به گزارش سرویس ترجمه ایمنا، زهران ممدانی، سیاستمدار ۳۴ ساله و چهره نوظهور جناح چپ حزب دموکرات، پس از پیروزی چشمگیر در انتخابات شهرداری نیویورک با وعده‌هایی بلندپروازانه همچون «ثابت نگه داشتن مبلغ اجاره»، «دسترسی رایگان به مراقبت از کودکان» و «توسعه حمل‌ونقل سریع و ارزان»، اکنون با یکی از دشوارترین آزمون‌های سیاسی خود روبه‌روست: تبدیل شعارها به واقعیت در یکی از پیچیده‌ترین شهرهای جهان.
ممدانی، که با شعار «نیویورک برای همه، نه برای میلیاردرها» وارد کارزار انتخاباتی شد، توانست در رقابتی تاریخی با اندرو کومو، فرماندار پیشین و نماد جناح میانه‌رو دموکرات‌ها، پیروزی قاطع به‌دست آورد. کارزار او که با مشارکت حدود ۱۰۰ هزار داوطلب و موجی از حمایت جوانان و رأی‌اولی‌ها همراه بود، به گفته ناظران، نیروی تازه‌ای در رگ‌های جناح حزب دموکرات دمید و فراتر از مرزهای نیویورک، الهام‌بخش سیاستمداران نوگرا در سراسر ایالات متحده شد.
بیشتر بخواند: زهران ممدانی کیست؟ چهره تازه سیاست آمریکا
ممدانی که از ژانویه آینده وارد اقامتگاه رسمی شهردار در «گریسی منشن» در منهتن می‌شود، وعده داده است سیاست‌هایی در جهت عدالت اجتماعی، کاهش نابرابری و مقابله با نفوذ شرکت‌های بزرگ در سیاست شهری اجرا کند. او در سخنرانی‌هایش بارها تأکید کرده بود که «زندگی در نیویورک نباید این‌قدر سخت باشد»؛ پیامی که با واقعیت دشوار هزینه‌های سرسام‌آور مسکن ومراقبت کودکان برای میلیون‌ها نیویورکی هم‌صدا بود.
کارزار او اما فقط بر وعده‌ها تکیه نداشت. ممدانی برنامه مالی مشخصی برای تحقق آن‌ها ارائه کرده است: افزایش نرخ مالیات شرکت‌ها در نیویورک، وضع مالیات دو درصدی بر ثروتمندترین اقشار و بازتخصیص بخشی از بودجه‌های غیرضروری شهری. با این حال، اجرای این طرح‌ها مستلزم هماهنگی با مجلس ایالتی و همکاری کتی هوکول، فرماندار ایالت نیویورک است؛ فردی که پیش‌تر با هرگونه افزایش مالیات‌های درآمدی مخالفت کرده است.
از سوی دیگر، سایه تهدیدهای دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور فعلی آمریکا، بر سر شهردار آینده نیز سنگینی می‌کند. ترامپ نه‌تنها وعده داده در صورت پیروزی مجدد، بودجه‌های فدرال نیویورک را کاهش خواهد داد، بلکه حتی تهدید کرده است ممدانی را به دلیل ریشه‌های مهاجرتی‌اش هدف قرار دهد. در چنین شرایطی، موفقیت برنامه‌های اجتماعی ممدانی به میزان زیادی به مهارت او در عبور از موانع سیاسی و حفظ حمایت عمومی بستگی دارد.
با وجود این چالش‌ها، بسیاری از ناظران بر این باورند که پیروزی ممدانی نشانه‌ای از تحول در افکار عمومی دموکرات‌هاست. محبوبیت ممدانی تنها در سیاست خلاصه نمی‌شود بلکه او در طول کمپین خود با حضور مداوم در خیابان‌ها و حتی شرکت در مسابقات فوتبال و تای‌چی در مراکز سالمندان، ارتباطی نزدیک و صمیمی با مردم برقرار کرد. ممدانی همچنین با انتشار ویدئوهایی به زبان‌های اسپانیایی، اردو و هندی تلاش کرد پیام خود را به همه گروه‌های قومی و مهاجر شهر برساند و در برابر حملات اسلام‌هراسانه رقبایش نیز با صراحت ایستاد.
حال در شهری که سرعت تغییر و انتظارات شهروندان بسیار بالاست، پرسش اساسی این است که آیا مردم نیویورک صبر خواهند داشت تا شهردار تازه‌نفسشان بتواند نظام اقتصادی و اجتماعی شهر را دگرگون کند؟
برای میلیون‌ها شهروندی که سال‌ها با هزینه‌های سنگین زندگی در پایتخت اقتصادی آمریکا دست‌وپنجه نرم کرده‌اند، پیروزی زهران ممدانی روزنه‌ای از امید گشوده است؛ نوری در پایان تونلی تاریک از نابرابری، فساد و بی‌اعتمادی. اما اینکه این نور تا کجا تابان بماند، بستگی دارد به توان او در تبدیل آرمان‌های عدالت اجتماعی به سیاست‌های ملموس شهری.