سکوتش حس کرد. آب آبی آرام در میان کوه‌ها و حاشیه‌ای پوشیده از درختان طلایی، تصویری از آرامش ناب پاییزی است.
گاهی قایق‌های کوچک روی آب، تنها نشانه زندگی‌اند. مه نازکی که روی سطح دریاچه می‌نشیند، انگار مرز خیال و واقعیت را محو می‌کند.اگرچه این روزها به دلیل کم آبی بخش اعظمی از این سد بی آب و خشک شده است اما هنوز بخش اصلی آن فعال است و در جاهایی می‌توان به تماشای سد و زیبایی آن نشست.
لار؛ رنگ‌ها زیر سایه دماوند
در روز‌هایی که هوا شفاف‌تر است، مسیر جاده هراز تا سد لار پر از منظره‌هایی است که چشم را سیر نمی‌کند.
اینجا پاییز، ترکیب بی‌مانندی از کوه و رنگ است؛ دامنه‌های زرد و سرخ در کنار آبی عمیق دریاچه و سپیدی قله دماوند در دوردست.
هوا خنک‌تر از شهر است و سکوت کوهستانی در فضا موج می‌زند. هر باران کوتاه، بوی خاک را زنده می‌کند و انعکاس ابر‌ها در آب، منظره‌ای خیال‌انگیز می‌سازد.
دره کن و سولقان؛ مسیر‌های باران‌خورده
در غرب تهران، پشت کوه‌های بلند و در امتداد رودخانه کن، روستا‌ها و باغ‌هایی هست که پاییز در آنها با بوی برگ‌ریزان و صدای آب شناخته می‌شود.
دره کن ـ سولقان از آن جاهایی است که هنوز رنگ زندگی در آن جاری است. صبح‌هایش با بخار مه و صدای پرنده‌ها آغاز می‌شود و عصرهایش با طلایی‌شدن برگ‌ها و بوی چای زغالی در کلبه‌های کوچک تمام.
اینجا پاییز فقط یک فصل نیست؛ حسی است که در هوا می‌پیچد و آدم را آرام می‌کند.
کوهسار؛ تهران از بالا در مه
در شمال‌غرب پایتخت، جایی میان شهران و حصارک، پارک جنگلی کوهسار با چشم‌انداز وسیعش از تهران، پناهگاهی آرام است.
از بالای تپه‌ها می‌توان گستره شهر را در میان غبار طلایی پاییز دید. مسیر‌های خاکی و پیچ‌درپیچ پارک، درختان بلند و سایه‌دار، و باد سردی که لابه‌لای مو‌ها می‌پیچد، حس خلوصی از طبیعت را به آدم برمی‌گرداند.
غروب‌های کوهسار، وقتی چراغ‌های شهر روشن می‌شوند، تهران را از بالا می‌بینی؛ شهری که هنوز در میان همه‌ی هیاهوها، جاهایی برای نفس کشیدن دارد.
پاییز تهران؛ میان رنگ و آرامش
پاییز در تهران فصل قدم‌زدن است؛ فصل خلوت‌های دونفره و کافه‌هایی که بوی دارچین می‌دهند. از چیتگر تا لار، از دره کن تا کوهسار، هر گوشه این شهر در پاییز روایت خودش را دارد. روایتی از گذر زمان، از برگ‌هایی که می‌ریزند تا درخت دوباره زنده شود. پس وقتی از ترافیک و شلوغی‌های شهر و زندگی روزمره خسته شده‌اید، یک مسیر جدید برای خود انتخاب کنید.
تهران شاید در روز‌های دیگر خسته و پرهیاهو باشد، اما پاییزش همیشه فرصتی است برای آشتی با خودش و با ما.
انتهای پیام/