در قهوه‌خانه‌های قدیم، دیگ آبگوشت هم‌زمان با نقالی و شاهنامه‌خوانی می‌جوشید و جمعی از مردان را گرد هم می‌آورد. این پیوند میان خوراک، روایت و هم‌نشینی، آبگوشت را به بخشی از فرهنگ شفاهی مردم ایران بدل کرد.
با گسترش شهرنشینی، این خوراک سنتی مسیر تازه‌ای پیمود؛ از قهوه‌خانه‌ها به رستوران‌ها و سفره‌خانه‌های سنتی راه یافت و حتی در شکل‌های نیمه‌آماده و فست‌فودی نیز بازتولید شد. امروزه حضور
آبگوشت در منوی رستوران‌های سنتی، نوعی گردشگری خوراک ایجاد کرده که گردشگران داخلی و خارجی را با فرهنگ غذایی ایرانی آشنا می‌سازد.
در بسیاری از نذری‌ها و آیین‌های محلی نیز پخت دیگ‌های بزرگ آبگوشت، نشانه‌ای از مشارکت جمعی و همدلی اجتماعی است.
با وجود چنین جایگاه فرهنگی و تاریخی، آبگوشت تاکنون در فهرست میراث فرهنگی ناملموس ایران و یونسکو ثبت رسمی نشده است. بسیاری از کارشناسان حوزه میراث فرهنگی، آن را نمونه‌ای ممتاز از فرهنگ غذایی ایرانی می‌دانند که ظرفیت ثبت ملی و حتی جهانی دارد.
