به گزارش «سای‌تک دیلی» (sci tech daily)، پژوهشگران اشاره می‌کنند که ورزش‌های دیگر می‌توانند به عنوان بخشی از یک برنامه درمانی گسترده‌تر مفید باشند؛ اما نباید جایگزین فعالیت هوازی به عنوان رویکرد اصلی شوند.

آرتروز 

آرتروز زمانی ایجاد می‌شود که غضروف صافی که انتهای استخوان‌ها را می‌پوشاند ساییده شود و به درد، تورم و محدودیت حرکت منجر شود. اگرچه این بیماری می‌تواند هر مفصلی را تحت تاثیر قرار دهد؛ اما در زانو‌ها شایع‌تر است. تقریبا ۳۰ درصد بزرگسالان بالای ۴۵ سال در تصاویر رادیولوژی خود علامت‌های آرتروز زانو را نشان می‌دهند و حدود نیمی از این افراد درد و علائم قابل توجهی را تجربه می‌کنند.
ورزش همچنان یکی از ارکان اصلی درمان آرتروز است؛ اما دستورالعمل‌های پزشکی کنونی در مورد اینکه کدام نوع خاص فعالیت بدنی بیشترین فایده را دارد، وضوح کمی دارند. برای رفع این ابهام، پژوهشگران ارزیابی دقیقی از تاثیر انواع مختلف ورزش بر بیماران مبتلا به آرتروز زانو انجام دادند و بر اثربخشی و ایمنی آنها تمرکز کردند.

روش و نتایج

نتایج آنها بر اساس داده‌های ۲۱۷ کارآزمایی تصادفی منتشر شده بین سال‌های ۱۹۹۰ تا ۲۰۲۴ است که شامل ۱۵،۶۸۴ شرکت‌کننده بود و اثر انواع متداول ورزش درمانی (هوازی، انعطاف‌پذیری، قدرتی، ذهن-بدن، عصبی-حرکتی و ورزش ترکیبی) را در مقایسه با گروه کنترل ارزیابی کردند.

معیار‌های اصلی مورد بررسی، درد، عملکرد، توانایی راه رفتن و کیفیت زندگی بود که در سه بازه کوتاه‌مدت (چهار هفته)، میان‌مدت (۱۲ هفته) و بلندمدت (۲۴ هفته) اندازه‌گیری شدند.

نتایج اصلی

به طور کلی، ورزش هوازی بیشترین احتمال را داشت که بهترین درمان باشد و در نتایج مختلف در آزمایش‌های بالینی بهترین عملکرد را نشان داد.

شواهدی با درجه اطمینان متوسط نشان می‌دهند که در مقایسه با گروه کنترل، ورزش‌های هوازی در کاهش درد در کوتاه‌مدت و میان‌مدت مؤثر هستند. همچنین این ورزش‌ها به بهبود عملکرد زانو در کوتاه‌مدت، میان‌مدت و بلندمدت کمک می‌کنند و در بهبود توانایی راه رفتن و کیفیت زندگی در بازه‌های کوتاه‌مدت و میان‌مدت نیز اثر مثبت دارند.

همچنین شواهد با اطمینان متوسط نشان داد که ورزش‌های ذهن-بدن مانند یوگا احتمالا باعث افزایش قابل توجهی در عملکرد کوتاه‌مدت زانو، ورزش عصبی-حرکتی باعث افزایش قابل توجهی در عملکرد راه رفتن در کوتاه‌مدت و ورزش‌های قدرتی و ترکیبی باعث افزایش قابل توجهی در عملکرد زانو در میان‌مدت می‌شوند.

هیچ‌یک از مداخلات ورزشی، نسبت به گروه کنترل، عوارض جانبی بیشتری نداشتند که این امر نشان می‌دهد ورزش درمانی یک رویکرد درمانی ایمن است.

نویسندگان به برخی محدودیت‌ها اشاره کردند؛ مثلاً بیشتر نتایج از مقایسه‌های غیرمستقیم به دست آمده، برخی نتایج فاقد داده‌های بلندمدت بودند و تأثیر مطالعات کوچک ممکن است در نتایج اولیه دخیل بوده باشد.

با توجه به این یافته‌ها، پژوهشگران ورزش هوازی را به عنوان «اولین گزینه درمانی برای مدیریت آرتروز زانو، به ویژه زمانی که هدف بهبود ظرفیت عملکردی و کاهش درد است» توصیه می‌کنند و می‌گویند اگر به دلایل فردی امکان انجام ورزش هوازی نباشد، «انواع دیگر فعالیت‌های بدنی ساختارمند همچنان می‌توانند مفید باشند».