به گزارش خبرنگار خبرگزاری آنا، نمایش «اُپرای تنها» به نویسندگی روح‌الله سمیع و کارگردانی هانا صالحی‌راد از روز دوشنبه ۱۲ آبان‌ماه ساعت ۱۷ در تماشاخانه سنگلج روی صحنه می‌رود. این اثر با نگاهی اسطوره‌ای و شاعرانه به واقعه عاشورا، روایتی تازه از سکوت و تنهایی پس از غروب آن روز تاریخی را پیش روی تماشاگر قرار می‌دهد.
«اُپرای تنها» داستان شیری است که پس از غروب عاشورا، هنگامی که سپاه اموی از کربلا خارج می‌شود، به دشت بازمی‌گردد و نگهبانی از پیکر‌های بر خاک‌مانده را بر عهده می‌گیرد. در این اپرای آیینی، عناصر نقالی، موسیقی زنده و تصویرسازی نمایشی در هم تنیده‌اند تا مفهومی از وفاداری، شجاعت و انسانیت در برابر مرگ را بازآفرینی کنند. درباره این اجرا با هانا صالحی راد به گفت وگو نشستیم که در ادامه میخوانید:
چه شد که تصمیم گرفتید اُپرای تنها را به روی صحنه ببرید؟
من به واسطه آشنایی و علاقه دیرینه به تعزیه و زیستن در خانواده‌ای تعزیه خوان مدتی به پژوهش در متون مربوط به تعزیه و یافتن نسخ قدیمی پرداختم، در این حین توسط استاد محمود فرهنگ با متن نمایش اُپرای تنها آشنا شدم که چند سال پیش در جشنواره صاحبدلان جزو متون برگزیده بود و توسط دبیرخانه جشنواره به چاپ رسید.
بعد از مطالعه این متن چنان درگیر فضای متفاوت و زیبای اثر شدم که تصمیم گرفتم حتما روزی این متن را به روی صحنه ببرم، و این تصمیم دو سال بعد به مرحله اجرا درآمد.
اُپرای تنها قصه ای است که بعد از واقعه عاشورا شکل می‌گیرد و با درآمیختن عنصر خیال در دل یک فاجعه حقیقی به یک خوانش جدید از بزرگترین حماسه بشری دست می‌یابد.
به نظرتان ضرورت پرداختن به این موضوع چیست ؟
چون واقعه کربلا درس انسانیت است، چیزی که مختص به یک تاریخ خاص نیست و پیامی برای همه انسان‌ها در همه دوران هاست.
شخصیت پردازی در این نمایش چگونه است و برای امروزه مناسب است؟
به طور کلی شخصیت پردازی اثر به گونه‌ای است که کاملا قابل انطباق با جامعه امروز است و هر تماشاگری بعد از دیدن نمایش قطعا برای شخصیت‌ها و اتفاقات ما به ازای امروزی می‌یابد.
تنها در نمایشتان نماد چیست؟
تنها نماد هر انسان آزاده ای است که از تن خود برای رشد روح و روان بهره می‌برد و به این قفس تن به عنوان سکوی پرش روح نگاه می‌کند.
اجرای نمایشی با حال و هوای مذهبی چه تاثیر و هدفی در جامعه را دنبال می‌کند؟
اجرای آثاری با حال و هوا و درونمایه اپرای تنها مثل یک ایست ناگهانی در برابر یک خطر بزرگ است. خطر از دست رفتن هویت، فرهنگ، و دلسردی از این دنیای سرد و پرشتاب، دعوتی است از تماشاگر آگاه برای بازنگری در خود، بازنگری در اینکه آیا از تن سکویی برای پرش روح ساخته و یا در چنبره مادیات و نیاز‌های زمینی آن را اسیر کرده. پیام اثر می‌تواند این باشد که ای انسان، این تن در نهایت زیبایی و کمال آفریده شد و به تو هدیه شد پس این هدیه را به زیباترین سرانجام برسان.
انتهای پیام/