علی‌محمد رادمنش روز چهارشنبه در گفت و گو با خبرنگار ایرنا اظهار کرد: این نوع تئاتر موجب می‌شود انسان امروز که در جهان پر از تنهایی و فناوری‌های سرد زندگی می‌کند، دوباره در جمع انسانی، خود را باز یابد.
وی افزود: جهان امروز با رشد تکنولوژی و هوش مصنوعی به سمت ارتباطات غیرانسانی می‌رود اما تئاتر خیابانی با حضور انسان زنده در برابر انسان زنده معنا پیدا می‌کند و به همین دلیل، هیچ رسانه یا هنر مصنوعی نمی‌تواند جای آن را بگیرد.
این داور هجدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر خیابانی مریوان ادامه داد: تئاتر خیابانی در حقیقت نوعی تئاتر درمانی است که در آن انسان‌ها به تجربه‌ای جمعی، گفت‌وگو و پالایش درونی دست می‌یابند.
رادمنش گفت: از دوران یونان باستان تا امروز، تئاتر بیرونی بستر گفت‌وگو و اندیشه بوده است و هنرمندانی چون پیتر بروک یا گروه‌هایی مانند «نان و عروسک» نیز برای همین ارتباط زنده، اجراهای خود را از سالن به خیابان آوردند و این همان مسیری است که جشنواره مریوان نیز طی کرده و به یکی از تاثیرگذارترین رویدادهای هنری ایران بدل شده است.
وی درباره جایگاه این جشنواره اظهار کرد: جشنواره مریوان در اوج خود قرار دارد و توانسته به لحاظ تعریف هنر ایرانی و مدرن، تاثیر قابل‌توجهی در کشور بگذارد با این حال، لازم است مسیر تعامل جهانی خود را گسترش دهد تا به سکوی گفت‌وگو میان هنرمندان بین‌المللی تبدیل شود.
این داور هجدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر خیابانی مریوان ادامه داد: جشنواره امسال با تنوع چشمگیری از آثار نمایشی، اشکال گوناگون تئاتر خیابانی و شیوه‌های نوین اجرا همراه است.
رادمنش افزود: فضا و حال و هوای جشنواره بسیار پرنشاط است و حضور گسترده مردم در کنار هنرمندان و مسئولان، آن را به کارناوالی فرهنگی تبدیل کرده است.
وی یادآور شد: مردم مریوان با شور و اشتیاق در اجراها شرکت می‌کنند و این همراهی، نشان از رشد فرهنگی جامعه دارد.
این داور هجدهمین جشنواره بین‌المللی تئاتر خیابانی مریوان تاکید کرد: اگر اداره‌کل هنرهای نمایشی، مسئولان استانی و دبیرخانه جشنواره همکاری نزدیک‌تری داشته باشند، می‌توان ظرفیت جهانی این رویداد را افزایش داد.
رادمنش بیان کرد: باید نگاه هنرمندان از تکیه صرف بر دیالوگ فراتر رود، زیرا در تئاتر خیابانی آنچه ماندگار می‌شود کنش و تصویر است نه کلام.
وی درباره آثار بخش آیینی‌ـ‌سنتی و کودک گفت: در این بخش‌ها شاهد حرکت به سوی نوآوری هستیم به گونه ای که یکی از گروه‌های مریوانی با بهره‌گیری از قصه‌ای بومی توانست آیین سوگ و شادی را در هم ادغام کند و از آواز و حرکات آیینی بهره ببرد.
رادمنش ادامه داد: با این حال، هنوز بخش زیادی از آیین‌ها و حرکات بومی کردی برای اجراهای نمایشی به‌درستی شناخته نشده‌اند و آیین‌های کهن ما ظرفیت‌های بسیاری برای الهام هنرمندان دارند و باید بیش از پیش مورد توجه قرار گیرند.