برترین‌ها:  تبریز در آغاز پاییز دهه‌ی هفتاد، چهره‌ای زمستانی به خود می گرفت. برف آرام و پیوسته می‌بارید و شهر در سکوتی سپید فرو می رفت. خیابان‌ها خلوت، صدای بخاری‌ها در خانه‌ها و بخار پنجره‌ها گویی بخشی از خاطرات جمعی ما شده بود.

در همان روزها، تلویزیون تصاویری از برف را پخش می‌کرد؛ همراه با نوایی آرام و بیکلام از هنرمند بزرگی که نغمه‌هایش، زبان احساس بود. ناصر چشم‌آذر، با موسیقی خود، سرمای هوا را در دل شنونده به گرمای خاطره بدل می‌کرد.

آن روزها، سادگی در همه چیز جریان داشت؛ در نگاه‌ها، در کوچه‌های پوشیده از برف، در صدای رادیو و در لبخند کودکانی که بی‌اعتنا به زمان، در برف می‌دویدند. روزهایی که دیگر تکرار نمی‌شوند، اما در ذهن تبریزی‌ها همیشه زنده‌اند.