به گزارش خبرنگار دانش و فناوری خبرگزاری دانشجو، دانشمندان MIT نانوذراتی طراحی کرده‌اند که می‌توانند ایمونوتراپی سرطان را در برابر تومور‌های تخمدان، یکی از مقاوم‌ترین سرطان‌ها به درمان، بهتر کنند.
این سیستم جدید، یک مولکول فعال‌کننده سیستم ایمنی به نام IL-۱۲ را مستقیماً به تومور‌ها می‌رساند و به سلول‌های ایمنی بدن کمک می‌کند تا با آنها مبارزه کنند.
این روش وقتی روی موش‌ها آزمایش شد، در بیش از ۸۰ درصد موارد سرطان تخمدان متاستاتیک را از بین برد.
هدف ایمونوتراپی سرطان، آموزش سیستم ایمنی برای حمله به تومور‌ها است. اما سرطان تخمدان اغلب این پاسخ را تضعیف می‌کند.
مهارکننده‌های نقاط کنترل، دسته‌ای از دارو‌ها که «ترمز» سلول‌های ایمنی را آزاد می‌کنند، برای برخی سرطان‌ها مؤثر بوده‌اند، اما به ندرت در برابر تومور‌های تخمدان موفق بوده‌اند.
ایوان پیرس، نویسنده اصلی این مطالعه و اکنون محقق فوق دکترا در بیمارستان زنان بریگام، گفت: «مشکل سرطان تخمدان این است که هیچ‌کس گاز نمی‌دهد. بنابراین، حتی اگر ترمز را هم بکشید، هیچ اتفاقی نمی‌افتد.»
IL-۱۲ می‌تواند با فعال کردن سلول‌های T و سایر مبارزان ایمنی، به عنوان آن شتاب‌دهنده‌ی گمشده عمل کند.
با این حال، دوز‌های بالای IL-۱۲ باعث عوارض جانبی جدی، از جمله التهاب، سمیت کبدی و در برخی موارد، مرگ می‌شود.
تیم MIT با اتصال IL-۱۲ به نانوذراتی که آن را به آرامی درون تومور‌ها آزاد می‌کنند، به جای اینکه به یکباره در بدن پخش کنند، بر این مشکل غلبه کرد.
آزادسازی تدریجی ایمنی را بهبود می‌بخشد
این نانوذرات از قطرات چربی کوچکی به نام لیپوزوم تشکیل شده‌اند که با پلیمری به نام پلی-ال-گلوتامات (PLE) پوشانده شده‌اند.
این پوشش به آنها کمک می‌کند تا سلول‌های تومور تخمدان را مستقیماً هدف قرار دهند. با استفاده از یک پیوند دهنده شیمیایی پایدار به نام مالیمید، تیم تحقیقاتی IL-۱۲ را به لیپوزوم‌ها متصل کرد تا این مولکول به تدریج طی حدود یک هفته آزاد شود.
پیرس گفت: «با فناوری فعلی‌مان، ما آن شیمی را به گونه‌ای بهینه می‌کنیم که نرخ آزادسازی کنترل‌شده‌تری وجود داشته باشد و این به ما امکان می‌دهد تا اثربخشی بهتری داشته باشیم.»
آزادسازی آهسته و پیوسته از عوارض جانبی خطرناک جلوگیری کرد و سلول‌های ایمنی را در محیط تومور فعال نگه داشت. در آزمایش‌ها، نانوذرات IL-۱۲ به تنهایی تومور‌ها را در حدود ۳۰ درصد از موش‌ها از بین بردند.
وقتی این روش با مهارکننده‌های نقاط کنترل ترکیب شد، میزان موفقیت حتی در مدل‌های سرطان تخمدان تهاجمی یا مقاوم به دارو به بیش از ۸۰ درصد افزایش یافت.
محافظت پایدار در برابر سیستم ایمنی
پائولا هاموند، استاد موسسه MIT و نویسنده ارشد این مطالعه، گفت که این طرح به سرطان کمک می‌کند تا به سیستم ایمنی بدن آموزش دهد که آن را تشخیص دهد.
هاموند گفت: «آنچه واقعاً هیجان‌انگیز است این است که ما می‌توانیم IL-۱۲ را مستقیماً در فضای تومور تحویل دهیم.»
«و به دلیل روشی که این نانوماده برای انتقال IL-۱۲ به سطوح سلول‌های سرطانی طراحی شده است، ما اساساً سرطان را فریب داده‌ایم تا سلول‌های ایمنی را تحریک کند تا خود را در برابر آن سرطان مسلح کنند.»
این درمان همچنین باعث ایجاد حافظه ایمنی بلندمدت شد.
وقتی محققان ماه‌ها بعد سلول‌های سرطانی را دوباره وارد بدن موش‌ها کردند، سیستم ایمنی موش‌های درمان‌شده آنها را قبل از اینکه تومور‌ها دوباره رشد کنند، از بین برد.
تیم MIT، که با مرکز نوآوری‌های فناوری دشپاند همکاری می‌کند، اکنون در حال تدوین برنامه‌هایی برای پیشبرد این روش درمانی به سمت استفاده بالینی است.
این مطالعه در مجله Nature Materials منتشر شده است.