میثم قشلاقی، نایب‌قهرمان آسیا و یکی از چهره‌های شناخته‌شده بوکس ایران که به تایسون ایرانی شهرت دارد، مدتی است از تیم ملی خداحافظی کرده و مسیر خود را در بوکس حرفه‌ای دنبال می‌کند. او در گفت‌وگوی صریح خود از شرایط سخت بوکس ایران، مشکلات مدیریتی و مالی، دوران همکاری با فونتانا مربی کوبایی و حواشی مسابقات جهانی انگلیس سخن می‌گوید. قشلاقی با وجود همه انتقادها، از هیچ‌کس دلخوری ندارد و هنوز با انگیزه بالا برای موفقیت در بوکس حرفه‌ای تمرین می‌کند.
ماحصل گفت‌وگوی میزان با میثم قشلاقی را در ادامه از زیر نظر می‌گذرانید:
چه شد که در ۲۸ سالگی از تیم ملی بوکس خداحافظی کردی؟
سنم دیگر گذشته بود و می‌خواستم روی بوکس حرفه‌ای تمرکز کنم و از طرفی دیدم شرایط طوری نیست که بشود پیشرفت کرد. بدون تعارف از نظر امکانات و حمایت با کشور‌های دیگر قابل مقایسه نیستیم. تیم‌های دیگر در دنیا به بوکسورهایشان خیلی رسیدگی می‌کنند، اما برای ما این‌طور نیست. مهم‌ترین چیز برای یک بوکسور آرامش خیال است. اگر از نظر مالی تامین باشد، تمرکز دارد و پیشرفت می‌کند، اما در بوکس ما این‌طور نیست. خیلی از مسائل دیگر هم دخیل بود و باعث شد از تیم ملی کنار بکشم.
در بوکس آماتور روز‌های خوبی داشتی، مخصوصاً مدال نقره آسیا و لقب «تایسون ایرانی»، اما به‌یک‌باره افت کردی. دلیلش چه بود؟
من همیشه هدفم این بود که مدال جهانی یا المپیک بگیرم و بعد بروم حرفه‌ای، چون تمام دنیا همین مسیر را می‌روند، اما شرایط تغییر کرد. دیدم سبک بوکسم بیشتر به حرفه‌ای می‌خورد و در آنجا می‌توانم بهتر نتیجه بگیرم. متولد ۷۶ هستم و سنم هم به حرفه‌ای‌ها می‌خورد. از اول هم دلم می‌خواست با مدال جهانی وارد حرفه‌ای شوم، اما الان شرایط به شکلی شده که راحت‌تر می‌شود حرفه‌ای شد. الان در سطح بالای حرفه‌ای دارم تمرین و تلاش می‌کنم. با همه اینها، اما در کشور ما رسیدگی لازم در بوکس وجود ندارد. من هم در مقطعی روحیه‌ام کاملاً از بین رفته بود. می‌توانستم مدال‌های خیلی بیشتری کسب کنم، اما در برخی اتفاقات من مقصر نبودم.
به نظرت حضور مربیان کوبایی در آن برهه حساس تصمیم درستی بود؟
اولاً که کنار گذاشتن علیرضا استکی اشتباه محض بود. با این حال یا نباید اصلاً فونتانا را برای سرمربیگری انتخاب می‌کردند یا وقتی آوردند باید به تمام خواسته‌هایش احترام می‌گذاشتند، چون مبلغ کلانی برای مربیگری گرفته بود. فونتانا برنامه داشت؛ اردوی مشترک می‌خواست، روی تغذیه و اعزام‌ها حساس بود، اما تقریباً هیچ‌کدام از برنامه‌هایش اجرا نشد. شرایط غذا در اردو‌ها اصلاً خوب نبود، حتی حقوقی نداشتیم. عوامل فدراسیون از بیرون می‌خواستند مشکلات داخلی را حل کنند و این فقط اوضاع را بدتر کرد. من خودم در آن برهه روحیه‌ام صفر بود. آنقدر پشت سر هم سفر رفتیم که بدن‌هایمان خالی کرد. قبل از مسابقات سهمیه المپیک، بدن‌هایمان کاملاً نابود شده بود. نباید این‌قدر سفر می‌رفتیم، چون دائم در هواپیما بودیم. نتیجه این شد که برنامه‌های فونتانا ناقص ماند و تیم لطمه دید.
بعد از خداحافظی از تیم ملی، رئیس فدراسیون هیچ تماسی با تو نگرفت؟
نه، از زمان خداحافظی‌ام حتی یک‌بار هم به من زنگ نزد. البته خودم زنگ زدم فقط برای اینکه پاسپورتم را بگیرم. دلخوری هم ندارم. یک زمانی نقل محافل بودم، اما الان دیگر نیستم. امیدوارم جوان‌ها موفق باشند و راهشان ادامه داشته باشد.
داستان مسابقات جهانی انگلستان چه بود؟
اولین بار است این را می‌گویم. تا ۴–۵ روز قبل از اعزام اصلاً معلوم نبود که قرار است به انگلیس برویم. من تازه از اوج حرفه‌ای برگشته بودم و در دوره استراحت بودم، وزنم هم بالا رفته بود. دروغ نمی‌گویم، وزنم رد شده بود، اما به کادرفنی و همایون امیری گفتم به من اعتماد کن، من وزنم را می‌رسانم، چون بلد بودم وزن کم کنم، اما آنقدر فشار آوردند که اذیت شدم. در نهایت روز وزن‌کشی نیم کیلو هم زیر وزن آمدم، اما بدنم خیلی ضعیف شده بود. همان ضعف باعث شد در جهانی ببازم.
نظرت درباره کادر فنی فعلی تیم ملی چیست؟
همایون امیری مربی خیلی خوبی است و نفر دوم بسیار شایسته‌ای برای تیم ملی بود، اما برای سرمربیگری هنوز زود بود. به نظرم امیری باید تجارب بیشتری برای سرمربیگری بدست بیاورد. در مجموع ما مربیان دلسوزی داریم، اما مدیریت و برنامه‌ریزی در سطح تیم ملی باید دقیق‌تر باشد تا نتیجه بگیریم.
نظرت درباره علیرضا استکی چیست و فکر می‌کنی نبود او چه تاثیری داشت؟
از وقتی استکی رفت، تیم ملی دیگر روز خوش ندید. اگر استکی مانده بود، مطمئنم ما هم سهمیه المپیک می‌گرفتیم و هم مدال می‌آوردیم. او مربی باتجربه و با دانشی است و حیف است سرمایه‌هایی مثل او را این‌طور از دست بدهیم. نبود استکی یکی از دلایل اصلی اُفت تیم ملی بود.
درباره عملکرد روح‌الله حسینی به‌عنوان رئیس فدراسیون چه نظری داری؟
به‌نظرم حسینی در دوران ریاستش کار خاصی برای بوکس ایران انجام نداد. خیلی‌ها فکر می‌کردند، چون خودش بوکسور بوده، بهتر عمل می‌کند، اما دوران قهرمانی با مدیریت خیلی فرق دارد. برای مدیریت باید علم و برنامه داشت، فقط سابقه ورزشی کافی نیست.
حالا که وارد بوکس حرفه‌ای شدی، آینده‌ات را چطور می‌بینی؟
الان شرایط بهتر شده و راحت‌تر می‌شود وارد حرفه‌ای شد. من هم در سطح بالای بوکس حرفه‌ای دارم تلاش می‌کنم. هدفم این است که نام ایران را در سطح جهانی بالا ببرم. هنوز هم همان عشق و انگیزه را دارم و فقط مسیرم عوض شده است.
گفت‌و‌گو از سعید میرزائیان
انتهای پیام/