میثم حسن‌زاده، کارگردان فصل اول سریال «رویای ریحانه»، در گفت‌وگو با میزان به تشریح جزئیات تولید این اثر پرداخت و بر نقش درمانگر هنر در نمایش لحظات تولد و زندگی تأکید کرد.
حسن‌زاده در پاسخ به این سوال که فیلم‌برداری در لوکیشن بسته زایشگاه تا چه اندازه کارگردانی را سخت کرده است، گفت: کار در فضای بسته یعنی نفس کشیدن در محدودیت. وقتی دوربین از چهار دیوار فراتر نمی‌رود، باید زندگی را در جزئیات چهره‌ها، در نفس‌های کوتاه پرسنل و در صدای آرام نوزادان پیدا کنی. برای من زایشگاه مثل قلب تپنده‌ای بود که هر گوشه‌اش حرفی برای گفتن داشت.
وی افزود: برای ایجاد تنوع بصری، از طراحی صحنه و پالت‌های رنگی مختلف کمک گرفتیم تا رنگ و نور، احساسات و فضای متفاوت هر سکانس را منتقل کنند. قاب‌بندی و حرکت‌های دوربین نیز با ورود کاراکترهای مهمان و واکنش‌های مادران باردار هماهنگ شد تا هیجان و استرس لحظه‌ها واقعی و ملموس باشد.
کارگردان «رویای ریحانه» درباره استفاده از مشاوره تیم درمانی اظهار کرد: از همان روزهای نخست، پزشکان و ماماها کنار ما بودند. برایم مهم بود هر جزئی، از نحوه گرفتن نوزاد تا لحن گفت‌وگوی پرستار با مادر، درست و صادقانه باشد. حضور آن‌ها کمک کرد تا از فضای خشک بیمارستان فاصله بگیریم و به دنیای انسانی‌تر زایشگاه برسیم.
وی در عین حال توضیح داد: البته برای نشان دادن شیرینی قصه‌ها و دراماتیک‌تر شدن روایت، در بعضی بخش‌ها آگاهانه از فضای تخصصی و اصطلاحات پزشکی فاصله گرفتیم. هدف ما ساخت یک مستند آموزشی نبود؛ می‌خواستیم از دل واقعیت، به احساس برسیم.
حسن‌زاده با اشاره به اینکه از ابتدا برنامه‌ریزی برای کارگردانی بخشی از اثر صورت گرفته بود، گفت: بنده فصل اول را کارگردانی کردم، فصلی با محوریت بحران زایشگاه، پیش از بازسازی. این فصل شامل قسمت‌های یک تا یازده سریال «رویای ریحانه یک» بود و بر محور تنش‌ها، کمبودها و درگیری‌های انسانی در دل زایشگاه شکل گرفت. فصل دوم به کارگردانی آقای مسعود دهنوی قسمت‌های دوازده تا بیست‌وشش – بعد از بازسازی و عبور از بحران را روایت می‌کند.
وی افزود: در فصل اول تلاش کردم واقعیت تلخ بحران را با نگاهی انسانی به تصویر بکشم؛ جایی که پرسنل، بیماران و حتی خود فضا، در آستانه فروپاشی و تولد دوباره قرار دارند. در واقع، فصل اول بخش تاریک اما پرامید این مسیر بود.
وی در پاسخ به این سوال که چه خواسته‌ای داشت که در جریان فیلم محقق نشد، گفت: هر اثر هنری کامل نیست و همیشه ناتمام است. همیشه در ذهن کارگردان صحنه‌هایی هست که در قاب جا نمی‌شوند. من هم دوست داشتم فرصت و زمان بیشتری برای پرداخت جزئیات بصری داشته باشم؛ اما در نهایت، روح اثر همان چیزی شد که می‌خواستم: تلخی بحران و شیرینی تولد، کنار هم در یک قاب.
حسن‌زاده به محدودیت‌های سریال‌سازی برای تلویزیون نیز اشاره کرد و گفت: در فرمول سریال‌سازی برای تلویزیون، زمان همیشه کم است و مسائلی مثل رساندن سریع‌تر به پخش یا دغدغه‌های مالی وجود دارد.
وی در عین حال از تهیه‌کننده اثر، احمد نوجوان، تقدیر کرد و گفت: تهیه‌کننده کار نگاه درستی به پروژه داشت. از روز اول کیفیت برایش مهم بود، نه فقط تحویل کار. همین نگاه حرفه‌ای و انسانی باعث شد گروه انگیزه بگیرد.
کارگردان فصل اول این سریال درباره احتمال ساخت «رویای ریحانه ۲» تصریح کرد: اگر قسمت شود، حتماً بله. چون این قصه هنوز تمام نشده است. هنوز مادرانی هستند که در انتظارند، پرستارانی که با خستگی می‌جنگند و نوزادانی که آمدن‌شان امید تازه‌ای می‌آورد. این قصه‌ها برای مخاطب پایانی ندارند. اگر «رویای ریحانه ۲» ساخته شود، دوست دارم باز هم بخشی از این جهان پر از صدا، نور و اشک باشم.
وی درباره انتخاب بازیگران نیز بیان کرد: واقعیت این است که خیلی از بازیگرها این روزها در پلتفرم‌های وی‌اُ‌دی مشغول به کارند و همین موضوع باعث می‌شود انتخاب‌ها برای سریال‌های تلویزیونی محدودتر شود. اما با وجود این محدودیت، ما سعی کردیم از ترکیبی از چهره‌های تازه و بازیگران باتجربه استفاده کنیم. برای من مهم بود که بازیگرها فقط نقش را اجرا نکنند، بلکه واقعاً در حس فضا زندگی کنند. صداقت بازی‌ها برایم از شهرت چهره‌ها مهم‌تر بود.
حسن‌زاده درباره تأثیر آثاری مانند «رویای ریحانه» بر کاهش استرس خانواده‌ها گفت: خیلی زیاد. هنر تصویر قدرت شفابخشی دارد، به‌ویژه وقتی درباره زندگی و تولد حرف می‌زند. «رویای ریحانه» فقط روایت زایشگاه نیست؛ روایت ترس‌ها، دل‌تپش‌ها و لبخندهای مادران است.
وقتی خانواده‌ها این لحظات را می‌بینند، ترسشان کم می‌شود و درکشان از این تجربه مقدس عمیق‌تر. به‌نظرم آثار از این دست، اگر درست ساخته شوند، می‌توانند مثل یک نفس گرم، اضطراب را آرام کنند.
وی در پایان با بیان اینکه در این سریال «تولد فقط یک اتفاق پزشکی نیست؛ یک لحظه‌ی احساسی است که در دل بحران و فشارهای زایشگاه رخ می‌دهد»، تصریح کرد: هنر وقتی از تولد حرف می‌زند، خودش تبدیل به درمان می‌شود؛ درمانی برای دل خسته‌ی پرسنل، اضطراب مادران و حتی نگاه تماشاگر. با نمایش نفس‌های کوتاه، اشک‌ها، لبخندها و تلاش‌های شبانه‌روزی پرسنل، سریال از واقعیت سخت زایشگاه عبور می‌کند و لحظاتی خلق می‌کند که مخاطب در آن‌ها امید را حس می‌کند.
حسن‌زاده در پایان با تشکر از مخاطبان گفت: خداروشکر میکنم که بازخوردها و نقدها از سریال خیلی خوب بوده و امیدوارم سریال «رویای ریحانه» توانسته باشد لحظاتی از امید، زندگی و حس انسانی را در دل هر بیننده‌ای زنده کند و شیرینی حضور هر کودک و نوزاد را به یادمان بیاورد؛ اینکه حتی در دل بحران، تولد و زندگی همیشه ادامه دارد و امید تازه‌ای می‌آورد.
انتهای پیام/