گروه حوزه و روحانیت خبرگزاری تسنیم ـ ندا حکمت نیا*؛ در تاریخ معاصر، کمتر جمله‌ای به اندازه‌ی «شما چه‌کاره‌ی دنیایید؟» توانسته است همزمان مرزهای سیاست، اخلاق، و فلسفه را درنوردد. این پرسش که از سوی رهبر انقلاب اسلامی ایران در واکنش به دخالت‌های ایالات متحده در صنعت هسته‌ای ایران مطرح شد، نه فقط یک اعتراض سیاسی، بلکه یک دعوت به بازاندیشی در جایگاه انسان، علم، و قدرت در جهان امروز است.
علم، ترورپذیر نیست
وقتی رهبر انقلاب از ترور دانشمندان ایرانی سخن می‌گوید، در واقع از مرزهای جسم عبور کرده و به قلمرو اندیشه پا می‌گذارد. ترور فیزیکی، هرچند فاجعه‌بار، نمی‌تواند شعله‌ی علم را خاموش کند. علم، برخلاف تجهیزات، قابل بمباران نیست. این حقیقت، نه فقط یک واقعیت تجربی، بلکه یک اصل انسانی است: اندیشه، از جنس نور است، و نور را نمی‌توان با گلوله خاموش کرد.
در اینجا، علم به مثابه‌ی میراث انسانی مطرح می‌شود؛ میراثی که نه متعلق به دولت‌هاست و نه قابل مصادره توسط قدرت‌های نظامی. ترور دانشمند، ترور انسانیت است؛ اما علم، چونان روحی که از جسم رها شده، به راه خود ادامه می‌دهد.
صنعت هسته‌ای: حق یا امتیاز؟
رهبر انقلاب با صراحت می‌پرسد: «چه ربطی به آمریکا دارد که ایران امکانات هسته‌ای دارد یا ندارد؟» این پرسش، فراتر از مناقشات فنی، به اصل حق حیات مستقل ملت‌ها اشاره دارد. آیا صنعت هسته‌ای، امتیازی است که باید از قدرت‌های جهانی کسب شود؟ یا حقی است که از عقلانیت، دانش، و نیازهای مشروع یک ملت سرچشمه می‌گیرد؟
در این نگاه، صنعت هسته‌ای نه نماد قدرت، بلکه نماد بلوغ علمی و استقلال ملی است. دخالت آمریکا در این مسیر، نه از سر نگرانی، بلکه از سر انحصارطلبی است؛ انحصاری که می‌خواهد علم را در مرزهای ژئوپلیتیک محصور کند.
«شما چه‌کاره‌ی دنیایید؟»: یک پرسش فلسفی
این جمله، در ظاهر یک اعتراض سیاسی است، اما در باطن، یک پرسش فلسفی است درباره‌ی مشروعیت قدرت. چه کسی حق دارد برای دیگران تعیین تکلیف کند؟ آیا قدرت نظامی، مجوز اخلاقی برای دخالت در سرنوشت ملت‌هاست؟ آیا بمباران تأسیسات علمی، نشانه‌ی امنیت است یا نشانه‌ی ترس از بیداری؟
پرسش رهبر انقلاب، دعوتی است به بازتعریف قدرت: قدرتی که نه در بمب، بلکه در احترام به عقل، علم، و استقلال ملت‌هاست. این پرسش، انسان‌محور است؛ یعنی از جایگاه انسان صاحب حق، نه دولت صاحب سلاح، طرح می‌شود.
بازگشت به انسان
در جهانی که علم ترور می‌شود، استقلال بمباران می‌شود، و قدرت با دخالت تعریف می‌شود، صدای «شما چه‌کاره‌ی دنیایید؟» یک بیدارباش انسانی است. این صدا، ما را دعوت می‌کند به بازگشت به اصول: احترام به علم، حرمت به انسان، و حق ملت‌ها برای تعیین سرنوشت خود.
در نهایت، این یادداشت نه دفاع از یک صنعت، بلکه دفاع از یک اصل است: اینکه هیچ قدرتی، حتی اگر ابرقدرت باشد، حق ندارد انسان را از حق دانستن، ساختن، و بودن محروم کند.
* رئیس اداره تبلیغ در رسانه‌ها و فضای مجازی جامعه‌الزهرا(س)
انتهای پیام/