مطلع یکی از غزل‌های بسیار معروف و دلنشین حضرت حافظ است که توسط باران نیکراه با لحنی گرم و احساسی دکلمه شده است.

متن کامل غزل (مشهور به "یوسف گمگشته") برای دکلمه به شرح زیر است:

غزل شماره 439 (دیوان حافظ - بر اساس تصحیح قزوینی و غنی)

یوسفِ گم گشته بازآید به کنعان، غم مخور کلبهٔ احزان شود روزی گلستان، غم مخور

ای دل غمدیده، حالت بِه شود، دل بَد مکن وین سرِ شوریده بازآید به سامان، غم مخور

گر بهارِ عمر باشد باز بر تختِ چمن چترِ گل در سر کشی ای مرغِ خوشخوان، غم مخور

دورِ گردون گر دو روزی بر مرادِ ما نرفت دائماً یکسان نباشد حالِ دوران، غم مخور

هان مشو نومید چون واقف نه‌ای از سِرِّ غیب باشد اندر پرده بازی‌هایِ پنهان، غم مخور

ای دل ار سیلِ فنا بنیادِ هستی برکَنَد چون تو را نوح است کشتیبان، ز طوفان غم مخور

در بیابان گر به شوقِ کعبه خواهی زد قدم سرزنش‌ها گر کند خارِ مُغیلان، غم مخور

گرچه منزل بس خطرناک است و مقصد بس بعید هیچ راهی نیست کان را نیست پایان، غم مخور

حالِ ما در فُرقتِ جانان و ابرامِ رقیب جمله می‌داند خدایِ حالْ‌گردان، غم مخور

حافظا در کُنجِ فقر و خلوتِ شب‌هایِ تار تا بود وِردَت دعا و درسِ قرآن، غم مخور

این غزل، غزلِ امید، صبر و توکل است و دکلمهٔ آن با صدای باران نیکراه بسیار مورد توجه قرار گرفته است.