سعید بیات که این روز‌ها با فیلم کوتاه «آخرین نقش» در چهل‌ودومین جشنواره فیلم کوتاه تهران حضور دارد، درباره ایده شکل‌گیری این اثر به خبرنگار گروه فرهنگ و هنر برنا؛ گفت: موضوع انزوا و یاس پیشکسوتان فراموش‌شده سینما مدت‌ها ذهن من را به خود مشغول کرده بود و همین دغدغه، انگیزه اصلی ساخت فیلم شد.
وی افزود: این فیلم درباره افرادی است که سال‌ها در سینمای این سرزمین تلاش کرده‌اند، اما در مسیر تحقق آرزوهایشان به فراموشی سپرده شده‌اند. این فراموشی، آنها را به انزوا و ناامیدی می‌کشاند و گاه چاره‌ای جز پایان دادن به زندگی برایشان باقی نمی‌گذارد. ما سعی کردیم با روایت این قصه، نوری بر این واقعیت تلخ بتابانیم و یادآور شویم که قدردانی از پیشکسوتان سینما، نه تنها وظیفه‌ای اخلاقی بلکه مسئولیتی انسانی است.
بیات در ادامه درباره لایه‌های مفهومی فیلم توضیح داد: سینما تنها درباره انسان‌ها و روابط انسانی سخن نمی‌گوید بلکه درباره خود نیز روایت‌گر است. در «آخرین نقش» ارجاعات مفهومی و مضمونی به تاریخ سینما وجود دارد و این اثر در واقع نوعی گفت‌و‌گو با خودِ سینماست.
وی با اشاره به ارجاعات فیلم به سینمای جهان بیان کرد: تاثیر فیلمسازان بزرگ ایران و جهان در این فیلم مشهود است و تلاش کردیم با الهام از آنها، روایتی بسازیم که در عین ادای دین به تاریخ سینما، داستانی انسانی و ملموس را بازگو کند.
کارگردان «آخرین نقش» درخصوص جنبه تجربی فیلم گفت: تجربه‌گرایی در دو سطح در این اثر حضور دارد؛ نخست در پیوند میان بازیگر و نقشی که ایفا می‌کند. بازیگری که خود در حال بازی کردن نقش یک بازیگر کهنه‌کار است و دوم، در ارتباط میان منِ کارگردان و فیلمنامه با زیست واقعی موجود در اثر که از سال‌ها زندگی و فعالیت در فضای سینما الهام گرفته است.
بیات در پایان خاطرنشان کرد: این فیلم تلاشی است برای به تصویر کشیدن واقعیتی برخاسته از دل سینما؛ نگاهی به تجربه‌های زیسته و در عین حال ادای احترامی به میراث سینمایی پیشینیان.
انتهای پیام/