به گزارش خبرگزاری آنا، قصه پرغصه شمشیربازی ادامه دارد. غصه ای تلخ و تراژیک که از تورنمنتی به تورنمنت دیگر تکرار می شود و هیچ پایانی بر آن مترتب نیست. سقوط آزاد این رشته مدتهاست آغاز شده و با سرعت و حدت افزونتری پیش می رود. رشته ای که روزگاری در آسیا هماورد نداشت و برای مدال المپیک دورخیز کرده بود، حالا به حریفان درجه 2 آسیایی نیز نه نمی گوید. شمشیر شمیربازان مدتهاست کند شده و حتی حریف رقبای متوسط و درجه چندم هم نمی شود. رشته ای که آرام آرام از ستاره ها تهی شده و با خاموش شدن ستاره هایش گویی ستاره بخت و اقبالش نیز افول کرده. 

سالهای سال در این رشته نقد جدی این بود که همه توجهات به سابر دوخته شده و اپه و فلوره زیر سایه بلند سابر مغفول مانده اند و توجیه متولیان فدراسیون این بود که سابر شاگرد اول این رشته است و طبیعی است که بخش عمده سفره کوچک شمشیربازی سهم همین شاگرد اول شود اما حالا کار به جایی رسیده که سابر خودش شاگرد آخر شده و روزگارش اگر نگوییم از اپه و فلوره بدتر است، همردیف این دو اسحله قرار می گیرد. اسلحه ای که همانند هم خانواده هاش فقط می بازد و می بازد! شمشیربازی مدتهاست شاگرد اول خود را از دست داده و این بچه زرنگ سابق بدل به شاگرد آخر شده که تنها عایدی اش از امتحانات رفوزگی است!

رشته ای که دوران افولش درست از بازیهای آسیایی هانگژو آغاز شد و به المپیک پاریس رسید. رشته ای که در المپیک تا لبه رستگاری و مدال رفت اما در نهایت قبل از حریفان به خود و استراتژی غلط خود باخت و اسیر سیاست های اشتباه پیش از المپیک و اختلافات داخلی شد. مدال المپیک در پاریس 2024 از همیشه نزدیکتر به شمشیربازی بود حتی نزدیکتر از مدال حسرت برانگیز توکیو 2020 اما در سایه بی تدبیری ها و اختلافات از دست رفت تا شمشیربازی مسیر سقوط را با حدت و سرعت بیشتری بعد از المپیک طی کند. مسیری که البته سیاست های اشتباه فدراسیون و اصرار بر آن نقش اصلی را در آن ایفا کرده اند. مسیری که به ناکجاآباد ختم شده تا گذر شمشیربازی به جاده تباهی و ناکامی بیفتد. 

بعد از ملغمه انتخاب سرمربی و بالا گرفتن شعله اختلافات که شتاب سقوط شمشیربازی را افزونتر و ناکامی ها را پررنگ تر کرد، تن نحیف شمشیربازی نحیف تر شده و به نظر کورسوی امیدی وجود ندارد.

اوضاع به اندازه ای وخیم است که این دور باطل و این سریال ناکامی ها حتی به رده های پایه هم سرایت کرده. شمشیربازی سالهای سال با متد گلخانه ای زندگی و رشد و نمو کرده و اساسا در رده پایه هیچ محلی از اعراب نداشته اما با خشکیدن گلخانه اصلی، ناکامی در بقیه رده ها به ویژه رده های پایه هم بیشتر به چشم می آیند و بولد شده اند.

رقابت‌های شمشیربازی زیر ۲۳ سال آسیا که در مالزی برگزار شد، سند روشنی بر این ادعاست. این رقابت ها ۳۰ مهر تا ۴ آبان همزمان در هر دو بخش پسران و دختران و هر سه اسلحه سابر، فلوره و اپه برگزار شد و شمشیربازی با یک سیاست عجیب تنها در اسلحه سابر پسران شرکت کرد. حضوری کمرنگ که با یک ناکامی گسترده و یک برنز کمرنگ تر همراه شد تا وخامت اوضاع به عریانی عیان شود. 

تیم ایران با ترکیب نیما آقایی، محمدمهدی شاکر، طاها کارگرپور و پارسا پورسلمان پسر رئیس فدراسیون شمشیربازی در این رقابت ها شرکت کرد و محمد رهبری هم هدایت تیم اعزامی را بر عهده داشت. 

مسابقات شمشیربازی زیر ۲۳ سال آسیا با برگزاری دیدارهای جدول حذفی اسلحه سابر در مالزی پیگیری شد و طی آن سابریست های کشورمان با شکست برابر حریفان خود خیلی زود به کارشان در این رقابت‌ها پایان دادند. بخش انفرادی این رقابت ها که با حضور تنها ۳۶ شمشیرباز برگزار شد شمشیربازان ایران نتایجی به غایت نومیدکننده گرفتند. نیما آقایی صاحب جایگاه ۱۱ شد، شاکر در رده ۲۳ ایستاد، کارگرپور جایگاه ۲۶ به خود اختصاص داد و پورسلمان پسر برومند آقای رئیس حتی از مرحله مقدماتی صعود نکرد و به مرحله اصلی نرسید و در رده ۳۱ قرار گرفت.

در بخش تیمی نتیجه کلی روی کاغذ بهتر بود اما این بهتر شدن تنها روی محدوده کاغذ اعتبار داشت و در عالم واقعیت هیچ تفاوتی با بخش انفرادی نداشت! رقابتهای اسلحه سابر پسران تنها با حضور ۷ تیم برگزار شد اما تیم ایران در میان این تعداد اندک شرکت کننده هم از صعود به فینال بازماند! تیم ایران در نخستین دیدار برابر فیلیپین ۴۵ بر ۳۴ پیروز شد اما در رقابت با هنگ کنگ در راه فینال ۴۵ به ۳۶ باخت و به یک برنز بی ارزش بسنده کرد. یعنی تیم سابر پسران با ۲ بازی و یک برد برنز گرفت که خود گویای اعتبار و کیفیت این مدال است.

ماجرا وقتی غم انگیزتر می شود که مسابقات را دقیق تر و جزئی تر بررسی می کنیم.رقابت های شمشیربازی زیر ۲۳ سال آسیا با عدم استقبال تیم های مدعی و جدی برگزار شد. چین، ژاپن، کره جنوبی و ازبکستان تیم های همیشه مدعی در شمشیربازی آسیا هیچ نماینده ای در این دوره مسابقات نداشتند. فاجعه وقتی بیشتر می شود که در لیست تیم های حاضر حتی از ویتنام و چین تایپه به عنوان دو تیم متوسط در قاره آسیا خبری نبود. در حقیقت سابریست های تیم ایران در مالزی با تیم های درجه ۲ این رشته رقابت کردند که هیچ اعتبار و جایگاهی در شمشیربازی آسیا ندارند و فاجعه بزرگ اینکه به حتی به درجه دوها باختند و ناکام بودند.
تعداد تیم ها و نفرات حاضر در این رقابتها بسیار اندک بود و به جز یک اسحله یعنی اپه پسران، حوالی ۳۰ شرکت کننده داشت. در بخش تیمی شرایط بسیار بدتر بود و تعداد تیم ها در تمامی اسلحه ها در تعداد انگشتان دو دست هم فراتر نرفت. 

این آمار ثابت می کند که شمشیربازی ایران به اندازه ای نزول کرده که حتی در میان تیم ها و رقبای درجه ۲ و درجه ۳ هم ناکام است و هیچ دستاوردی ندارد. اتفاقی که برای سقوط آزاد شمشیربازی را بیش از پیش به تصویر می کشد.