یکی از شاخص‌ترین تصمیم‌های او، حرکت استقلال به سمت «چندرشته‌ای شدن» بود؛ مسیری که در ظاهر شبیه به الگوی باشگاه‌های بزرگ دنیا است، اما در بطن خود پرسش‌های جدی را برمی‌انگیزد.
در کمتر از یک سال، استقلال علاوه بر فوتبال، وارد رشته‌هایی چون کشتی، بسکتبال، فوتسال، والیبال و حتی چوگان شد. قراردادهایی با چهره‌های سرشناسی مانند کمیل قاسمی، محمدرضا حیدریان و مهران شاهین‌طبع بسته شد؛ قراردادهایی که اگرچه از منظر برندینگ جذاب‌اند، اما هزینه‌های هنگفتی را نیز به دوش باشگاه گذاشته‌اند.پرسش اصلی اینجاست: آیا استقلال در شرایط فعلی توان مالی و ساختاری لازم برای چنین توسعه‌ای را دارد؟
تاجرنیا در زمانی زمام امور را در دست گرفت که باشگاه با انبوهی از بدهی‌های گذشته، شکایت‌های بین‌المللی و بحران نقدینگی روبه‌رو بود. حالا در همان فضایی که هنوز گزارش مالی شفافی منتشر نشده، ورود به چند رشته‌ی تازه ممکن است بیشتر شبیه به نمایش قدرت و محبوبیت‌سازی کوتاه‌مدت باشد تا اجرای یک نقشه‌ی اقتصادی سنجیده.
الگوی جهانی باشگاه‌داری چندرشته‌ای (مانند بارسلونا یا رئال مادرید) زمانی معنا دارد که زیرساخت‌های مالی، حق پخش، اسپانسرینگ و درآمدهای پایدار شکل گرفته باشند. در غیاب این بستر، هر رشته‌ی جدید می‌تواند به‌جای توسعه، باری تازه بر دوش باشگاه شود.اگر استقلال نتواند برای هر تیم، منبع درآمد اختصاصی و مدل اقتصادی مستقل طراحی کند، خطر فروپاشی مالی یا بازگشت به چرخه بدهی‌ها کاملاً جدی است.
از سوی دیگر، برخی تحلیلگران بر این باورند که این تصمیم بیش از آنکه اقتصادی باشد، اجتماعی و تبلیغاتی است. هلدینگ خلیج فارس، به عنوان حامی اصلی، در پی تثبیت تصویر خود به عنوان سرمایه‌گذاری ملی و چندوجهی است؛ و تاجرنیا نیز با اتکا بر همین موج، در پی تثبیت جایگاه مدیریتی و افزایش محبوبیت عمومی‌اش.اما پرسش کلیدی این است که آیا برای روزهای بعد از فروکش‌کردن این موج ـ روزی که هزینه‌ها بالا می‌رود و درآمدها هنوز تثبیت نشده‌اند ـ طرحی در دست دارند یا نه؟
چندرشته‌ای شدن می‌تواند اگر بر پایه‌ی زیرساخت، شفافیت و حساب‌گری مالی بنا شود، استقلال را به سمت باشگاه‌داری واقعی ببرد؛ اما اگر صرفاً بر پایه‌ی هیجان، تبلیغات و رقابت در تعداد رشته‌ها باشد، ممکن است به‌زودی همان‌قدر که در آغاز تحسین برانگیخته، در پایان به بحرانی تازه بدل شود.
استقلال در آستانه‌ی عصری تازه است؛ عصری که میان «مدرن‌سازی واقعی» و «نمایش مدرن‌بودن» مرزی باریک وجود دارد. مرزی که عبور از آن، به اندازه‌ی یک تصمیم اقتصادی اشتباه فاصله دارد.