روزنامه جوان نوشت: «ما روی طلا خوابیده‌ایم، ولی گرسنه‌هستیم»؛ «ما روی نفت و گاز نشسته‌ایم، اما گرسنه‌ایم». در روزهای اخیر، تکرار چندباره این جملات از زبان رئیس‌جمهور، واکنش‌های فراوانی در محافل کارشناسی و سیاسی برانگیخته است. سخنی که اگرچه شاید با نیت تلنگر و نقد ساختارهای ناکارآمد بیان شده‌باشد، اما در سطح گفتمان عمومی و رسانه‌ای، بار معنایی و پیامدهای سیاسی گسترده‌ای دارد.
نقد واقعی آن است که به جای تکرار واژه «گرسنگی»، سیاست‌های اقتصادی و اجتماعی‌ای ارائه شود که عدالت توزیعی را تقویت کند و شکاف طبقاتی را کاهش دهد. مسئولان در جایگاه خود باید از زبان اقتدار و عقلانیت بهره ببرند، نه از زبان گلایه. مردم از رئیس‌جمهور انتظار دارند راوی قدرت و عزت ایران باشد؛ آن‌کس که در میان دشواری‌ها، امید می‌کارد و توان ملی را به تصویر می‌کشد. تکرار ضعف، نه علاج درد است و نه نشانه صداقت، بلکه گاه بهانه‌ای برای فراموشی ظرفیت‌هاست. قدرت واقعی در این است که در عین دیدن کاستی‌ها، روایت امید و توان را برگزینیم؛ روایتی که امروز بیش از هر زمان دیگر، ایران به آن نیاز دارد.