به گزارش خبرگزاری برنا از خراسان جنوبی، داریوش حسن‌نژاد فعال اجتماعی استان و دبیر شبکه کارآفرینی، داریوش حسن‌نژاد فعال اجتماعی استان در یادداشتی با عنوان «از دل کویر تا مدار توسعه؛ نگاهی معنوی به پیشرفت در خراسان جنوبی» نوشت: کویر فقط خاک و تشنگی نیست؛ کویر مکتب است. جایی که انسان از هیاهوی شهر و سایه‌ی برج‌ها رها می‌شود تا بار دیگر بفهمد رازِ حیات، در حضورِ بی‌هیاهوی خداست.
هرکه ساعتی در دل این سکوت بنشیند، درمی‌یابد که در اینجا، هیچ چیز اضافی نیست؛ هر دانه شن، با نظم و خضوع در برابر خالقش صف کشیده است.
در این اقلیم، توحید از کتاب بیرون آمده و بر زمین قدم می‌زند. درختی اگر روییده، به قدر ایمانش ریشه دارد. چاهی اگر آب می‌دهد، از صبرِ زمین سیراب است. اینجا همه چیز یاد می‌دهد که بقا از آنِ توکل است، نه توان.
در روزگاری که همه از توسعه می‌گویند، شاید لازم باشد کمی از کویر بیاموزیم.
کویر توسعه نمی‌کند تا خودنمایی کند؛ بلکه آرام آرام، در سکوت، تعادل را حفظ می‌کند.
باد اگر می‌وزد، می‌داند تا کجا باید رفت که نظم شن‌ها بر هم نخورد.
خورشید اگر می‌تابد، حد خود را می‌داند. همه چیز در کویر به «اندازه» است — و مگر نه اینکه توحید یعنی دیدن اندازه‌ها در حضورِ بی‌نهایتِ حق؟
در شهر، انسان خود را مرکز عالم می‌پندارد، اما در کویر، انسان می‌فهمد که ذره‌ای‌ست در دایره‌ی بی‌کران.
همین آگاهی، آغاز ایمان است؛ و ایمان، آغاز رشدِ حقیقی.
ای کاش مدیران ما، پیش از طرح هر پروژه، ساعتی در کویر می‌نشستند.
آنجا خواهند فهمید که توسعه اگر بی‌روحِ معنا باشد، فقط غباری است در باد.
اما اگر هر کار از «نیتِ نور» برخیزد، حتی یک قنات خشک می‌تواند دوباره بجوشد.
کویر یاد می‌دهد که فقر، کمبودِ آب نیست؛ کمبودِ حضور است.
وقتی دل از خدا پر باشد، حتی در کم‌آبی، امید جاری است.
و آن روز که ایمان در برنامه‌ریزی ما جاری شود، کویر نه تهدید، که فرصت خواهد بود.
خراسان جنوبی، سرزمینِ صبر و روشنایی، نمونه‌ی همین مکتب است.
مردمش کم می‌گویند و بسیار کار می‌کنند.
نانشان اندک است، اما برکت در آن موج می‌زند؛
زیرا میان دست و دلشان فاصله‌ای نیست.
اگر در دل این خاک، هزار کارگاه کوچک و اندیشه‌ی بزرگ جوانه زده، از برکتِ همین توحید خاموش است.
گفته‌اند: «در هر ذره کویر، نشانی از بی‌نهایت است.»
و این یعنی کارآفرینی، خدمت، تلاش، و توسعه‌ی بومی اگر با نیت الهی آغاز شود، خود عبادت است.
شاید زمان آن رسیده که ما هم در برنامه‌های اقتصادی‌مان، «ایمان» را به‌عنوان شاخص توسعه ببینیم؛ شاخصی که در هیچ جدول آماری نمی‌آید، اما ریشه‌ی همه‌ی اعداد است.
در کویر اگر دلی روشن شود، آفتاب به احترامش قد می‌کشد.
بیایید از کویر یاد بگیریم که در سختی، باید درخشید؛ در کمبود، باید بخشید؛ و در سکوت، باید شنید. کویر معلم ماست؛ نه فقط در جغرافیا، بلکه در روح توسعه‌ی انسانی.
در پایان، شاید راز ماندگاری این خاک در همین یک جمله خلاصه شود: «خدا در کویر نزدیک‌تر است، چون فاصله‌ها کمتر است.»
انتهای پیام
خبرنگار:مرضیه شهریاری