روز دوشنبه ۱۲ آبان ۱۴۰۴، دو رویداد مهم در صحنه سیاست ایران رخ داد که عمق شکاف جناحی و ایدئولوژیک کشور را نشان داد. از یک سو، دفتر حسن روحانی با انتشار اطلاعیه‌ای، حملات اخیر رسانه‌ای و پارلمانی به خود و دستاوردهای دولت‌های یازدهم و دوازدهم مانند برجام و سیاست خارجی را «تلاش سازمان‌یافته برای انتقام‌گیری از جریان اعتدال‌گرا» توصیف کرد. این اطلاعیه تأکید داشت که هدف نهایی این حملات، حذف سیاسی یا قضایی چهره‌هایی مانند روحانی و ظریف است.
همزمان، سعید جلیلی در دانشگاه علامه طباطبایی، در نشستی با عنوان «مرگ معادله تسلیم؛ پارادایم سازش چگونه یک دهه فرصت‌سوزی کشور را رقم زد؟»، خط تمایز فکری خود با جریان اعتدال‌گرا و دولت فعلی را تشریح کرد و از مفهوم «دولت در سایه» به عنوان ابزاری برای رصد و نقد سیاست‌های دولت سخن گفت. منتقدان این حرکت را بخشی از پروژه تندروها برای نیمه‌کاره گذاشتن دولت مسعود پزشکیان ارزیابی می‌کنند.
محمد عطریانفر، عضو حزب کارگزاران سازندگی، در تحلیل این وضعیت، ضمن تأکید بر اهمیت جایگاه روحانی و ظریف در تاریخ معاصر ایران، گفت: «حملات فعلی اگرچه نگران‌کننده است، اما بیشتر تلاشی مذبوحانه برای بقاست تا اقدامی مؤثر در تغییر معادلات قدرت.» او افزود که تکرار سناریوی «دولت در سایه» از سوی جلیلی، بازی‌ای نخ‌نماست و نباید از آن هراسید، اما مقابله حقوقی و رسانه‌ای با تخریب‌گران ضروری است.
عطریانفر همچنین درباره استیضاح‌های زنجیره‌ای و تلاش برای تضعیف دولت چهاردهم تصریح کرد که اختلاف میان دولت و مجلس، امری طبیعی و تکرارشونده است و این تاکتیک‌ها معمولاً به زیان طراحان آن تمام می‌شود. او نتیجه‌گیری کرد: «افق سیاسی کشور روشن است و روند عمومی به نفع آرامش، اعتدال و عقلانیت است؛ مبارزه با تندروی باید همزمان با حفظ اعتماد عمومی و تقویت نهادهای قانون‌مدار دنبال شود.»
∎