به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بجنورد، ادبیات اقلیمی در سال‌های اخیر، به‌عنوان یکی از جریان‌های مهم و اثرگذار در داستان‌نویسی ایران مطرح شده است؛ اتفاقی که تلاش می‌کند روایت ادبی را از دل تجربه زیست‌بومی و فرهنگی مردم هر منطقه بیرون بکشد و نویسندگان این حوزه، به دنبال آن هستند که با تکیه بر جزئیات جغرافیا، فرهنگ و باورهای محلی، تصویری تازه از هویت ایرانی ارائه و به بازتاب ویژگی‌های اقلیم‌های گوناگون کشور در قالب داستان بپردازند.

در همین راستا، سومین دوره آموزشی «اقلیم قلم» فرصتی برای گفت‌وگو و تبادل تجربه میان نسل‌های مختلف داستان‌نویسان است. این کارگاه با نگاهی تحلیلی به نقش جغرافیا، فرهنگ و زمان در ساختار روایت، تلاش می‌کند تا زمینه‌ای برای رشد داستان‌هایی فراهم آورد که در عین برخورداری از ریشه‌های بومی، در نگاه جهانی نیز قابل درک باشند.

در آغاز این دوره، مجید قیصری، نویسنده شناخته‌شده و از اعضای کارگاه، با اشاره به اهمیت بازشناسی اقلیم در ادبیات گفت: گاه از محل زندگی خود فاصله می‌گیریم و ارزش‌هایش را از یاد می‌بریم، اما با ورود مجدد به اقلیم، ما را به همان داشته‌های فرهنگی و طبیعی پیوند می‌دهد که هویت‌مان را می‌سازد.

وی تاکید کرد: ادبیات اقلیمی، نوعی بازگشت به خود و زنده‌کردن نگاه بومی در جهان معاصر است.

در ادامه، علیرضا ایران‌مهر، داستان‌نویس و مدرس کارگاه، بر ضرورت بازآفرینی جهان از خلال تجربه زیست اقلیمی تأکید کرد و گفت: داستان، جهانی گسترده و همه‌گیر دارد اما ریشه‌هایش در مکان و زمان شکل می‌گیرد و مفهوم آشنایی‌زدایی را نیز از ابزارهای مؤثر برای خلق فضا و زیست‌جهان داستانی دانست.

اسماعیل حاج‌علیان عضو دیگری از اساتید کارگاه در سخنان خود اقلیم را برای نویسنده چالشی شیرین بیان کرد و گفت: داستان اقلیمی زمانی متولد می‌شود که شخصیت، بستر فرهنگی و زمان و مکان به وحدتی زنده برسند و نویسنده بتواند از دل این هم‌زیستی، به بیان مسئله انسانی نزدیک شود.

در پایان این نشست هم رامبد خانلری با اشاره به ضرورت پرداختن به این گونه ادبی بیان کرد: ادبیات اقلیمی یکی از شاخه‌های جدی و تأثیرگذار در ادبیات امروز ایران است و نویسندگان جوان باید از این دوره آموزشی به عنوان فرصتی برای تجربه زیست بومی و هویت‌مند استفاده کنند.